Fleur van Groningen

Het is altijd even zoeken, als mijn vriend en ik wekenlang samen zijn geweest en plots voor een periode uit elkaar moeten. Dan vertrekt hij naar het buitenland en kick ik af van het warme bed, de rust, het gepraat, het gelach. Dan prent ik mezelf in dat elkaar missen de passie voedt en geniet ik na enkele dagen wel weer van het alleen zijn. Maar deze keer niet. Ik kluizenaarde in mijn huisje tussen de velden, werkte veel, deed de was en de plas, gebruikte mijn stem voornamelijk om tegen de katten te praten. Geen seconde genoot ik van mijn eigen gezelschap. Tijdens mijn dagelijkse wandelingetjes stond de stille natuur machteloos tegenover de onrust in mijn borst. Op een avond reed ik van de supermarkt naar huis. Door de zwarte nacht gleden de lichtbundels van mijn koplampen over een veld vol bleke kolen. Het leken wel de verslagen hoofden van mensen die diep in de modder waren weggezakt. Zo voelde ik me ook. Ik zat helemaal vast. Maar goed dat mijn vriend nog even wegbleef, want d

Later die avond zouden mijn vriend en ik uit eten gaan om zijn verjaardag te vieren. Ik trok een rode jurk aan, stiftte mijn lippen en zette een grote, in goudpapier verpakte doos voor hem neer. Hij raadde een paar keer tevergeefs, scheurde het papier tenslotte open en keek verbaasd. “Een massagekussen?” “Ja!”, antwoordde ik enthousiast. “Het geeft je een heerlijke shiatsu-massage met warme infrarood-bollen en je kan het zowel in je autostoel als in een gewone zetel leggen!” Dat stond op de verpakking. Hoe het voelde, wist ik niet. Mijn vriend reageerde niet. “Jij moet altijd zo lang en ver rijden voor je werk…”, probeerde ik. Plots begon hij te lachen. Hij liep naar een leunstoel, legde het kussen erin, stak de stekker in het stopcontact. “Ooit heb ik in een winkel zo’n kussens uitgetest. Heerlijk! Maar zoiets zou ik nooit voor mezelf kopen”, zei hij. Ik knikte: “Ik ook niet. Da’s zo’n luxe die je jezelf niet permitteert.” Behoedzaam ging hij zitten en drukte op de afstandsbediening.

Mijn grootmoeder probeerde vroeger altijd andermans problemen op te lossen met een zelfgebakken taart. Ze leek er heilig van overtuigd dat dat werkelijk kon. Dat een luchtige biscuit met slagroom de hindernissen des levens deed verdwijnen als sneeuw voor de zon. Sinds bakken niet meer tot haar mogelijkheden behoort, probeert ze me te troosten met stukjes chocola. Goed bedoeld, natuurlijk. Al ervaar ik het soms toch als een tikkeltje vernederend, als ik op commando braaf zit te kauwen en zij tevreden beslist ‘dat dan nu alles weer goed is, hè hè’. Nee, het is even erg als vóór die mokka-mignonnette, alleen ben ik nu op de koop toe bang dat ik te dik word. Gelukkig heeft mijn moeder deze trek niet geërfd, anders ging ik –met al mijn pieken en dalen, en aanleg voor eetstoornissen en overgewicht-  inmiddels rollend door het leven. Ikzelf heb die trek wél. Niet dat ik, zodra iemand zijn hart bij me uitstort, onmiddellijk een slagroomgebakje in zijn pratende mond prop. Ik weet hoe bela

Er zou nog steeds een taboe op de vrouwelijke seksualiteit rusten. Volgens seksuoloog Wim Slabbinck leren vrouwen hoe ze zichzelf moeten beschermen maar nauwelijks hoe ze kunnen genieten.   “ We weten allemaal hoe je een man laat klaarkomen, weinigen weten hoe een vrouw haar hoogtepunt bereikt. ”   Tijd voor een lesje vrouwelijke anatomie, voor hem   é n haar. Want noem het vrouwelijk orgasme gerust een vrouwenrecht. "Weten hoe je jezelf kunt plezieren, maakt je onafhankelijk." tekst: Fleur van Groningen        foto's: Sarah Van Looy Tussen de soep en de patatten kletsen over klaarkomen? Met Wim Slabbinck kan het. Tijdens een gezellige lunch in een eetcaf é   blijft een culinair orgasme uit maar verklapt de drieëndertigjarige seksuoloog dat ook vrouwen een penis hebben. Hij haalt er een tekening bij, zweert hardop bij seksuele emancipatie. Als klinisch seksuoloog heeft Wim niet de geijkte weg achter de rug. Hij studeerde Geschiedenis en Vergelijkende Cultuurw

Op vraag van Hautekiet (Radio 1) schreef ik deze morgen heel snel iets over Temptation Island, en las het voor tijdens 'de minuut'.  "Voor het eerst in mijn leven heb ik naar Temptation Island gekeken. Ik schaam me daar wat over. Mocht er een intellectueel verantwoorde versie van de show bestaan, waarbij pakweg Ramsey Nasr, Kristien Hemmerechts en Eienne Vermeersch zich in een Thais resort terugtrekken, dan had ik natuurlijk daarop afgestemd. Maar Etienne Vermeersch ha d het gisterenavond over euthanasie op Eén en daar stond mijn kop pas naar nàdat ik naar Temptation Island had gekeken. Mij was verteld dat Temptation Island de ultieme relatietest is. En ik die dacht dat dat een huis verbouwen, een baby, en een postnatale depressie krijgen was. Ik was dus wel nieuwsgierig. Eerst maakten de vrouwelijke vrijgezellen hun intrede: gestroomlijnde bimbo’s die naar eigen zeggen hartjes kwamen breken. Gezellige types, dus. Eéntje stelde zich voor met ‘Ik ben Jill en

Sommige krantenkoppen doen geloven dat het tóch nog goed komt met de wereld. Maakte mij blij: “Over het échte leven moet je ook op school leren.” Ik deel die mening. Dat ik leerde schrijven, komt van pas. Maar ik heb er niks aan dat ik mijn boterhammetjes tot parallellogrammen kan versnijden. Ik had liever geleerd hoeveel suiker er in brood zit, zodat ik nu niet met een koolhydratenverslaving zou kampen. Minister van Onderwijs Hilde Crevits ziet ook ruimte voo r verbetering. Zij zat met 24 ouders samen om het secundair onderwijs te evalueren. Gesuggereerd werd om leerlingen voor te bereiden op het échte leven met lessen over geld én zogenaamde snuffelstages, waarbij ze kunnen ‘snuffelen’ in bedrijven, zodat ze later een doordachte studiekeuze maken. Allemaal goed en wel: maar is dat álles? Is geld en werken Het Echte Leven? Geen wonder dat ons land door burn-outs wordt overspoeld. Me dunkt heeft het leven wel meer in petto. Enerzijds ontwaak je dagelijks in hetzelfde lijf dat gewassen