Fleur van Groningen

Hebt u het al gehoord? Van dat onderzoek? Vertel het niet voort, hé, maar… Is roddelen echt goed voor ons? Zelf blijf ik er liever niet in hangen, in de negatieve sfeer van roddelen. Het voelt alsof ik daar vooral mezelf mee naar beneden haal. Bovendien leerde het leven me om niet zo snel te oordelen: iedereen heeft wel een varkentje te wassen, groot of klein. En we kennen nooit de volledige context. Maar soms kan roddelen zo’n deugd doen. Even stoom aflaten! Merken dat je niet de enige bent die zich gekrenkt voelt en heerlijk passief, vanachter een kop koffie, met een gelijkgestemde samenspannen tegen de vijand. Terwijl je diep van binnen beseft dat je daarmee vooral veel prijsgeeft over jezelf. En je je een tikkeltje schuldig voelt, want het is niet netjes.  Maar… het is wél goed voor ons. Dat bewijst een studie aan de universiteit van Groningen.  Roddelen vergroot ons zelfvertrouwen en stimuleert ons om kritischer te zijn. Dat laatste is blijkbaar positief , al bestaat er m.i.

Laatst had ik ongelooflijk goed nieuws gekregen en fietste door de stad met een grote lach. Ik ging zo op in blije gedachten dat ik niet oplette en een beetje verdwaalde. Zo kwam het dat ik opeens voor een bar stond waar ik al zeker een vijftal jaar niet meer was geweest. Ik herinnerde me hoe ik er destijds Nieuwjaar had ‘gevierd’ en me tegen een achtergrond van knallende voetzoekers volstrekt wanhopig over de toekomst had gevoeld. Nu was die toekomst heden geworden. Maar geen van mijn angsten waren uitgekomen. In tegendeel. Ik besloot om voortaan, als ik me nog eens ergens heel slecht voel, eraan te denken dat ik daar over vijf jaar misschien wel stralend voorbij fiets. Letterlijk of figuurlijk. Het leven zit vol verrassende wendingen.

  Evelien Bosmans (24) “Ik voel me gelukkiger als ik naar iets verlang, dan als ik het heb.” Amper vierentwintig is ze. Maar de Kempense actrice Evelien Bosmans heeft al een indrukwekkend parcours afgelegd. Ze speelde mee in verschillende tv-series en had hoofdrollen in films als ‘Groenten uit Balen’, ‘Marina’ en ‘Halfweg’. Ondertussen duikt ze regelmatig op in theatervoorstellingen. En tussen de lakens met kersvers lief Jonas Van Geel – oftewel: de golden boy van VTM. En binnenkort krijst ze de longen uit haar lijf in ‘Welp’:  een heuse Vlaamse horrorfilm die op 29 oktober bij ons in de zalen komt. tekst: Fleur van Groningen - verschenen in Het Nieuwsblad Magazine 25/10/2014  Evelien ontvangt me in haar Antwerpse appartementje. De muren kraakwit, de lichte leefruimte op enkele meubels na, vrij leeg. ‘Het is nog niet af’, waarschuwt ze. ‘Ik heb het pas gekocht en woon hier nog maar net!’ Er wordt thee gezet en een plaat opgelegd. Want Evelien koopt haar muziek enkel op vin

Het begon op een terras, met een dampende mok en de zon op mijn gezicht. Eigenlijk moest ik van mezelf werken, maar mijn lief vroeg me om voor die ene keer dat hij eens een paar uur vrij had, mijn laptop dicht te klappen en samen koffie te gaan drinken. Ik kon me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst gedaan had: de boel zomaar de boel laten, ontspannen voor er een deadline was gehaald. Maar ik had nog  tijd. Dus genoot ik van even niks te móeten. Toen we daarna door de stad fietsten, besefte ik dat ik al een hele tijd niet meer voor mezelf had gezorgd. Dat ik mijn batterij niet oplaadde maar wel doorging, mijn noden negeerde en hen kritisch zwaktes noemde. Tot ik steeds meer stress kreeg en maar voedingssupplementen begon te slikken in de hoop dat het dan wel overging. Kortom:  ik was het type dat het zichzelf moeilijk maakt. En terwijl ik dat inzag, werd ik plots woedend van het kloterige fietsje waarop ik reed. Een lichtgewicht plooifietsje voor korte afstandjes, met een

