Fleur van Groningen

Hallo allemaal, Mijn naam is Fleur van Groningen. Ik ben een Vlaams schrijfster, journalist en kunstenaar met Belgisch-Nederlandse roots. Maar vandaag sta ik hier als een overlever van trauma. Daarover heb ik een boek uitgebracht – Voelen zonder filter – waarin ik beschrijf hoe leren voelen, het bewust doorvoelen van nieuwe én oude emoties, aan de basis ligt van mijn herstel.  Het is door je emoties te voelen dat je ze opruimt. En daar is geen weg omheen. Ook al wil je dat soms misschien liever, zeker als je al een heel leven (bewust of onbewust) op de vlucht bent voor oude pijn. Het kan allemaal teveel lijken, te groot, volstrekt onoverkomelijk. Maar mijn ervaring vertelt me dat het dat niet is. Op voorwaarde dat de tijd er rijp voor is.  Ik ben de confrontatie met mijn emoties aangegaan, ik ben ze door de jaren heen helemaal gaan voelen, oud én nieuw. Want telkens wanneer ik voldoende draagkracht had verzameld, diende zich een nieuwe portie pijn aan. Het was veel, het was groot, het

In het hoge atelier van mijn vader viel het licht schuin naar binnen. Daar dansten stofdeeltjes die zich bij het vallen van de avond weer terugtrokken onder de gietijzeren poten van de drukpers en de schragentafels vol potloden, penselen en verf. Ze vormden er grillige stofbollen die ’s nachts, wanneer wij sliepen, wellicht een eigen leven leidden. Dan rolden ze door het ruitvormige maanlicht, door de gelige gloed van de stad, ze ritselden over etsen en gravures, naar de grote, geheimzinnige schilderijen die met hun kostbare buik tegen de muur rustten. Van mijn vader mocht ik niet zien wat daarop stond afgebeeld, maar de stofbollen wisten het, zij betastten de olieverf; zij nestelden zich er oordeelvrij tegenaan. Het was in dat atelier, aan een plein in het Antwerpen van de jaren tachtig, dat ik – een zesjarige die bij haar moeder in de polders opgroeide – het deel van mijn vader ontdekte dat nog steeds in mij voortleeft. Daar vonden wij iets om over te spreken, ongeacht het leeftijdsv