Fleur van Groningen

Over hoe traumatische ervaringen jouw groei en ontwikkeling  kunnen vertragen of stilzetten .  En hoe dat ook met mij is gebeurd.  Vandaag zag ik op het Instagram account van   Metzonderouders_  een post over ‘achterlopen’ op leeftijdsgenoten. In de  caption  ging het over hoe traumatische ervaringen jouw groei en ontwikkeling kunnen vertragen of doen stagneren. Omdat je vooral bezig was met overleven, in plaats van je identiteit te ontwikkelen of te leren hoe je met vriendschappen kon omgaan. Vaak hadden je ouders – door hun eigen traumatische ervaringen – ook niet de mogelijkheid om je te steunen en te begeleiden. De vrouw achter dit account schreef erbij dat zij dit met haar psycholoog had besproken, en het inzicht over stagnatie door trauma haar meer zelfcompassie had opgeleverd. Vervolgens vroeg ze naar de ervaringen van lotgenoten. Daar heb ik eerlijk op gereageerd, want ik ben ook zo’n achterloper. Zo werd ik vroeger, als kind, ook door mijn omgeving gezien. Maar sinds mijn werk

Dit is de bruisende cover van mijn volgende boek, Mensenkennis, gebaseerd op het eerste seizoen van de podcast die ik voor De Morgen maak. Het boek kwam er na talloze verzoeken van luisteraars én hulpverleners, die de podcast in hun praktijk gebruiken en aangaven dat de boekversie een belangrijke tool zou zijn. Ik hoop dus dat jullie er veel aan zullen hebben. Het is een boek vol wijsheden, kennis en inzichten die je op elk moment van je leven kunnen ondersteunen en inspireren. Je haalt er telkens weer wat anders uit, komt zo dichter bij jezelf en van daaruit ook bij de ander. Veel dank aan iedereen die bijdroeg aan dit boek: de bijzondere gasten uit de podcast, de mensen van De Morgen – in het bijzonder hoofdredacteur Remy Amkreutz, die het nawoord schreef -, Laurens Bervoets van hoorstroom die de productie op zich nam, Seppe van Groeningen die mij redactioneel ondersteunde, en uiteraard mijn uitgeverij, met in het bijzonder uitgever Sam De Graeve en redacteur Nils De Malsche.

“Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!” Die uitspraak wordt vaak aan Pippi Langkous toegeschreven en ook volop gebruikt door therapeuten en coaches. Maar aan die uitspraak kloppen een paar dingen niet. Zo veel zelfvertrouwen moet het gevolg zijn van een veilige hechting, die ontstaat doordat je als kind opgroeit in een liefdevol, warm nest met verzorgers die onderlegd zijn in emotie-regulatie. Pippi groeit echter alleen op, met een paard en een aap. Nu kunnen sommige apen best lief zijn (ik denk aan een ex) en wordt er tegenwoordig volop gecoacht met behulp van paarden, maar voor een kind lijkt me dit toch niet ideaal. Tenzij het symbolisch over haar ouders gaat; dat moeder een lang gezicht heeft en vader een erg harige rug. Maar de moeder van Pippi is dood en haar vader is een afwezige kapitein. Als hij dan toch eens op bezoek komt, is het feest, en is er niet echt tijd om de minder zonnige emoties te bespreken en te verwerken. Natuurlijk kan die uitspraak ook d

door Fleur van Groningen, Bornem 05-06-2024 Toen mijn man en ik gisterenmiddag thuis kwamen, zat er een witte pauw in de tuin. Ontsnapt? Weggezet? Op zoek? Het was alsof iemand de poort naar het fabelland op een kier had laten staan. Al gauw kwam het tot een ontmoeting met het ree dat sinds enkele dagen in onze tuin verblijft. De pauw waaierde zijn kristallen veren uit, het ree keek fluwelig verschrikt en vluchtte naar het bos aan de overkant. "Dit is de eerste keer in mijn héle leven dat ik een witte pauw zie die zijn staart uitspreidt", sprak mijn zoontje plechtig. "Op onze oude dag zullen we hier nog tandeloos aan terugdenken", lachten mijn man en ik. "Weet ge nog, die pauw en dat ree... En dan denken ze dat we zot geworden zijn." Die avond moest ik weg maar toen ik in de schemer weer naar huis reed, en de lichtbundels traag over het fluitenkruid kropen, beschenen zij plots een magische tovenaarsbaard die uit de versteende notelaar pal tegenover on

tekst: Fleur van Groningen / eerder verschenen in het kunstblad The Art Couch  Wij voelen wel dat kunst een weldadig effect op ons heeft. Maar niet iedereen kent het verband tussen kunst en ons zenuwstelsel. Tijdens de corona-periode bleek kunst (in al zijn vormen) een grote troostfactor. Maar zodra de COVID-storm ging liggen, leek het alsof velen de urgentie van kunst weer vergaten en gewoon de draad van het ‘normale’, jachtige leven wilden opnemen. Ook politiek en maatschappelijk is er vaak te weinig respect voor kunst. Subsidies worden bekritiseerd of ingehouden. In de hiërarchie van de zogenaamd Belangrijke Beroepen, bengelt de kunstenaar ergens onderaan (tenzij hij status geniet). Toch kan kunst juist een belangrijke rol spelen in het collectieve helingproces dat we post-corona nog steeds nodig hebben. In de podcast Mensenkennis (die ik voor de krant  De Morgen maak) sprak ik met dr. Luc Swinnen, een internationaal erkend expert inzake stress en burn-out, die al meerdere boeken

Een hoog IQ als struikelblok Hoewel een hoog IQ hebben heel leuk en handig lijkt, is het geen vrijkaart voor een gemakkelijk leventje. Het gaat gepaard met tal van problemen en taboes. Of hoe een mooi geschenk van je genen ook een hobbel in de weg kan zijn.  Tekst Fleur van Groningen / zomer 2022 / Psychologies Magazine Hoogbegaafden? Allemaal Einsteins en Adhemars die een succesparcours afleggen. Want als je slim bent, gaat het leven vanzelf, toch? Niets blijkt minder waar. Zo’n twee procent van de bevolking heeft een IQ hoger dan 130. Binnen die twee procent bestaat een groepje hoogbegaafden waarvan het percentage nog onbekend is. Deze mensen combineren een hoge intelligentie met een reeks typerende persoonlijkheidskenmerken. Klinisch psycholoog Alice Braham, voormalig onderzoeker aan de VUB, oprichter van het Kennis-en begeleidingscentrum hoogbegaafdheid, hoogsensitiviteit en hechting, herkent hoogbegaafden allereerst aan hun helikopterview. ‘Ze observeren zichzelf voortdurend. In c