Fleur van Groningen

Het Nederlandse 'Vrouw Magazine' vroeg ­ex-K3'tje Josje Huisman (30) waarom ze nog single is. Die antwoordde dat ze beter over relaties nadenkt, maar dat het geen bewuste keuze is. Wat dachten ze bij 'Vrouw Magazine'? Dat Josje het op haar jubeltenen zou steken, die het op ongepaste momenten - pakweg begrafenissen - op een jubelen zetten? Sneu toch dat Josje haar vrijgezellenstatus moet verantwoorden. Zelf was ik lang alleen en hoewel ik geen regenboogjurkjes droeg, noch milj oenen minderjarige fans had, kreeg ik die vraag ook geregeld. En in mijn geval was het ook geen bewuste keuze. De liefde gebeurde gewoon niet. Lag het aan mij? De prooien in mijn jachtgebied? Joost mag het weten - en zelfs hem kwam ik niet tegen. “Ik snap niet dat gij geen lief hebt, gij zijt zo tof”, was de vaak gehoorde opmerking, waarmee men je wil doen geloven dat je niet afstotelijk bent. Je zal maar single zijn en die zin nooit horen. Mij bezorgde het echter een gevoel van machteloosheid

Onlangs stond ik 's avonds laat in de file. Op Radio 1 werd een atleet geïnterviewd. Ik luisterde maar met een half oor. Wist niet eens over welke sport het ging. Wat me wél opviel, was de openhartigheid waarmee over persoonlijk falen werd gesproken. De journalist vroeg waar het fout ging, de atleet gaf alle details prijs. De journalist vroeg hoe hij zich voelde, de atleet antwoordde uitvoerig. Met een stem vol droefheid, alsof hij wist dat zijn volk deze last met hem zou dra gen. Gedeelde smart, halve smart. En ja, onder de uitgestrekte sterrenhemel, op die bomvolle autosnelweg, leefde ook ik mee met de sportman die zijn grote droom uit elkaar had zien spatten.Wie weet zaten we wel met z'n allen empathisch te snikken op de E19. Elk in het isolement van ons koetswerk. Ik keek opzij. In de Volvo naast me werd fanatiek geheadbangd - niet iedereen luistert naar Radio 1. Toen er vervolgens een toepasselijke plaat weerklonk, vroeg ik me af hoe het zou zijn als niet alleen sportma

Zaterdag 20 augustus publiceerde Het Nieuwsblad de covercartoon van Fleur plus een bijbehorend interview door Hans-Maarten Post met een foto van Koen Van Buggenhout.

“Vannacht is er een lui, lauw regentje gevallen; de lucht is nu opgeklaard en de kleine, trage wolken drinken het amberen Septemberlicht. Het struikhout is doodstil van het bedwelmend herfstbegin; men kan er zich niet woest en onnadenkend meer doorheen wringen zoals vroeger, zonder iets in zijn borst aan flarden te voelen scheuren waardoor de grote weemoed het ganse lichaam doorsijpelen gaat. We bereiken langs omwegen de beek, op een plaats waar het water tamelijk breed is. Daar gaan wij naast elkaar op de grond zitten, met achter ons het hoog geboomte van het park, waar het streng en eeuwig vrede schijnt. Af en toe gooien wij een blokje hout, een gebroken takje op het stromend water, dat er geluidloos als een dief mee wegvlucht. En waarom zouden wij onze ontroering in woorden uitdrukken, als wij bijna alles en altijd sprakeloos aan elkaar meegedeeld krijgen?” - uit ‘Elias of het gevecht met de nachtegalen’ van Maurice Gilliams. Mijn biologische vader, die ik slechts sporadis

