Fleur van Groningen

Fleur van Groningen over trauma’s aanpakken en waarom dat belangrijk is ‘Nagenoeg iedereen draagt trauma met zich mee’ Volgens Fleur van Groningen (42) is het herkennen van trauma’s de eerste stap naar heling. Daarom schreef ze haar nieuwe boek: ‘Veilig bij jezelf’. De auteur en journalist kende zelf een moeilijke jeugd, maar dat verleden bepaalt niet langer haar heden. Al was dat geen gemakkelijk parcours. ‘Mijn innerlijke criticus was buitenproportioneel ontwikkeld.’      Een openhartig gesprek. tekst: Roxane Wellens foto’s: Petra Hoogerbrug Je nieuwe boek Veilig bij jezelf geeft praktische tips rond het verwerken van trauma. Waarom dit thema? ‘Er is een stille epidemie van trauma. Nagenoeg iedereen draagt onverwerkte pijn uit de kindertijd met zich mee, maar veel mensen beseffen dat niet. Bij trauma denken we automatisch aan dingen zoals oorlog of seksueel geweld. Maar er zijn ook trauma’s ‘met een kleine t’, zoals gepest worden of een ouder hebben die afwez...

  Journaliste en cartooniste Fleur van Groningen is hoogsensitief. Ook in de liefde. En dat loopt niet altijd van een leien dakje. tekst: Fleur van Groningen – Foto’s: Tim Coppens Dit artikel verscheen op 9-9-2017 in De Morgen Magazine en op de website van De Morgen, met als titel ‘Voelen tot je niet meer kunt’. De eerste keer dat ik mijn vriend zag, een dikke twee jaar geleden, zat ik op hem te wachten in een bruin café aan een groot plein. Hij kwam aangelopen, zigzaggend tussen de geparkeerde auto’s. Ik zag zijn verwilderde haardos, zijn lange benen, de wollen sjaal die hij nonchalant om zijn hals had geslagen, en was op slag verliefd. Hij zwaaide de deur open, glimlachte verlegen, nam plaats aan ons tafeltje, bestelde koffie. Onze afspraak diende geen romantisch doel. Toch besloot ik, volledig overweldigd, dat ik hem moest verleiden. Want deze man had er vast aan elke vinger tien: als ik hem wilde, diende ik er werk van maken. Maar hoe doe je dat, een man het hof maken?...

De dag waarop de waarheid aan het licht komt, is er één waarvan je weet dat je hem niet zult vergeten. Je voert je handelingen net iets trager uit dan anders, alsof je je in een andere tijdzone bevindt. Misschien ben je wel met iets banaals bezig, net als ik. Ik wacht in mijn auto voor een stoplicht dat al verdacht lang op rood staat. Mijn ruitenwissers vegen ritmisch de voorruit schoon. Het is een uur of elf ’s avonds: het wegdek is zwart, de lucht is zwart. In het oranje schijnsel van een lantaarnpaal dwarrelen roestbruine herfstbladeren naar beneden. Net iets trager dan anders. Misschien ben ik niet toevallig in hetzelfde quartier waar het destijds allemaal gebeurde. Ik kijk om me heen. Ook de huizen zijn zwart. Hun deuren gesloten, hun vensters verduisterd. De straatverlichting doet de natgeregende richeltjes blinken. Horizontale en verticale lijnen, alsof de nacht wordt opgedeeld in een simplistische tabel. De dag waarop de waarheid aan het licht komt, huil je geen seconde. W...

Zacht zwaait de deur van de slaapkamer open. Het fletse maanlicht trekt een streep over het bed. Mijn kat en ik knipperen met onze ogen. “Hey.” Zijn stem breekt de nacht in twee. Hij kleedt zich uit. Eerst zijn broek, dan zijn trui. Slaperig gluur ik naar zijn blote billen. “Ik ben naar huis gekomen…”, fluistert hij terwijl hij onder de donsdeken kruipt en zijn warme lijf tegen het mijne drukt, “…om je wat liefde te geven.”Behaaglijk druk ik me tegen hem aan. In zijn hals probeer ik zijn geur op te snuiven. Het lukt niet. Verstopte neus. “Ik kan niet geloven dat je er bent!”, fluister ik terug. Zelfs mijn fluisterstem klinkt snotterig. “Hoe laat is het?” “Een uur of vier.” Hij slaat zijn armen om me heen. “Ik stink waarschijnlijk wel een beetje”, waarschuw ik. Bij wijze van antwoord drukt hij zijn neus in mijn zweterige haren. Sinds een week ben ik ziek. Ik kon niet naar de winkel of de apotheek, leefde op wat de voorraadkast te bieden had en fantaseerde over neusspray en citroene...

