Fleur van Groningen

Een vriend appt me een foto die hij stiekem van mij nam terwijl ik van hem wegliep. Je ziet hoe ik een plein oversteek, met wapperende jas en sjaal. Verschillende mensen lopen langs. Rondom ons: hoge kantoorgebouwen, bankjes, een perk. Ik bekijk het beeld met argusogen. Ik zie een vrouw, duidelijk geen meisje meer. Zelfverzekerder dan ik me in werkelijkheid voel. Iemand kijkt zelfs naar me om. Ik besta dus echt! Het gekke is dat ik juist vaak het gevoel heb dat ik onzichtbaar ben. Zeker op drukke plaatsen ben ik telkens weer verrast als blijkt dat mensen me toch kunnen zien. En ik hoef niet per sé gezien te worden. Ik ben graag onzichtbaar. Dat klinkt misschien tegenstrijdig, omdat ik voor mijn beroep regelmatig op een podium lezingen geef en ook in mijn boeken een en ander over mezelf vertel. Maar ik denk dat ik dat juist allemaal kan doordat ik me op andere momenten totaal onzichtbaar waan. Het een compenseert het ander, zoiets. Ik kies wat ik deel, ik doseer, en verdwijn dan weer in

Ben je benieuwd naar Fleurs bezigheden? Voortaan stelt zij maandelijks een digitale nieuwsbrief samen. Zo blijf jij op de hoogte van nieuwe boeken, artikels, podcasts, optredens, lezingen en andere fijne vooruitzichten. De eerste wordt eind deze maand verstuurd.  Inschrijven kan hier .