'Changing Thoughts'
Acryl op doek
150 x 120
150 x 120
Fleur van Groningen
30 augustus 2014
MOEDER EN KIND
Wij vieren nooit Moederdag. Misschien omdat de mijne half Nederlandse is. Die
paar keer dat ik haar op die dag een bos bloemen gaf, vond ze dat belachelijk
(al zocht ze blij een vaas). Deze zomer vroeg ze me om mee te gaan naar haar
meditatiegroepje, toevallig op de avond van Moederdag. Ik zei toe. Niet alleen
omdat ik benieuwd was – tenslotte mediteer ik al jaren - maar ook omdat ik de sentimenteelste van ons
getweeën ben. Ik wilde die dag mijn moeder omhelzen.
Dus reed ik naar het ouderlijk huis, dat met zijn vriendelijke oranje pannendak tussen de maïs verscholen lag. Het bleek er een zoete inval. De lange tafel was gedekt. Mijn grootmoeder zat op kop, mijn oom was er ook, alsook mijn oudste stiefzus en haar partner, die hun baby net te slapen hadden gelegd. Ik ging nog snel met mijn stiefzus door het raampje van de deur kijken en zag hoe hij, als een warm diertje, onder zijn dekentje lag te woelen. Om ons dan te ontdekken en rechtop in het bedje te gaan staan. In zijn grote bruine ogen lag een wilde glinstering, die zowel opwinding als vermoeidheid verried. Ik verheugde me in hem: een persoonlijkheid die zich de komende jaren traag zal laten ontdekken. Toen we daarna aan tafel gingen en mijn moeder de peterseliesoep uitschonk, glimlachte mijn grootmoeder dat we nu met vier moeders aan tafel zaten. ‘Drie!’, riep mijn oom corrigerend, waarop zij hem negeerde en met twinkelende ogen informeerde naar mijn pluskinderen, waar ik verguld over begon te vertellen.
Uit de overvloedige Italiaanse maaltijd bleek dat mijn moeder zowat de hele dag in de keuken had gestaan. ‘Zo hoort het op Moederdag, gebruik maken van je enige recht, het aanrecht’ grijnsde ik en ze lachte. Maar het waren mijn stiefvader en oom die de afwas deden toen wij op de fiets sprongen, richting onze meditatieafspraak. Terwijl de zon onderging, leidde onze tocht ons langs akkers, velden en het kleine witte huisje waar ik als kind twee jaar met haar had gewoond en waar we intens gelukkig waren geweest. Nadien was ons leven zwaar geworden maar nu voelde het alsof we terug in dat milde vaarwater waren beland. Alsof we mettertijd dichter bij onszelf waren gekomen.
We fietsen door het bos, de avond viel, de eerste nachtdieren roerden zich. Bij een houten huisje hield mijn moeder halt. Achter de ramen brandden lichtjes. We werden welkom geheten door de bewoonster en niet veel later zaten we daar een tijdlang in een cirkel op de grond, in onze diepste stilte, met op de achtergrond de roep van enkele vogels in de schemering.
Nadien fietsen mijn moeder en ik terug door de serene nacht. De fietsverlichting was stuk en we zagen geen hand voor ogen. ‘Beide handen op het stuur’, siste ze, bang dat ik in een kuil zou rijden en mijn tanden breken op de kiezels. Ik genoot van het donker dat me omhulde als een fluwelen oermoeder, me verbergend voor al wat er niet toe doet. Boven ons strekte de tintelende sterrenhemel zich uit. ‘Wat prachtig!’, jubelde ik en wees plagend: ‘Kijk daar, De Grote Beer, in de vorm van een steelpan, dat ken je wel, hé, moedertje?’
Bij het afscheid in haar tuin, sloeg ik mijn armen om haar heen en begroef mijn gezicht in haar hals. Daarbij moest ik bukken, ze is iets kleiner. In de verte hoorde ik de bonkende beats van een plattelandsfuif, vlakbij ruiste de wind door de maïs. ‘Ik vind het zo verontrustend…’, fluisterde ik. ‘… dat onze levens zo snel gaan’, antwoordde mijn moeder. Met vochtige ogen knikte ik tegen haar kraag. ‘Ik heb je nog zo nodig.’ ‘Dat komt omdat je voor iedereen zorgt, behalve jezelf’, zei ze zacht en streelde mijn haar. Wat ik ook ben of word, ik blijf altijd haar kind.
(Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine, 30/08/2014)
Dus reed ik naar het ouderlijk huis, dat met zijn vriendelijke oranje pannendak tussen de maïs verscholen lag. Het bleek er een zoete inval. De lange tafel was gedekt. Mijn grootmoeder zat op kop, mijn oom was er ook, alsook mijn oudste stiefzus en haar partner, die hun baby net te slapen hadden gelegd. Ik ging nog snel met mijn stiefzus door het raampje van de deur kijken en zag hoe hij, als een warm diertje, onder zijn dekentje lag te woelen. Om ons dan te ontdekken en rechtop in het bedje te gaan staan. In zijn grote bruine ogen lag een wilde glinstering, die zowel opwinding als vermoeidheid verried. Ik verheugde me in hem: een persoonlijkheid die zich de komende jaren traag zal laten ontdekken. Toen we daarna aan tafel gingen en mijn moeder de peterseliesoep uitschonk, glimlachte mijn grootmoeder dat we nu met vier moeders aan tafel zaten. ‘Drie!’, riep mijn oom corrigerend, waarop zij hem negeerde en met twinkelende ogen informeerde naar mijn pluskinderen, waar ik verguld over begon te vertellen.
Uit de overvloedige Italiaanse maaltijd bleek dat mijn moeder zowat de hele dag in de keuken had gestaan. ‘Zo hoort het op Moederdag, gebruik maken van je enige recht, het aanrecht’ grijnsde ik en ze lachte. Maar het waren mijn stiefvader en oom die de afwas deden toen wij op de fiets sprongen, richting onze meditatieafspraak. Terwijl de zon onderging, leidde onze tocht ons langs akkers, velden en het kleine witte huisje waar ik als kind twee jaar met haar had gewoond en waar we intens gelukkig waren geweest. Nadien was ons leven zwaar geworden maar nu voelde het alsof we terug in dat milde vaarwater waren beland. Alsof we mettertijd dichter bij onszelf waren gekomen.
We fietsen door het bos, de avond viel, de eerste nachtdieren roerden zich. Bij een houten huisje hield mijn moeder halt. Achter de ramen brandden lichtjes. We werden welkom geheten door de bewoonster en niet veel later zaten we daar een tijdlang in een cirkel op de grond, in onze diepste stilte, met op de achtergrond de roep van enkele vogels in de schemering.
Nadien fietsen mijn moeder en ik terug door de serene nacht. De fietsverlichting was stuk en we zagen geen hand voor ogen. ‘Beide handen op het stuur’, siste ze, bang dat ik in een kuil zou rijden en mijn tanden breken op de kiezels. Ik genoot van het donker dat me omhulde als een fluwelen oermoeder, me verbergend voor al wat er niet toe doet. Boven ons strekte de tintelende sterrenhemel zich uit. ‘Wat prachtig!’, jubelde ik en wees plagend: ‘Kijk daar, De Grote Beer, in de vorm van een steelpan, dat ken je wel, hé, moedertje?’
Bij het afscheid in haar tuin, sloeg ik mijn armen om haar heen en begroef mijn gezicht in haar hals. Daarbij moest ik bukken, ze is iets kleiner. In de verte hoorde ik de bonkende beats van een plattelandsfuif, vlakbij ruiste de wind door de maïs. ‘Ik vind het zo verontrustend…’, fluisterde ik. ‘… dat onze levens zo snel gaan’, antwoordde mijn moeder. Met vochtige ogen knikte ik tegen haar kraag. ‘Ik heb je nog zo nodig.’ ‘Dat komt omdat je voor iedereen zorgt, behalve jezelf’, zei ze zacht en streelde mijn haar. Wat ik ook ben of word, ik blijf altijd haar kind.
(Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine, 30/08/2014)
29 augustus 2014
Falen we in de onderdrukking van onze echtgenoten?
… OF WE IN DE ONDERDRUKKING VAN ONZE ECHTGENOTEN FALEN?
Een Berlijnse man die boodschappen ging doen in de plaatselijke
supermarkt, heeft daar urenlang dood tussen de rekken gelegen. Toen de
hulpdiensten kwamen, was het te laat. Volgens de politie lag hij er al 3,5 uur.
