Fleur van Groningen

Ik was uitgenodigd op een feestje waar heel wat vriendinnen zouden zijn die ik al een paar jaar niet meer had gezien. Destijds vormden zij een hecht groepje waar mijn beste vriendin en ik ons bij aansloten nadat we elkaar in het uitgaansleven hadden ontmoet. Allemaal waren we vrijgezel – de één al verstokter dan de ander- en droomden van de liefde. Op café bespraken we de toestand  van ons liefdespad –  minstens zo erbarmelijk als die van de Belgische wegen. Sommigen van ons hoopten diezelfde avond nog op verlossing, in de vorm van een uitverkorene of nagelnieuw liefdesproject. Meestal kwam die niet. Op zo’n avond, nadat ik wéér had gevloekt op het kloterige gedrag van mijn ex, besefte ik plots dat ik eigenlijk boos was op mezelf. Omdat ik had toegelaten om zo behandeld te worden. Ik begreep  dat ik de relatie met mezelf moest verbeteren, voor ik er één met een ander begon. Daarom trok ik om me terug uit het uitgaansleven / de liefdesjacht. Op café zou mijn leven niet veranderen. En

Luizen. Diefstal. De teloorgang van ons mededogen. ...wat de gevolgen zijn van onbekenden knuffelen Ik heb een hekel aan het k-woord. Als ik me rot voel en iemand zegt: ‘Kom hier, dat ik u knuffel ’,  bezorgt dat me het gevoel alsof ik ter plekke in een wollige, citroengele knuffelbeer verander. Eén met een bolle regenboogbuik, waaruit een vrolijk ‘Jippie, jippie’ klinkt als er even aan mijn pluizig staartje wordt getrokken, ongeacht de dramatische toestand van mijn hart. Maar goed, blijkbaar ben ik een uitzondering. Want in mijn omgeving is het k-woord populair. Ja, zodra het wordt uitgesproken zie ik mensen behaaglijk zuchtend in elkaars armen vallen. Iedereen wil knuffelen. En nu is er dus het logische vervolg: Cuddlr , de app voor al wie de onbedwingbare behoefte voelt om eens een volstrekt onbekende te knuffelen.  Cuddlr baseert zich op de locatie van de gebruiker en stelt hem mensen voor die vlakbij zijn en ook voor zo’n knuffelbeurt te vinden zijn. Op het schermpje versch

‘O ja, ik ben terug aan het spelen’, zeg ik tegen mijn moeder terwijl ik in mijn auto stap. Ze weet wel wat ik bedoel. Niet zoals vroeger, met autootjes in de zandbak. Snel loopt ze naar haar auto, trekt iets uit het dashboard en drukt het plechtig in mijn handen. ‘Hier’, zegt ze, ‘Ik ben er toevallig al dagen naar aan ‘t luisteren. Het zijn fantastische liedjes… ik geef ze niet graag af. Maar eigenlijk behoort deze cd jou toe.’ Ik staar naar het witte schijfje. De datum van de live-opname is er met zwarte alcoholstift opgeschreven. Het is al jaren geleden maar ik herinner me die avond nog goed. Hoe ik achter de piano plaats nam, mijn vingers op de toetsen legde en begon te zingen. En vooral: hoe de zenuwen door mijn lijf gierden. Oorspronkelijk was het plan ‘kunstschilder worden’ en wilde ik me na mijn opleiding op een middelbare kunstschool, aan de academie inschrijven. Maar op die kunstschool benamen enkele gedemotiveerde leerkrachten me alle goesting om nog een potlood of pens

Dubbelzinnige vragen stellen. Ballroomdansen. Sokken hoog optrekken. … hoe worden we gelukkig van onze relatie? Een relatie. Dat betekent al het afgrijselijke  van shoppen met uw eega –  toch als we Geubels en de Belgen mogen geloven.  Jarenlang schipperen tussen twee partners – zoals Herbert Flack en zijn Belgen. Uitzoeken of liefde genoeg is – net als Louis Talpe en zijn kerverse ex. Of de liefde testen op de dansvloer – kijk maar naar Josje en Kevin die zullen swingen in Dansdate , een VTM-programma voor BV’s die slechts kunnen achterhalen hoe het met hun liefdesleven gesteld is middels lovertjes en chachacha.  Nee, zo’n relatie klinkt niet eenvoudig. Maar goed, het is zo vaak gezegd: liefde is een werkwoord. Nu was dat misschien nog te doen in tijden van cholera maar ik zou denken dat men zo’n extra job liever vermijdt in tijden van burn-out. Niet dus. Daten blijft populair. Misschien omdat een aantrekkelijke onbekende  vergelijkbaar is met een vlekkeloos beamerscherm :

Op 29 mei 2014 waren Eva Mouton en Fleur van Groningen te gast in Hotel M op Eén   omdat er in Hautekiet was beweerd dat vrouwen geen humor hebben en Marcel Vanthilt zich afvroeg of dat wel waar was... Bekijk het fragment op: https://www.youtube.com/watch?v=BgXKepy81t8