Slecht opgevoed? Geen talent voor galanterie? Of zo rijk dat goede manieren overbodig zijn?  … of de goede mannen op zijn? Zag u dat ook op tv?  Het voorsmaakje van het VTM-programma Dansdate , waarin Josje Huisman tussen haar drogende was opduikt (vreemd genoeg geen regenboogjurkjes of ondergoed met biggetjesprint) en Kevin Janssens bladeren harkt (hem op het lijf geschreven). Er klinkt muziek. Plots rukt ze een wijnrood laken van de lijn en snelt daarmee als een bronstige stierenvechter op haar vriend af, die haar er in oprolt. Wie vermoedt dat Kevin er wat bakstenen bij moffelt en Josjelief dra in de Dijle zal dumpen, of haar opgerold in plakken snijden en verkopen als K3-sushi, vergist zich. Nee, Josje wordt weer ontrold. Choreografie, heet dat. En terwijl het duo elkaar dreigt te zoenen als op de cover van een stationsroman, belooft de voice-over: ‘Passie, op en naast de dansvloer.’ Een trailer die zijn doel vast niet mist. Want dromen wij, vrouwen, niet allemaal van een Kevi

‘Mensen die je niet wil zien, die jou al trappist drinkend en tv-worstjes vretend omsingelen en urenlang over onzin leuteren. Nee, zo’n reünie, ik moet er niet aan denken’, zeg ik nors terwijl ik tomaten ontvel en in plakjes snijdt.  Mijn moeder kijkt op van het fornuis. ‘Blij dat je ‘t zegt’, antwoordt ze. ‘Ik vreesde al dat ik in gebreken bleef.’  Haar beste vriendin is iets eerder de keuken binnengestapt, met een album vol oude foto’s uit de tijd dat ze samen op school zaten. En een stapel kleurenfoto’s, met portretten van zichtbaar Bourgondische zestigers, die blijkbaar ooit het zwart-witte kroost uit dat album waren. Enthousiast drukte ze de plaatjes onder de neus van mijn moeder, die tegelijk wat biefstukken kruidde, groenten versneed en in de soep roerde. De bedoeling: mijn moeder naar een reünie lokken. Maar ik zag haar chaotisch worden en terwijl ze de uitnodiging probeerde af te wijzen, steeg er al een verdacht zwart wolkje uit de achterste pan op. Dus loodste ik haar v

In co-ouderschap. Aan de muur. In de bioscoopzaal. … WAT MET AL DIE HUILENDE KINDJES? Uit een groot onderzoek aan de VUB over scheidingen in Vlaanderen, waarbij gegevens van bijna 900 kinderen van getrouwde en gescheiden koppels werden geanalyseerd, blijkt dat kinderen die in co-ouderschap opgroeien, minder enthousiast zijn over het huwelijk. Wat een zeer goede zaak kan zijn. Misschien zullen ze dan weloverwogen beslissingen nemen in plaats van halsoverkop in het huwelijksbootje te stappen. En moet er überhaupt nog getrouwd worden? Was seriële monogamie tegenwoordig  niet de norm? Zolang we dat dan ook maar niet verzieken. Want het vooruitzicht dat kinderen alle geloof in de liefde verliezen door ons geklungel, is bepaald onprettig. Nee, daar kan een (plus)ouder al eens van wakker liggen. Al bestaan er ook mensen die maar geen genoeg krijgen van ongelukkige kindjes. In de fik Zoals de Leuvense professor Filip Raes. ‘De vloek van de huilende kindjes? Flauwekul!’, riep hij ui

Fleur zat vandaag in De Bende Van Annemie op Radio 1 en sprak naar aanleiding van de vele berichtgevingen over depressie, over haar eigen ervaring met depressie.

Er wordt vaak kritiek geleverd op narcistische trekjes. Maar iemand die zich kleiner maakt, kan net zo goed op zijn instandhouding gefocust zijn. Je superieur of inferieur opstellen zijn tactieken van het ego: ze dienen allebei om te overleven in groep. Respect, voor zowel anderen als zichzelf, is het oprechte alternatief. Voorbeeld: Je kan je opblazen om anderen af te schrikken en op een veilige afstand te houden. Of je kan je kleiner maken, zodat anderen jou niet als bedreigend ervaren en je niet zullen aanvallen. Dit wijst allebei op een behoefte aan veiligheid. Het gevoel van veiligheid kan je minder afhankelijk van je omgeving maken door te onderzoeken welke (onbewuste) overtuiging jou kwetsbaar maakt. Wat denk jij waardoor een ander jou kan raken? Welke nieuwe overtuiging kan jou meer veiligheid bieden?

