Fleur van Groningen

Mijn vriend stelt voor om mijn verjaardag te vieren in een drukbezocht openluchtcafé. De bomen hangen vol kleurige lampjes, we zitten bij een groot open vuur. Iets verderop staat de woonwagen van een kaartlegster. Na de nodige glazen wijn besluit een vriendin rond middernacht om mij op een toekomstvoorspelling te trakteren. Giechelend haken we onze armen ineen en wankelen hooggehakt mijn toekomst tegemoet. Het doet me even denken aan lang geleden op de kermis, toen ik er samen met een vriendinnetje stiekem vandoor was gegaan. Ongemerkt volgde mijn moeder ons en zag ons gearmd vrolijk naar het spookhuis huppelen. Achter een groot, rond venster kwamen lachende bezoekers voorbij op een haperende loopband, waardoor het leek alsof ze bibberden van schrik. Stoer kochten wij een ticketje. Binnen werd ik overmand door angst. Ik besefte niet dat het dunne bruggetje boven een ravijn vol skeletten een optische illusie was en wilde meteen rechtsomkeert maken. Maar de volgende groep bezoeke

' Door er puurder uit te zien, ga je je puurder voelen ’,   riep een ongewassen Eline De Munck. Terwijl u dit leest, ligt actrice/zangeres/presentatrice Eline De Munck vermoedelijk in bad.  Sinds gisteren zijn de opnames voorbij van Eline gets dirty, een documentaire voor vrouwenzender TLC. Daarvoor mocht zij, de jongedame achter uitspraken als ‘ Mannen, dat zijn allemaal vetzakken’ en ‘Bartel Van Riet mag mijn onkruid eens komen wieden', zichzelf dertig dagen niet wassen. Ook niet parfumeren, schminken of scheren. Beweerd wordt zelfs dat Van Riet haar onkruid niet kwam wieden. Intussen ging Eline wel verder met haar leven. In de sportclub en op het podium werkte zij zich in het zweet. Ze werd ongesteld en ziek. Droeg ongewassen kleren. Postte foto’s van haar okselhaar op Instagram . Sliep tussen vieze lakens en ontdekte hoe haar bandeloze talgklieren haar libido beïnvloedden. Mocht pakweg Matteo Simoni zijn ongewassen oksel online gooien, het zou niet zo veel mannen bo

Voor al wie mailtjes stuurt over signeren & dergelijke, hier zijn al een aantal data. - Op zondag 18 oktober zal ik aanwezig zijn op het Boekenweekend te Hamme. Interview over mijn nieuwe boek om 15u. - Op zaterdag 24 oktober ga ik signeren in Standaard Boekhandel te Essen (14u) en op zondag 25 oktober in Standaard Boekhandel te Lokeren (uur nog onbekend) - Ik zal ook signeren op de Boekenbeurs in Antwerpen op zondag 1/11 van 15-17u. Op dinsdagavond 2/11 geef ik samen met Nele Reymen een interview en signeer ik van 19u30 tot 21u. Op zaterdag 7/11 signeer ik tussen 16-17u. Tot daar deze dienstmededeling! 

Wie het interview over 'Dat Kleine Geluk' in De Madammen op Radio 2  graag wil beluisteren, kan dat doen via deze  link . Beetje naar beneden scrollen en op 'De Madammen' klikken. Het interview zit helemaal aan het begin.

Naast mannenlijven kon ik nooit goed slapen. Hun aanwezigheid maakte me onrustig, het gesnurk hield me wakker. Ik dacht niet dat dat zou veranderen. De eerste keer dat ik jou zag – in al je glorie, ontdaan van wol, leer en katoen - vroeg de nacht ook niet om slaap. Misschien dommelden we af en toe weg maar belangrijker was die heerlijke, tevergeefse poging tot volledige versmelting. Daarna leerde ik je alsmaar beter kennen. De zachtste en ruwste stukjes, je smaak, je geur. Je rook een beetje naar regen. Steeds dierbaarder werd je, steeds vertrouwder. En voor ik het wist viel ik naast jou in een diepe, verkwikkende slaap. Je nam me mee. Naar een ander leven, een ander land. Achterop de Vespa zat ik met mijn armen om je heen. De wind rukte aan mijn haren en rok,  je warmte kwam me tegemoet doorheen de dunne stof van een wapperend hemd. Verkeersborden beloofden Lyon, Marseille en Barcelona. De pijnbomen geurden, het landschap was magnifiek. Met exotische planten, verre meren, flamingo