Blijkbaar had de man een hartaanval gekregen in de groentenafdeling, was hij pardoes
neergestort ter hoogte van de bloemkolen en radijsjes. Om roerloos te blijven
liggen, zonder dat iemand zich daarover verwonderde. Opmerkelijk, niet? Daar
zijn maar twee verklaringen voor. In het slechtste geval leven wij in een tijd
waarin onverschilligheid de scepter zwaait. Een deprimerende gedachte. Maar in
het beste geval is Berlijn gewoon een hippe stad, volop aangepast aan de
nieuwste trend: me-time voor mannen. U
weet wel: tijd voor uzelf. En hoe dringender die rust is, des te dramatischer
men zich laat neerploffen. In een luie zetel of dampend bad. Maar waarom ook
niet, bij hoge nood, pal tussen de groenten. Geen wonder dus dat de andere
winkelaars deze onfortuinlijke man rustig lieten liggen. Tot hij werd ontdekt
door een gillende vrouw en haar kroost. Het gezin blijft vijand nummer één van de
me-time. Tot de laatste snik. En zelfs
nog daarna.
Billen met
kaviaar
Nu dacht ik dat me-time iets typisch
vrouwelijks was. Uitgevonden door vrouwenkwaaltjes als VIJF en Flair, die inspelen
op onze pruillippen om hun kijk- en verkoopscijfers stabiel te houden. En de economie
draaiende, want tijdens de me-time
moeten we naar exclusieve boetieks, luxueuze welness centra en trendy champagnebars.
Ja, een verongelijkte vrouw kan haar gezin pas terug aan, als haar billen eerst
een kaviaarmasker krijgen. Maar nu eisen mannen dat recht ook op. Vast in het kader
van de gelijkheidsstrijd. Volgens The
Daily Mail noemen ze het wel liever man-time.
Wat klinkt alsof ze eens per week met hangende pootjes en zweetdruppeltjes op
hun slapen, vrouwlief vragen of ze alsjeblieft toch even hun scrotum terug
mogen. Om dan in de garage, bij gebrek aan een motor, wat te sleutelen aan de
keukenrobot. En hun zaakje daarna weer braaf bij de rechtmatige eigenares te
deponeren. Maar vergis u niet. Deze mannen worden alsmaar ongeduldiger en
wachten straks niet meer op toestemming. Uit een recent onderzoek dat bij 2000
mannen werd uitgevoerd, leren we dat 80
procent vurig smacht naar momenten zonder krijsende kinderen en wederhelften.
Bijna de helft van de mannen vindt dat hun vrouwen véél meer me-time hebben. Terwijl zijzelf 58 vrije
minuten per week krijgen: zo’n 8 minuutjes per dag. Voor Jake Gyllenhaal ruim
voldoende om Chicago van een vreselijke aanslag te redden in de film Source Code, maar voor de ondervraagde
mannen nét genoeg om zich in de badkamer of op het toilet terug te trekken, met
de deur op slot. Allicht om op hun tablet naar VIJF te kijken. En zo leren ze dat
8 minuten me-time te weinig is.
Stoten per
minuut
Straks komen onze mannen dus massaal op straat, met spandoeken met ‘Wij willen man-time’. Wat u hen haast uit medelijden zou geven,
met een aai over hun bol, tot u hoort wat hen drijft. Zo’n 34 procent wil het om
‘gewoon zichzelf te kunnen zijn’. Geef toe, dát kunnen we niet toestaan.
Bovendien verlangen zij ernaar om in hun vrije tijd iets te gaan drinken met vrienden
of een boek te lezen. U kunt zich al voorstellen
wat voor gekke ideeën zij zich daarbij in het hoofd zullen halen. Nee, dat mag
niet gebeuren. Bovendien gaat hun vrije tijd af van de onze. We moeten hen dus stoppen.
Met iets dat hen afleidt, waar we zelf
ook nog wat aan hebben: de Sexfit.
Dat is een vibrerende penisring die beider genot verhoogt én zijn seksuele
fitheid registreert. Het ding geeft via een gratis app op zijn smartphone door hoeveel
calorieën er zijn verbrand en vooral: hoeveel stoten er per minuut werden
gegeven. Wat het haantje in elke man, mateloos zal fascineren. Komt daar bovenop
dat de resultaten gedeeld en vergeleken kunnen worden op sociale media. U
begrijpt: voortaan zit manlief tijdens zijn 8 minuten gekluisterd aan Facebook,
hopend dat niemand zijn record verbreekt. Om daarna weer kwispelend het
huishouden te doen, tot de Sexfit als
beloning terug op mag.
(Verschenen in Het Nieuwsblad 22/08/2014)
… OF WE IN DE ONDERDRUKKING VAN ONZE ECHTGENOTEN FALEN?
Kunnen we ons seksleven nog redden?
Hoofdpijn.
Scheve schaatsen. Wippen op commando.
...OF we ons seksleven nog KUNNEN redden?