Spierwitte Air Maxen met een knalroze ‘swoosh’ (dat logo van Nike) en een dito luchtbel in de zool. Nooit zal ik vergeten hoe de sportschoenen van juf Strenckx  -door de leerlingen Juf Streng gedoopt- eruit zagen. Telkens zij over de speelplaats marcheerde, bleef haar korte, donkere coupe bewegingsloos. Net als haar  verstarde gezicht en gebalde vuisten. Alleen haar fluo trainingspakken durfden al eens te wapperen als zij vastberaden koers zette naar de turnzaal. En al leek het eeuwig herfst op de speelplaats van ons plattelandsschooltje - er was steeds wel een modderplas te vinden -  de schoenen van juf Streng bleven immer stralend wit. Alsof zij boven alle natuurwetten stond. Als de griezelige Hindoe-godin der zeven balsporten. Natuurlijk vond Juf Streng mij maar niks. Ik was dat kind dat niet over de bok sprong, maar er tegen. Dat als laatste werd gekozen bij het vormen van teams. Dat astma-aanvallen kreeg tijdens het hardlopen, en de bal tegen haar kop als ze die moest vangen.

Gelukzalige s(ch)elfies. Buitenzinnige liefde. De allernieuwste gadgets. … Of we AL genoeg kicks en highs hebben gehad? Deze week ging Gone Girl in première. Een film die volgens regisseur David Fincher maar liefst 15 miljoen huwelijken zal doen sneuvelen. U bent gewaarschuwd. Maar volgens relatie-experte Rika Ponnet heeft de prent geen effect op gelukkige koppels. ‘ Al kan het wél dat een film of boek op het juiste moment de ogen opent, bij stellen waar er al een serieuze haar in de boter zit. ‘Ah, zo zit dat in elkaar , beseffen ze dan’, aldus Ponnet.   Iets wat ik kan beamen. Zo dacht ik zelf ooit ‘Ah, zo zit dat in elkaar’ bij het lezen van het Suske & Wiske album De Gladde Glipper en verbrak terstond mijn relatie. Nu, volgens Fincher was mijn ex geen uitzondering en doet iedereen - net als op sociale media- zich in de liefde beter voor. Om vroeg of laat door de mand te vallen. Misschien draaide Fincher bij wijze van therapie na een akelige break-up maar knarsetandend

Als kind was ik erg vaak en lang ziek en dan installeerde mijn moeder me onder een dekentje op de bank. Heler dagen lag ik daar en hoe misselijk en zwak ik me ook voelde, steeds vroeg ik om hetzelfde boek: het kookboek van de Franse chef-kok Paul Bocuse. Een uitgebreide verzameling recepten die ik nog te ingewikkeld vond en waarvan de lettertjes helaas al snel begonnen te dansen. Maar tussen de lappen tekst zaten hier en daar bladzijden van een dikkere papiersoort, met daarop glanzende foto’s van zijn beroemdste gerechten. Als je naar de zijkant van het boek keek, kon je duidelijk zien waar die dikkere pagina’s zaten. En dus sloeg ik ze daar op open, gissend waar ik zou uitkomen: bij de truffelsoep met het korstje van bladerdeeg over de kom? De Zwitserse chocoladetaart met pauwblauwe bloemetjes van glazuur? De ham in hooi? Of het allermooiste: de torenhoge  soezentaart, vol eetbare versieringen? Ja, zo lag ik daar te hoesten -in ons krakkemikkige huisje waar de woeste wind aan rukte

Neerslachtigheid. Burn-outs. Slaap-, eet- en angststoornissen.  … ZIJN WE NIET GEWOON TE OPPERVLAKKIG? Dat het niet goed gaat met ons. Volgens een gezondheidsenquête  blijkt dat één op drie Belgen psychische problemen heeft. Vijf jaar geleden was dat nog een kwart van de bevolking, nu dus al één derde. Volgens Koen Demyttenaere , professor psychiatrie, komt  het door de economische crisis: we lijden onder onze onzekere toekomst. Maar ís dat wel de reden? Lullen we niet gewoon te veel? Een onderzoek van het vakblad Psychologica Science leert immers dat ongelukkige mensen vaker oppervlakkigere praatjes maken. Terwijl gelukkige mensen juist over diepgaande onderwerpen spreken. Onderwerpen als politiek, filosofie, kunst en religie. Neem nu het Britse koppel Dean en Chr isty  Parave. Zij vertelden aan The Mirror dat ze overtuigd christen zijn en hun geloof verspreiden via partnerruil. Het christendom als SOA. Met het verschil dat het kruis er niet van jeukt. En het gebeurt met we