“Vroeger kende ik enkel verliefdheid:  gepassioneerd hunkeren.  Nu weet ik wat liefde is” Op 21 september brengt sopraan Elise Caluwaerts haar eerste solo-cd uit: Nightfall. Een romantische combinatie van zang en piano, die haar tienjarige samenwerking met pianist Kim Van Den Brempt bekroont. Fraaie avondjurken, internationale tournees en vurige liefdes:  het leven van Elise spreekt tot de verbeelding. Maar achter al die glamour gaat een ijzeren discipline schuil. Tekst: Fleur van Groningen We hebben afgesproken op het terras van het  Antwerpse jazzcafé De Hopper. Het giet pijpenstelen en op de meeste tafeltjes spatten de druppels uiteen. Maar Elise heeft een knus plekje onder de luifel gevonden, vlak bij de verwarming. Terwijl ik van mijn dampende koffie nip, vist Elise de foto van de cd-hoes uit haar handtas. ‘Kijk, deze is ‘s nachts op de Kalmthoutse Heide genomen! Het was ijskoud, mijn pianist en ik poseerden in een ongewone houding en vielen regelmatig. Ik droeg één va

Met één van mijn lievelingsnummers van Arcade Fire op repeat, voert mijn auto me langs bossen, velden en apocalyptische wolkenformaties richting het ouderlijk huis, waar er cadeautjes wachten. De volgende dag is het namelijk mijn verjaardag. En dat doet me nadenken over mijn leven. Over het kind dat ik was, het meisje, de jonge vrouw. Over de dromen, de teleurstellingen, de opofferingen de verrassingen. De mensen, warm of koud, en de rol die ze hebben gespeeld of nog steeds spelen. Over gebeurtenissen die nooit werden vergeten, omdat ze diep op me inhakten of de geboorte van nieuwe hoop inleidden. Maar in tegenstelling tot vroeger, ja, zelfs tot enkele maanden geleden, herinner ik me dit alles zonder gevoelens van verzet. Zonder angst, zonder verdriet, zonder afkeer. In mijn borst woont slechts een stille rust. Het lijkt verdacht veel op acceptatie. ‘Misschien is dit wel mijn mooiste verjaardagscadeau’, bedenk ik, als ik bevroed dat ik iets heb bereikt waarvan ik dacht dat het o

Goed nieuws voor fabrikanten van waterproof mascara. Vlaanderen barst van de Simonnekes. WAT KUNNEN WE LEREN VAN 'THUIS'? Misschien hebt u zich al eens afgevraagd of u een ander mens zou zijn als u een andere partner had. Terecht, want volgens relatie-experte Danielle Dowling wordt onze persoonlijkheid wel degelijk beïnvloed door onze wederhelft: ‘Hoe langer we bij elkaar blijven, hoe meer we el ... kaars gewoontes overnemen. Maar ook onze persoonlijke karaktertrekken komen stilaan minder tot uiting.’ Zo lang u het gevoel hebt dat u nog uzelf bent, hoeft u zich geen zorgen te maken. ‘Maar’, zo waarschuwt Dowling, ‘wie zichzelf niet meer herkent, dient zichzelf misschien wel opnieuw te leren kennen.’ En hoe schizofreen die ontmoeting ook moge klinken, dat is exact wat mij nu te doen staat. ZELDZAME FRANK Tot voor kort dacht ik dat ik mezelf redelijk goed kende. De Stoa, een Oudgriekse filosofische stroming, predikte al: ‘Ken U zelf, dan zult ge zien, dat ge niet op uzelf

Een Amerikaanse gynaecologe raadt aan om ons zo veel mogelijk bewust te zijn van onze vagina. … of we de band met ons geslacht moeten aanhalen? Het gebeurt niet vaak  - meestal heb ik wat beters te doen - maar er zijn van die dagen waarop ik mij gelukkig prijs dat ik geen Britse ben. Vandaag is zo’n dag. Uit een onderzoek bij 1000 Britse vrouwen tussen 26 en 35 blijkt immers dat de helft er niet in slaagt om de vagina aan te wijzen. En dan bedoel ik niet bij zichzelf, elkaar of wildvreemden op een benefietgala voor een nobel doel. Dat zou men nog aan enige schroom kunnen wijten. Nee, gewoon op een diagram. Nu heb ik dat diagram bekeken. En het betreft hier geen kubistische uitvoering in de trant van Picasso’s Guernica. Het gaat om een medisch schema, met één paar eierstokken plus bijbehorende eileiders, een baarmoeder en haar hals, en de vagina zelf. Allicht zou u net als ik ogenblikkelijk het vrouwelijk hoofdkwartier kunnen aanduiden - en trots polsen naar een gratis sleutelhang

‘Nu je op dieet bent, kan je hier vast wel door’, besloot hij en gebaarde dat ik hem langs een smal pad moest volgen. Dus klom ik met mijn hoge hakken over plastic rotsen en boomstronken en dook weg voor synthetische lianen, tot we op de plek kwamen die hij bedoelde. Hij was er al vaker geweest, voor mij was het de eerste keer. Dat wist hij, en dus wilde hij me een grondige rondleiding geven, daarin aangevuurd door mijn verwonderde kreetjes.  Vanaf dit punt kon je langs boven goed in het grote aquarium kijken, legde hij uit, maar er was ook een glazen gang die er onderdoor liep. Op kindermaat, dacht ik toen hij er in dook. En dus bleef ik glimlachend wachten terwijl ik hem doorheen het wateroppervlak als een blonde vlek tussen de vissen zag verdwijnen. Even bleef de vlek stil, toen kwam hij terug mijn kant op. Ongeduldig stak hij zijn hoofd uit de gang en maande me aan: ‘Kom nu! Jij kan hier ook in, hoor! Je kont is echt niet te dik.’ Niet dat ik ooit iets over mijn derrière had geze