Ik ontwaak van het geknars van de brievenbus. De postbode laat er iets invallen. Meteen ben ik klaarwakker. Precies een maand geleden heb ik mijn biologische vader een brief geschreven. Om op de juiste manier afscheid te nemen - nadat we al acht jaar geen contact hebben en heel wat zaken nooit werden uitgesproken. Onwillekeurig koesterde ik de hoop dat het ooit goed kon komen. Zolang niets definitief werd afgesloten, bleef die kleine mogelijkheid bestaan. Ik geloof dat ik alle mogelijke scenario’s heb bedacht. Dat hij niet terugschrijft. Dat hij wel terugschrijft. Wat er in die brief kan staan. Toch klopt mijn hart in mijn keel. Ik sta op, was me, kleed me aan, open de voordeur en loop blootsvoets door de ochtendkoude naar de brievenbus. Kleine steentjes prikken in mijn voetzolen. Mijn adem vormt een voorzichtig wolkje. Eerst steek ik het sleuteltje verkeerd in het slot. Als het deurtje dan toch opengaat, ligt er één witte enveloppe in. Ik herken zijn kalligrafisch handschrift onmi...

De ochtend belooft een zinderend hete dag. In de tuin schijnt de zon en boven het water hangt een zachte nevel. Vol verwachting buigt het groen voor de aanzwellende warmte. Kleine zaden en bladeren drijven traag voorbij. Ik loop achter mijn twee katten. Met ons drieën hebben we een periode van quarantaine in het nieuwe huis achter de rug. Ze hebben alle kamers met sidderende staartjes verkend, angstig en nieuwsgierig, tot elk hoekje veilig is bevonden. Ik heb hen in huis opgesloten opdat ze het als hun nieuwe thuis zouden gaan beschouwen. Maar nu ze deze ochtend voor het raam zitten, voel ik dat ze klaar zijn voor de volgende stap. Ik open de voordeur, behoedzaam sluipen ze naar buiten. “Vrijheid”, denk ik en dat betreft evengoed de katten als de brief aan mijn biologische vader die ik vannacht heb geschreven. Langzaam volg ik hen en bekijk ik de tuin door hun ogen. De katten snuffelen aan de jeneverbesstruik, deinzen achteruit voor een vallend blad, maken zich zo plat mogelijk om...

We zaten op de krakkemikkige witte tuinstoelen die de vorige eigenaars hadden achtergelaten. Hij hield mijn hand in de zijne. De plastic leuning drukte koel tegen mijn arm - zijn huid was warm. Zwijgend keken we naar het water. Naar de weelderige weerspiegeling van het zonlicht, hier en daar gecensureerd door waterleliebladeren, doorkliefd door vissenruggen als zilveren lemmeten. Waterhoentjes en meerkoeten gleden geruisloos voorbij, alsof er onder het verhullende wateroppervlak niet ijverig getrappeld werd. Dit was voortaan onze tuin. Ons uitzicht. Misschien, waarschijnlijk, als alles goed ging, zouden we hier samen oud worden. Sinds een paar uur was het huis achter ons officieel ons bezit. Na al die handtekeningen leken we een beetje getrouwd. Toch durfde ik hem even niet aan te kijken. Er gebeurde namelijk wat in mijn borst. Daar scheen iets te scheuren – niet op een pijnlijke maar juist op een bevrijdende manier. Iets wilde zingen, zonder klank of woorden, in de beslotenheid van...

Ook ik keek naar 'Sorry voor Alles', die heerlijke nieuwe zondagavondshow op Eén waarbij iemand naar de studio wordt gelokt om daar te horen dat zijn/haar leven een maand lang in scène werd gezet én gefilmd. Zondag was het de beurt aan Ann-Sophie, een roze troetelbeer geïncarneerd als een 23-jarige studente uit Loppem. Dat lacht, dat vindt alles tof, dat is de goedheid in persoon - een gedroomde kandidate voor een programma als dit. Aan mij zouden ze minder hebben. Ik zou op die beelden mensenschuw lopen te wezen, op een drol uitschuiven, stiepelzat om mijn eigen grappen ­lachen en betrapt worden op neuspeuteren in de file, roddelen over Tanja Dexters en masturberen met een schuine blik naar een poster van Bart Kaëll. Om dan uiteindelijk niet te kunnen stoppen met wenen in de studio. Nee, even serieus, ik moet er niet aan denken dat ze mijn leven zouden filmen. Weg privacy. In mijn ­columns kies ik tenminste zélf wat ik prijsgeef. Op de sociale media verbaast men zich erover d...

Het Nederlandse 'Vrouw Magazine' vroeg ­ex-K3'tje Josje Huisman (30) waarom ze nog single is. Die antwoordde dat ze beter over relaties nadenkt, maar dat het geen bewuste keuze is. Wat dachten ze bij 'Vrouw Magazine'? Dat Josje het op haar jubeltenen zou steken, die het op ongepaste momenten - pakweg begrafenissen - op een jubelen zetten? Sneu toch dat Josje haar vrijgezellenstatus moet verantwoorden. Zelf was ik lang alleen en hoewel ik geen regenboogjurkjes droeg, noch milj oenen minderjarige fans had, kreeg ik die vraag ook geregeld. En in mijn geval was het ook geen bewuste keuze. De liefde gebeurde gewoon niet. Lag het aan mij? De prooien in mijn jachtgebied? Joost mag het weten - en zelfs hem kwam ik niet tegen. “Ik snap niet dat gij geen lief hebt, gij zijt zo tof”, was de vaak gehoorde opmerking, waarmee men je wil doen geloven dat je niet afstotelijk bent. Je zal maar single zijn en die zin nooit horen. Mij bezorgde het echter een gevoel van machteloosheid...

