Fleur van Groningen

Sommigen vinden het het leukste tv-programma ter wereld. Anderen zeggen dat “we niet mogen vergeten dat het máár een quiz is”. Of beweren dat het om “seksistische propaganda verpakt als een quiz op een machozender” gaat. In mijn ogen evolueerde ‘De Slimste Mens ter Wereld’ maandag van hapklaar zetelentertainment naar regelrechte levensinspiratie. Dat kwam door zanger Sam Gooris. Sam deed niet mee aan de populairste televisiequiz van Vlaanderen om zijn imago op te poetsen, beroemder te worden, te laten zien wat voor geile benen hij heeft, kiezers rond zijn vinger te winden of een comeback te forceren. Hij had geen verborgen agenda, verfoeide alle tactische flauwekul. Ook aan rivaliteit bezondigde hij zich niet. Sam kwam gewoon gezellig een ‘tv-spelleke’ spelen. Helemaal zichzelf én attent voor zijn omgeving. Wat een verademing. Zo kan je dus niet alleen in een quiz zitten, maar ook in het leven staan. Niet proberen de slimste te zijn. De mooiste. De grappigste. De beste in bed. Die

Langzaam fiets ik naar boven, de brug op. Beschaamd omdat het niet vlotter gaat. Een wielrenner steekt me voorbij. Hij draagt een strak, helrood pakje, met zilverkleurige tussenstukken en een bijbehorende grijze helm, die onverbiddelijk blinkt in het slaperige herfstlicht. De wielrenner gaat rechtop op zijn trappers staan en draait zijn hoofd naar me om. “Hup, hup, hup!”, roept hij luid. Ik staar hem aan en zie hoe zijn magere, in lycra gestoken achterwerk als een balletje in een flipperkast de verte in schiet. Zijn silhouet is het uitroepteken achter zijn woorden. Ja, de hele man lijkt wel een symbool. Voor dat leven van tegenwoordig. Alles moet sneller, flitsender, met een verbijsterend resultaat. Want we weten allemaal hoe kort de aandachtsspanne van onze ongeduldige medemens is geworden. Hup, hup, hup! Van de weeromstuit houd ik halt. Ik zet mijn linkervoet op de houten balken van de brug en kijk uit over het water. Naar het fletse zonnetje, de wolken, de spiegelende rivier waar

De muziek schreeuwt, de discolichten flitsen, de drank vloeit rijkelijk en iedereen is iemand of wil iemand zijn: beroemd, succesvol, mooi, getalenteerd. Toen je de invitatie voor dit feest kreeg, bezorgde dat jou even het gevoel dat je er dan toch een tikkeltje toedoet. Gewoon omdat je plots tot het selecte gezelschap blijkt te horen dat voor dit soort glamoureuze gelegenheden uitgenodigd wordt. Verder is er niets veranderd. Jij bent nog steeds jij. Je staat in je slobbertrui en oude trainingsbroek bij de brievenbus en houdt een goudkleurige enveloppe in je hand. Maar toch. Even laat je je ego strelen, héél even, omdat het zo lekker is. Het maakt de ochtend wat minder grijs. De avond zelf. Overal om je heen: bekende koppen, flitsende camera’s, lachende en dansende mensen, mooie kleren, tafeltjes met lege glazen, gespannen obers met vrolijke strikjes. Je draagt een jurk die je thuis mooi vond maar waarover je nu je twijfels hebt. Je voelt je een verkleed boerinnetje in de grote stad

Een Vlaamse dame van 90 heeft zich laten invriezen om later weer tot leven gewekt te worden. Voortaan heet ze Patiënt 139. Op 2 september stierf ze aan een ziekte. Nadien werd ze verpakt in droogijs en naar Michigan verstuurd. Naar het Cryonics Institute, waar je je lichaam voor 50.000 euro kan laten invriezen, in de overtuiging dat de wetenschap over 100 jaar zo geëvolueerd is dat die je weer tot leven kan wekken. Ik zag het plots voor me. Hoe Patiënt 139 daar nu ligt. Als e en onderkoeld Doornroosje in het donker. Met een blauwige glimlach en een grijze vlecht vol ijskristallen. Ook dacht ik aan mijn grootmoeder. Zij is 88 en kan niet goed mee met de huidige wereld. Films en televisieprogramma’s flitsen te snel voorbij. Van de sociale media begrijpt ze geen snars. Google is voor haar een laptop die kan horen wat je zegt. Moderne muziek een marteling. Mannen hebben altijd gelijk en voorrang, en dat vrouwen werken en geld verdienen, ziet ze enkel door de vingers als ze kunnen koke