Voor een vrouw is het vaak gissen wat er in een mannenhoofd omgaat. U hebt er, zoals ik, die hen oprecht trachten te begrijpen. En er zijn er die, omdat dat leuker is, zélf beslissen wat er al dan niet in hun hoofd omgaat. Maar er zouden ook vrouwen bestaan die het echt weten. Zoals de Britse Janet Saunders. Een keurige, forse vijftiger, type Hyacinth Bucket. Aan The Mirror vertrouwde zij toe dat zij een seksueel roofdier is: zeer actief in de sponde, hetzij enkel met bezette kerels. Want mevrouw Saunders weet wat alle mannen willen: avontuurlijke seks die ze thuis niet krijgen. Momenteel beleeft zij deze vleselijke geneugten met 13 verschillende mannen. Dat dient u niet letterlijk te nemen: allicht gebeurt dat niet exact terwijl u dit leest en ook niet met allemaal tegelijk. Want het zou om piloten, politiemannen en rechters gaan. En voor dat soort belangrijke figuren is het niet evident om een gemeenschappelijk gaatje in de drukke agenda te vinden. Dat het flikflooien met pakweg lijkdragers, afwassers en pompbediendes het imago van mevrouw Saunders net iets minder zou opblinken, is allicht toeval. Deze dame geeft niet om status, ze is het altruïsme in persoon: Janet Saunders redt relaties. Want als zij niet met deze mannen coïteert, beginnen zij – dat wéét ze gewoon- affaires die hun huwelijk wél in gevaar brengen. Vooralsnog vinden haar nobele praktijken plaats in het geniep maar ik voorzie een bloeiende zaak: ongeruste echtgenotes die niet weten wat hun man wil, kunnen mevrouw Saunders contacteren. Waarop zij zich als een uit de kluiten gewassen Mary Poppins, in wapperende bloemetjesjurk en met een mysterieus koffertje vol eigenaardige attributen (kunststof lianen, opblaasbare safari-dieren, wie zal het zeggen?), naar de op avontuur beluste echtgenoot in kwestie rept. Alles om een breuk te voorkomen.
...OF we ons seksleven nog KUNNEN redden?
Voor een vrouw is het vaak gissen wat er in een mannenhoofd omgaat. U hebt er, zoals ik, die hen oprecht trachten te begrijpen. En er zijn er die, omdat dat leuker is, zélf beslissen wat er al dan niet in hun hoofd omgaat. Maar er zouden ook vrouwen bestaan die het echt weten. Zoals de Britse Janet Saunders. Een keurige, forse vijftiger, type Hyacinth Bucket. Aan The Mirror vertrouwde zij toe dat zij een seksueel roofdier is: zeer actief in de sponde, hetzij enkel met bezette kerels. Want mevrouw Saunders weet wat alle mannen willen: avontuurlijke seks die ze thuis niet krijgen. Momenteel beleeft zij deze vleselijke geneugten met 13 verschillende mannen. Dat dient u niet letterlijk te nemen: allicht gebeurt dat niet exact terwijl u dit leest en ook niet met allemaal tegelijk. Want het zou om piloten, politiemannen en rechters gaan. En voor dat soort belangrijke figuren is het niet evident om een gemeenschappelijk gaatje in de drukke agenda te vinden. Dat het flikflooien met pakweg lijkdragers, afwassers en pompbediendes het imago van mevrouw Saunders net iets minder zou opblinken, is allicht toeval. Deze dame geeft niet om status, ze is het altruïsme in persoon: Janet Saunders redt relaties. Want als zij niet met deze mannen coïteert, beginnen zij – dat wéét ze gewoon- affaires die hun huwelijk wél in gevaar brengen. Vooralsnog vinden haar nobele praktijken plaats in het geniep maar ik voorzie een bloeiende zaak: ongeruste echtgenotes die niet weten wat hun man wil, kunnen mevrouw Saunders contacteren. Waarop zij zich als een uit de kluiten gewassen Mary Poppins, in wapperende bloemetjesjurk en met een mysterieus koffertje vol eigenaardige attributen (kunststof lianen, opblaasbare safari-dieren, wie zal het zeggen?), naar de op avontuur beluste echtgenoot in kwestie rept. Alles om een breuk te voorkomen.
Dagelijks van jetje
Maar mannen willen helemaal niet voortdurend seks. Dat leren we
uit het Nederlandse tv-programma Alle Dagen Seks, waarin 4 koppels een
maand lang dagelijks van jetje moesten geven. Al na 2 dagen gaf één koppel het
op. Manlief vond wippen op commando maar niks. Ook andere mannen in het
programma kregen het al na 1 week moeilijk.