Overal hoor ik mensen hameren op “het belang van het behoud van het vakantiegevoel”. Men hoort blijkbaar niet enkel met opgeladen batterijen terug te keren van vakantie. Noch voldoen indrukwekkende reisfoto's, dito anekdotes, accurate kennis van uitzonderlijke streekproducten, gebruinde velletjes, ontspannen gezichten en telefoonnummers van nieuwe, zuiderse vrienden. Nee, de thuiskomers wacht een nieuw streefdoel: dat felbegeerde vakantiegevoel zo lang mogelijk in stand houden. Tijdschriften geven tips. Mensen doen het mekaar met de glimlach aan: “En nu uw vakantiegevoel niet verliezen, hé Jos.” Of ze zeggen het zelf, met een diepe frons in hun gebronzeerde voorhoofd: “Hopelijk houd ik mijn vakantiegevoel zo lang mogelijk vast...” Alsof ze een zeldzame Pokémon moeten vangen. Alsof ze de maatschappij iets moeten bewijzen - of toch de buren en die 247 volgers op Instagram. Alsof de stress de vakantievonkjes in hun ogen alweer doet doven. En dan beginnen ze eraan. Met hun pindakaas

Ik bewonder mensen met een veeleisende job. Werkmannen die hun ambacht verstaan, personen uit de zorgsector, vuilnismannen die onze troep opruimen… Afgelopen weekend zakte mijn mond echter open toen ik Het Nieuwsblad las. Voor de rubriek 'De Grote Test' trekt een expert van kustgemeente naar kustgemeente om daar culinaire klassiekers te verorberen en te beoordelen. Per aflevering gaat het om hetzelfde gerecht. Zaterdag betrof dat een slaatje geitenkaas. Deskundige van dienst was kaasmeester Frederic Van Tricht. Het ligt uiteraard aan mij, maar ik had nog nooit van die man gehoord. Ik wist zelfs niet dat de titel 'kaasmeester' bestond. Het lijkt me wel leuk om je met de Duitse variant te laten aanspreken. Misschien doet de wederhelft van Van Tricht dat: “Käsemeister, nog een taske koffie?” Hoe dan ook: de kaasmeester ging in 10 gemeenten 10 slaatjes geitenkaas eten. Ik moet er niet aan denken. De geitenkaas zou mijn oren en neusgaten uitkomen. Bij het vijfde kaasje zo

Wat hebben een vergiftigende vrijgezellin, een rancuneuze zangeres en een moordlustige miljonair gemeen? In de beklaagdenbank wijzen zij naar de liefde, maar die ruikt verdacht naar waanzin. Lisa Appignanesi schreef een boek dat zowel de 19de-eeuwse jury als de hedendaagse lezer over hun lot laat beslissen. tekst: Fleur van Groningen Eind negentiende eeuw, de belle époque. In Brighton injecteert een oude vrijster de bonbons voor haar rivale met vergif. In Parijs stalkt een gewapende operazangeres haar voormalige minnaar. In New York schiet de steenrijke echtgenoot van een model op haar al even welgestelde ontmaagder. Hun collectief motief? De liefde. Of is er meer aan de hand? Via drie openbare rechtszaken uit de periode 1870 tot 1914, peilt schrijfster Lisa Appignanesi (70) naar de duisterste hartstochten van de mens en bespreekt zij misdaden die daaruit kunnen ontspruiten.  Appignanesi, van Poolse origine, groeide op in Frankrijk en Canada en ontpopte zich tot een vooraanstaan

Als ik op Facebook vakantiekiekjes zie pas­seren of op de autostrade een mobilhome inhaal, worstel ik met het groene monster. Ik wil ook op vakantie! Maar ik kan niet. Misschien ben ik niet de enige die met vakantiejaloezie kampt. Allicht werken er mensen in half ver­laten kantoren, met veel te frisse airconditioning. Creperen er zieken in ziekenhuizen. Durven singles niet alleen naar een bounty-eiland. Slaat men zich door vechtscheidingen bij zomerse temperaturen. Hebben som migen te weinig geld voor minuutsoep, laat staan voor een last minute. Daarom heb ik voor mezelf en alle thuisblijvers een lijstje opgesteld van dingen die niét leuk zijn aan op vakantie gaan. Vult u gerust aan. - Op de camping de afwas doen tussen andermans ­stinkende spaghettirestjes. - Gaan zwemmen als je al een week geconstipeerd bent. - Luidruchtige Nederlanders. - Geschuurde zweetdijen en paarsverbrande schouders na een dag stappen door een zuiderse stad. - Dominant reisgezelschap dat verplichte