  Een vriend van me twijfelt tussen twee vrouwen. Laten we hen voor het gemak Annie en Jannie noemen. Niet omdat ze echt zo heten, wel omdat ík het geestig zou vinden dat een volwassen man zich het hoofd breekt over dames die zo heten. En daar dan ernstig over praat, want dat doet hij. Hij weet niet wie te kiezen. Nu heb ik Annie slechts eenmaal ontmoet en maar een paar van haar e-mails aan hem gelezen. Annie lijkt me een saaie truffel. Geen humor, gezeur over wat ze die ochtend gegeten heeft (weer een pannenkoek) en het gaat altijd maar over haarzelf. Nooit stelt ze een vraag. Annie lijkt mij het type dat na haar wilde jaren toch kleinburgerlijk blijkt te zijn. Dat net als haar mama een oer-Vlaams trapgevelhuis betrekt - met zo’n blokhutbrievenbus en een voortuintje vol grind-  om dan met de regelmaat van een koekoeksklok uit de voordeur  te stappen en te zuchten van “Ja, ja, het leven” en “Amai, het is toch wat, allemaal”. Wel heeft ze een mooi snoetje en een lekk...

Een jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst. We dronken koffie in een café, bestelden wijn en een maaltijd, spraken af om samen op schrijfretraite te gaan en kletsten tot laat in de nacht. Dat het zo natuurlijk aanvoelde, deed me geloven dat onze liefde in de sterren geschreven stond. De weken nadien verbleef hij bij zijn dochter in Zuid-Frankrijk. We hielden dagelijks contact. Mijn verlangen naar hem werd alsmaar heviger. De avond voor ons weerzien mailde hij me voor het eerst dat hij me graag zag. Ik lag al in bed, glimlachte verrukt naar het plafond en antwoordde dat ik hem ook graag zag. Zo eenvoudig, alsof het nooit anders was geweest. Hij kwam bij me eten en we zouden naar het theater gaan. Ik had heerlijk gekookt en mijn mooiste jurk aangetrokken. De deurbel ging, mijn hart klopte in mijn keel. Daar stond hij, met een bloem en een fles wijn, knapper dan ik me meende te herinneren. Stotterend nodigde ik hem uit om binnen te komen en liep onvast naar de keuken om de ...

In mijn onderbroek lig ik op de behandeltafel, zijn handen vinden de pijn nog voor ik die aangewezen heb. Alsof ze praten met mijn lijf. Weldadig. Hij past Fascia-therapie toe, een therapie die een beroep doet op het zelfhelend vermogen van het lichaam. Het doet me denken aan de cursus Cranio-Sacraal therapie die ik als prille twintiger volgde, waar ik het ritme van de hersen- en ruggenmergvloeistof van patiënten leerde aanvoelen. Een heel bijzondere ervaring: opeens word je andermans pulserende energie gewaar in je handpalmen. Dat klinkt overigens sexier dan het is. Het heeft vooral iets ontroerends, alsof je voor het eerst de hartenklop van een foetus hoort. De essentie van een ander levend wezen. ‘Heb je die ritmische energie ook bij jezelf gevoeld?’, vraagt de Fascia-therapeut. Ik schud van nee: ‘In die tijd was ik vooral gericht op anderen verzorgen.’ Hij legt uit dat hij gedurende zijn opleiding heeft geleerd om tijdens een sessie voor tachtig procent zichzelf te behandelen ...

Mijn grootmoeder probeerde vroeger altijd andermans problemen op te lossen met een zelfgebakken taart. Ze leek er heilig van overtuigd dat dat werkelijk kon. Dat een luchtige biscuit met slagroom de hindernissen des levens deed verdwijnen als sneeuw voor de zon. Sinds bakken niet meer tot haar mogelijkheden behoort, probeert ze me te troosten met stukjes chocola. Goed bedoeld, natuurlijk. Al ervaar ik het soms toch als een tikkeltje vernederend, als ik op commando braaf zit te kauwen en zij tevreden beslist ‘dat dan nu alles weer goed is, hè hè’. Nee, het is even erg als vóór die mokka-mignonnette, alleen ben ik nu op de koop toe bang dat ik te dik word. Gelukkig heeft mijn moeder deze trek niet geërfd, anders ging ik –met al mijn pieken en dalen, en aanleg voor eetstoornissen en overgewicht-  inmiddels rollend door het leven. Ikzelf heb die trek wél. Niet dat ik, zodra iemand zijn hart bij me uitstort, onmiddellijk een slagroomgebakje in zijn pratende mond prop. Ik weet hoe ...