Niet zo verrassend, aldus seksuologe
Kaat Bollen, die betoogt dat vrouwen een lager libido hebben en daarom- in
tegenstelling tot mannen -meer geoefend zijn in het ‘zin maken’. Wat ongeveer
even opwindend klinkt als de koekenpan invetten teneinde zijn honger met wat
gebakken aardappels te kunnen stillen.
Hoe dan ook, bij Victoria Milan denken ze er anders over. Deze datingsite voor schuinsmarcheerders ontdekte tijdens een onderzoek dat steeds meer mannen in bed hoofdpijn voorwenden. Waarop hun wederhelften de pret elders gaan zoeken. In 2013 was 81 procent van de ondervraagde mannen en 58 procent van de vrouwen op zoek naar buitenechtelijke seks. Dit jaar zijn dat zowel 72 procent van de mannen áls vrouwen. Een ex aequo dat doet vermoeden dat het verveelde partners betreft die stiekem allebei lid zijn geworden van dezelfde site en straks op een blind date onverwachts tegenover elkaar zitten. Gezellig. Victoria Milan gelooft echter dat het stijgend aantal overspelige vrouwen te wijten is aan hun alsmaar groeiend libido. Zo’n 81 procent van de vrouwen klaagt immers dat hun partner hen niet kan bijhouden in bed. Sigurd Vedal, de CEO van Victoria Milan, beweert dat vrouwen massaal op zoek zijn naar de avontuurlijke seks die ze thuis niet krijgen. Daarmee lijkt hij wel de tegenhanger van eerder genoemde Janet Saunders. Ja, u zou die twee haast de Gandalf en de Saruman van het vreemdgaan kunnen noemen: beiden in de ban van de trouwring maar met afwijkende visies.
Samen schrobben
Toch is er nog hoop voor monogame lieden. Zij kunnen hun ontspoorde libido’s alsnog op elkaar afstemmen door samen het toilet te schrobben of de dakgoot uit te kuisen. Volgens een Amerikaans team van sociologen dat 487 koppels bestudeerde, voelen stelletjes die samen het huishouden doen zich meer verbonden en krijgen daardoor een beduidend spannender seksleven. Misschien begrijpt u het dus voortaan beter als uw partner u met een speelse knipoog sommeert het doucheputje even schoon te maken. Dat is geen klusje, mijn beste. Dat is voorspel.
(Verschenen in Het Nieuwsblad 29/08/2014)
Hoe dan ook, bij Victoria Milan denken ze er anders over. Deze datingsite voor schuinsmarcheerders ontdekte tijdens een onderzoek dat steeds meer mannen in bed hoofdpijn voorwenden. Waarop hun wederhelften de pret elders gaan zoeken. In 2013 was 81 procent van de ondervraagde mannen en 58 procent van de vrouwen op zoek naar buitenechtelijke seks. Dit jaar zijn dat zowel 72 procent van de mannen áls vrouwen. Een ex aequo dat doet vermoeden dat het verveelde partners betreft die stiekem allebei lid zijn geworden van dezelfde site en straks op een blind date onverwachts tegenover elkaar zitten. Gezellig. Victoria Milan gelooft echter dat het stijgend aantal overspelige vrouwen te wijten is aan hun alsmaar groeiend libido. Zo’n 81 procent van de vrouwen klaagt immers dat hun partner hen niet kan bijhouden in bed. Sigurd Vedal, de CEO van Victoria Milan, beweert dat vrouwen massaal op zoek zijn naar de avontuurlijke seks die ze thuis niet krijgen. Daarmee lijkt hij wel de tegenhanger van eerder genoemde Janet Saunders. Ja, u zou die twee haast de Gandalf en de Saruman van het vreemdgaan kunnen noemen: beiden in de ban van de trouwring maar met afwijkende visies.
Samen schrobben
Toch is er nog hoop voor monogame lieden. Zij kunnen hun ontspoorde libido’s alsnog op elkaar afstemmen door samen het toilet te schrobben of de dakgoot uit te kuisen. Volgens een Amerikaans team van sociologen dat 487 koppels bestudeerde, voelen stelletjes die samen het huishouden doen zich meer verbonden en krijgen daardoor een beduidend spannender seksleven. Misschien begrijpt u het dus voortaan beter als uw partner u met een speelse knipoog sommeert het doucheputje even schoon te maken. Dat is geen klusje, mijn beste. Dat is voorspel.
(Verschenen in Het Nieuwsblad 29/08/2014)
Abonneren op:
Posts (Atom)