Onlangs stond ik 's avonds laat in de file. Op Radio 1 werd een atleet geïnterviewd. Ik luisterde maar met een half oor. Wist niet eens over welke sport het ging. Wat me wél opviel, was de openhartigheid waarmee over persoonlijk falen werd gesproken. De journalist vroeg waar het fout ging, de atleet gaf alle details prijs. De journalist vroeg hoe hij zich voelde, de atleet antwoordde uitvoerig. Met een stem vol droefheid, alsof hij wist dat zijn volk deze last met hem zou dragen. Gedeelde smart, halve smart.
En ja, onder de uitgestrekte sterrenhemel, op die bomvolle autosnelweg, leefde ook ik mee met de sportman die zijn grote droom uit elkaar had zien spatten.Wie weet zaten we wel met z'n allen empathisch te snikken op de E19. Elk in het isolement van ons koetswerk. Ik keek opzij. In de Volvo naast me werd fanatiek geheadbangd - niet iedereen luistert naar Radio 1.
Toen er vervolgens een toepasselijke plaat weerklonk, vroeg ik me af hoe het zou zijn als niet alleen sportmannen zo over hun prestaties spraken, maar ook wij, gewone stervelingen.
Dat iemand me op het einde van de dag vroeg: “En Fleur, waar is het vandaag misgelopen?” En ik zou antwoorden: “Tja… Ik wilde er een mooie dag van maken, lief zijn voor iedereen, het positieve van alles inzien… In plaats daarvan raakte ik gefrustreerd omdat ik enkel plichten moest vervullen en heb ik dat op mijn omgeving afgereageerd.” Waarop men zou polsen: “En hoe voelt dat?” “Slecht hé, man, slecht! Ik voel me schuldig! Morgen wil ik het beter aanpakken, maar ik ben nog steeds gespannen en iedereen is kwaad op me dus ik zie nu al op tegen de zonsopgang.”
Waarop een paar mensen begrijpend zouden knikken en een dj 'Mooi, het Leven is Mooi' van Will Tura uit zijn platenbak zou vissen.
En ja, onder de uitgestrekte sterrenhemel, op die bomvolle autosnelweg, leefde ook ik mee met de sportman die zijn grote droom uit elkaar had zien spatten.Wie weet zaten we wel met z'n allen empathisch te snikken op de E19. Elk in het isolement van ons koetswerk. Ik keek opzij. In de Volvo naast me werd fanatiek geheadbangd - niet iedereen luistert naar Radio 1.
Toen er vervolgens een toepasselijke plaat weerklonk, vroeg ik me af hoe het zou zijn als niet alleen sportmannen zo over hun prestaties spraken, maar ook wij, gewone stervelingen.
Dat iemand me op het einde van de dag vroeg: “En Fleur, waar is het vandaag misgelopen?” En ik zou antwoorden: “Tja… Ik wilde er een mooie dag van maken, lief zijn voor iedereen, het positieve van alles inzien… In plaats daarvan raakte ik gefrustreerd omdat ik enkel plichten moest vervullen en heb ik dat op mijn omgeving afgereageerd.” Waarop men zou polsen: “En hoe voelt dat?” “Slecht hé, man, slecht! Ik voel me schuldig! Morgen wil ik het beter aanpakken, maar ik ben nog steeds gespannen en iedereen is kwaad op me dus ik zie nu al op tegen de zonsopgang.”
Waarop een paar mensen begrijpend zouden knikken en een dj 'Mooi, het Leven is Mooi' van Will Tura uit zijn platenbak zou vissen.
Afwisselend geven Fleur van Groningen en Nico Dijkshoorn hun eigen kijk op de actualiteit. 'Gedeelde smart' verscheen in Het Nieuwsblad, p.2, op 22/08/2016