Enkele jaren geleden schreef ik een column voor Het Nieuwsblad Magazine over hoogsensitiviteit. Daarin beschreef ik hoe iemand mij als prille twintiger ooit aanraadde om eens het boek Hoog Sensitieve Personen  (HSP) van Elaine Aron te lezen. Ik kocht het maar ik las het niet. Ik had toen al een hekel aan hokjesdenken en het laatste wat ik mezelf - na jaren van gepest te worden- wilde aandoen, was een nieuw etiket. Wat me ook niet aansprak: het gevoel van superioriteit dat sommige mensen aan hun hoogsensitiviteit menen te ontlenen. Of juist een perfect excuus voor de eeuwige slachtofferrol. Ikzelf voel me evenwaardig - en soms helaas minderwaardig- aan mijn medemens en geloof dat de slachtofferrol enkel kortstondig kan helpen bij een verwerkingsproces. Op de lange duur werkt die rol juist zeer beperkend omdat je je verantwoordelijkheid niet opneemt en jezelf alle macht over je leven ontzegt. Hoe dan ook, op mijn zesentwintigste las ik het boek toch. En ik herkende er meteen zo veel

Wat ik gênant vind: geeuwen in gezelschap. Dan lijkt het alsof de ander jou verveelt, ook al ben je gewoon moe. Ik ben vaak moe. En ik verveel me makkelijk. Bovendien heb ik een grote mond, die tijdens het geeuwen opvallend lang blijft openstaan. Dan zie ik er niet alleen uit alsof ik mijn hoofd als een paar pasgewassen sokken binnenstebuiten probeer te draaien. Nee, het lijkt ook alsof er een zwart gat in het etablissement ontstaat, dat alle vaasjes en tafelkleden van de taf eltjes dreigt op te slorpen. Soms zie je mannen bang naar hun toupet grijpen, zodra ik mijn gaapgrimas inzet. Daarom heb ik in de loop der tijd een arsenaal verstop-je-geeuw-technieken ontwikkeld. Om niemand nog te kwetsen of te beangstigen. Een lang, verhullend kapsel helpt. Alsook een trui met een hoge kraag, waarin je kunt wegduiken wegens zogenaamde acute kinonderkoeling. De beste truc is echter je handtas rechts van je zetten en er wat in rommelen, op zoek naar een zakdoek. Eerst kan je ongemerkt gapen te

Ik ontwaak van het geknars van de brievenbus. De postbode laat er iets invallen. Meteen ben ik klaarwakker. Precies een maand geleden heb ik mijn biologische vader een brief geschreven. Om op de juiste manier afscheid te nemen - nadat we al acht jaar geen contact hebben en heel wat zaken nooit werden uitgesproken. Onwillekeurig koesterde ik de hoop dat het ooit goed kon komen. Zolang niets definitief werd afgesloten, bleef die kleine mogelijkheid bestaan. Ik geloof dat ik alle mogelijke scenario’s heb bedacht. Dat hij niet terugschrijft. Dat hij wel terugschrijft. Wat er in die brief kan staan. Toch klopt mijn hart in mijn keel. Ik sta op, was me, kleed me aan, open de voordeur en loop blootsvoets door de ochtendkoude naar de brievenbus. Kleine steentjes prikken in mijn voetzolen. Mijn adem vormt een voorzichtig wolkje. Eerst steek ik het sleuteltje verkeerd in het slot. Als het deurtje dan toch opengaat, ligt er één witte enveloppe in. Ik herken zijn kalligrafisch handschrift onmi