Fleur van Groningen

“Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!” Die uitspraak wordt vaak aan Pippi Langkous toegeschreven en ook volop gebruikt door therapeuten en coaches. Maar aan die uitspraak kloppen een paar dingen niet. Zo veel zelfvertrouwen moet het gevolg zijn van een veilige hechting, die ontstaat doordat je als kind opgroeit in een liefdevol, warm nest met verzorgers die onderlegd zijn in emotie-regulatie. Pippi groeit echter alleen op, met een paard en een aap. Nu kunnen sommige apen best lief zijn (ik denk aan een ex) en wordt er tegenwoordig volop gecoacht met behulp van paarden, maar voor een kind lijkt me dit toch niet ideaal. Tenzij het symbolisch over haar ouders gaat; dat moeder een lang gezicht heeft en vader een erg harige rug. Maar de moeder van Pippi is dood en haar vader is een afwezige kapitein. Als hij dan toch eens op bezoek komt, is het feest, en is er niet echt tijd om de minder zonnige emoties te bespreken en te verwerken. Natuurlijk kan die uitspraak ook d

door Fleur van Groningen, Bornem 05-06-2024 Toen mijn man en ik gisterenmiddag thuis kwamen, zat er een witte pauw in de tuin. Ontsnapt? Weggezet? Op zoek? Het was alsof iemand de poort naar het fabelland op een kier had laten staan. Al gauw kwam het tot een ontmoeting met het ree dat sinds enkele dagen in onze tuin verblijft. De pauw waaierde zijn kristallen veren uit, het ree keek fluwelig verschrikt en vluchtte naar het bos aan de overkant. "Dit is de eerste keer in mijn héle leven dat ik een witte pauw zie die zijn staart uitspreidt", sprak mijn zoontje plechtig. "Op onze oude dag zullen we hier nog tandeloos aan terugdenken", lachten mijn man en ik. "Weet ge nog, die pauw en dat ree... En dan denken ze dat we zot geworden zijn." Die avond moest ik weg maar toen ik in de schemer weer naar huis reed, en de lichtbundels traag over het fluitenkruid kropen, beschenen zij plots een magische tovenaarsbaard die uit de versteende notelaar pal tegenover on

tekst: Fleur van Groningen / eerder verschenen in het kunstblad The Art Couch  Wij voelen wel dat kunst een weldadig effect op ons heeft. Maar niet iedereen kent het verband tussen kunst en ons zenuwstelsel. Tijdens de corona-periode bleek kunst (in al zijn vormen) een grote troostfactor. Maar zodra de COVID-storm ging liggen, leek het alsof velen de urgentie van kunst weer vergaten en gewoon de draad van het ‘normale’, jachtige leven wilden opnemen. Ook politiek en maatschappelijk is er vaak te weinig respect voor kunst. Subsidies worden bekritiseerd of ingehouden. In de hiërarchie van de zogenaamd Belangrijke Beroepen, bengelt de kunstenaar ergens onderaan (tenzij hij status geniet). Toch kan kunst juist een belangrijke rol spelen in het collectieve helingproces dat we post-corona nog steeds nodig hebben. In de podcast Mensenkennis (die ik voor de krant  De Morgen maak) sprak ik met dr. Luc Swinnen, een internationaal erkend expert inzake stress en burn-out, die al meerdere boeken