Fleur van Groningen

DE GROTE LEEGTE Het is een koude ochtend maar de zon schijnt en de hemel is helder. Ik verlang naar rust, stilte, naar het gevoel van eenwording met de natuur dat ik in de stad mis. En dus heb ik in het park een plek gezocht waar het verkeer nauwelijks hoorbaar is. Al kan ik er niet ontsnappen aan de vele joggers, die me in hun fluo outfits en met verwrongen gezichten, hijgend en snuivend voorbijsteken. Het stampen van hun voeten, als een opfokkende beat, doet vermoeden dat er een bosbrand woedt en ook ik het dringend op een lopen moet zetten. Maar onder de nog kale, grillige bomen wacht een vriendelijk bankje, pal in het zonlicht. Ik neem plaats en sluit een poos de ogen, om de warmte op mijn gelaat beter te voelen. Niet veel later wrijft iets langs mijn schenen. Het blijkt een enthousiast hondje. Aan de andere kant van z’n lange les hangt een verbaasde dame. ‘Dat doet ‘em nu anders nooit!’, stamelt ze. ‘We hebben dan ook hetzelfde kapsel’, antwoord ik, knikkend naar haar langh

In de aanloop naar Wereldvrouwendag dook er een vrouwonvriendelijke kerel op... WAT DRIJFT EEN MAN ALS 'JOZEF DE WITTE'? Zondag is het internationale vrouwendag en vandaag wordt er in Brussel al een Wereldvrouwenmars gehouden, met als motto ‘Women on the March Until we are all free’. Ik vrees dat we dan nog een hele tijd mogen stappen, maar het blijft een nobel streven. En gezien Wereldvrouwen ... dag in het teken staat van solidariteit tussen vrouwen - op andere dagen zetten we elkaar pootje lap uit jaloezie op elkaars handtas- beleef ook ik plotse, hevige buien van solidariteit. In zo’n bui viel mijn oog op een artikel van het online magazine Charlie, waarin schrijfster Lara Taveirne haar beklag doet over ene gemene Jozef de Witte van De Morgen. AFKRAKEN TEGEN BETALING Jozef de Witte is het pseudoniem van een anonieme schrijver die eerder Vlaamse uitdrukkingen gebruikt - zoals ‘spijtig’ in plaats van ‘jammer’ – maar een Nederlander zegt te zijn. En terwijl de echte