Binnenkort is ook op Facebook het leven niet meer hardnekkig plezant. Mark Zuckerberg, de man achter Facebook, werkt met zijn team aan een dislike -knop. ‘Niet elke gebeurtenis is een goede gebeurtenis, toch?’, klonk het. Ha, hij weet het. De cumulerende wereldproblematiek heeft ook Facebookistan en zijn euforische inwoners bereikt. Binnenkort mogen onze duimen eens rusten. We krijgen allemaal een vind-ik-niet-leuk knop. U. Maar ook uw ex. Uw kortzichtige buurman. Uw kritische schoonmoeder. Kunnen we elkaar wel vertrouwen met die negatieve energie? Wilt u zich nog meer focussen op wat u niet zint? En bent u er klaar voor om met een foto van uw kat - ‘Pluisje op haar schattigst’ - zeventien dislikes te scoren? Om te ontdekken dat uw dagelijkse maaltijd- update meer haters dan liefhebbers kent en dat niet iedereen uw kwijlende kleine graag op zijn time-line ziet voorbijkomen?  Haatsmurfen en spelfouten Volgens Zuckerberg is het geenszins de bedoeling dat Facebookers elkaar met

Met één voet op het stoffige fietspad draai ik me om op het zadel. De ogen half dicht tegen de zon. In de verte zie ik mijn vriend en zijn negenjarige dochter naderen, twee trage stipjes op het van de hitte sidderende asfalt. Het is haar eerste lange fietstocht. Ze kan nog niet goed fietsen, is onzeker. Maar hier komen geen auto’s en zijn er nauwelijks tegenliggers. Ideaal om te oefenen. Het pad leidt door een natuurreservaat naar zee. Rechts zijn er weien met paarden. Links ondiepe wateren waar flamingo’s en witte reigers voedsel zoeken in de weerspiegeling van de hemel. Het water onthult geschubde ruggen: het zit er vol dorades die er rond deze tijd komen paren, heeft mijn vriend uitgelegd. Nu zie ik hem rustig gebarend aan zijn dochter uitleggen wat ze moet doen. Haar gezichtje staat vastberaden. ‘Dank u voor het wachten!’, roept ze zigzaggend, glimlacht en concentreert zich weer. ‘Voor je kijken, niet naar je stuur’, hoor ik haar vader zeggen. ‘Kijk maar naar de derrière van Fle

... voor abonnees van Het Nieuwsblad. http://www.nieuwsblad.be/abonnee

www.koenvanbuggenhout.be

Mooi hoe één tekst meerdere mensen in beweging kan brengen.

Verschenen in Het Nieuwsblad 05/09/2015. Interview: Hans-Maarten Post. Foto's: Koen Van Buggenhout, www.koenvanbuggenhout.be.

Drie jaar van je leven, die je van meisje tot vrouw boetseerden, samengevat in wekelijkse columns. Dingen die je toen nog niet kon begrijpen - nu wel. Dingen die je was vergeten, niet wil weten of nooit meer zult vergeten. Pieken, dalen, verhalen. Je leest het allemaal na elkaar, want die jaren worden gebundeld in boekvorm, en je wil je teksten herwerken omdat je nu anders schrijft. Beter, denk je. Hoop je. Je wil zelfs heler stukken schrappen. Omdat je nu beter weet, denk je. Hoop je. En al jubelt je uitgever om elke letter, stilletjes ben je bang om tijdens het herlezen te ontdekken dat je de vroegere versie van jezelf niet meer zo leuk vindt. Die confrontatie ging ik aan in mijn kleine huisje met zicht op de weien en de gepensioneerde boerenknol die ik sinds enkele maanden mijn buurvrouw mag noemen. Gek om te lezen hoe ik vorige zomer met mijn moeder langs dit huisje fietste en vol verlangen terugdacht aan de tijd die ik er als peuter met haar had beleefd. Als iemand toen van