Fleur van Groningen

Er bestaan verschillende theorieën over Maria Magdalena. Ze zou een prostituee zijn geweest en wordt de patroonheilige van zondaars en lichtekooien genoemd. Volgens anderen was zij dan weer de echtgenote van Jezus en baarde zij hun kroost. Wat me herinnert aan een kennis die beweerde een afstammeling van Jezus te zijn. Nadat een helderziende hem dat had verklapt, weigerde hij nog aan te schuiven bij kassa's - dat zou zijn voorvader ook niet hebben gedaan, zei hij. Ik knapte a f op zijn logica, maar misschien was hij dus werkelijk een nazaat van de familie van Nazareth. Dan zal hij nu wel blij zijn. Want volgens de 'Congregatie voor de Goddelijke Eredienst en de regeling van de Sacramenten' wijst onderzoek uit dat zijn stammoeder deel uitmaakte van de 70 trouwe volgelingen van Jezus. Daarom werd Maria Magdalena - EmEm voor de fans - in ere hersteld en gaf de paus haar een eigen feestdag. Voor mijn vriend wellicht een hoogdag. Voor Rik Torfs, professor kerkelijk recht aan de

'Hot Marijke ontploft door hitte', las ik op de website van 'Het Nieuwsblad'. Wat? Ik wist dus niet dat Hot Marijke zó heet kon worden. Wat was de aanleiding? Een extreem opwindend rencontre, de tropische temperaturen, een defecte innerlijke thermostaat? Misschien een combinatie van dat alles? Ja, die krantenkop zette mij onmiddellijk aan het denken. Op welke leeftijd zou Marijke hebben ontdekt dat zij heter was dan haar doorsnee medemens? Voelde zij zich eenzaam en onbegrepe n omdat ze anders was? Legde iemand uit hoe ze met die unieke eigenschap moest omgaan of waarschuwde niemand haar voor haar eigen ontploffingsgevaar? En nu het zover gekomen is: wie heeft de restjes Marijke opgeruimd? Haar gesmolten gezicht van een standbeeld gepeld, de vlekken van muren en stoep geschrobd, haar tenen bij elkaar geveegd met stoffer en blik? Waren er getuigen? Ouders die tegen hun geschokte kinderen zeiden: “Dat gebeurt er als je je groenten niet opeet, je huiswerk niet maakt, j

Dezer dagen delen vrouwen foto's van hun donzige oksels en kuiten onder de hashtag  ‪#‎ LesPrincessesOntDesPoils‬ . Oftewel: prinsessen hebben haartjes. Daarmee verzetten zij zich tegen het taboe op vrouwelijk lichaamshaar. Want dat heb je tegenwoordig: vooroordelen en pesterijen worden op de sociale media fanatiek verguisd. Soms vraag ik me af wie ik zou zijn als ik met dat soort virtuele beschermengelen was opgegroeid. Want toen ik 16 was, was het anders. Dan gaf een klasgenoot je een botte opmerking en herkauwde je die in stilte. Als het echt erg was, at je 's middags je boterhammen op het toilet op, omdat je niet meer onder de mensen durfde te komen. Dan huilde je wat, met je hoofd tegen de volgeschreven plastic scheidingswand, terwijl in het aanpalende hok iets in een pot plonsde. Er was niemand die het voor je opnam, niemand die zei dat zij ongelijk hadden en jij gewoon jezelf mocht zijn. Je geloofde simpelweg dat je je moest aanpassen. Ik herinner me dat ik eens het sc

“Hoe verklaar ik dit aan mijn kinderen?”, lees ik op Facebook, de dag na de aanslag in Nice. De ene moeder na de andere vraagt het zich online af. Samen komen ze er niet uit. “Hoe verklaar ik dit aan mijn 88-jarige grootmoeder?”, denk ik. Zonet heb ik met haar getelefoneerd, ze was in dikke tranen, klonk verward. Ze heeft WO II meegemaakt, iets wat haar verdere leven naar mijn gevoel danig heeft beïnvloed. De huidige gebeurtenissen herinneren haar wellicht aan dat verleden. “ Ze komen naar plaatsen waar veel mensen zijn”, waarschuwt mijn grootmoeder. “Zoals naar die feesten in Gent. Je gaat daar toch niet naar toe, hé? Ga nergens heen waar veel mensen zijn!” Ik antwoord dat ik dat niet kan beloven omdat ik de angst niet wil laten regeren en het leven sowieso vol risico's is. Ze zegt dat ze me niet verstaat. Haar stem slaat over. “Wat zeg je?” Ik bedenk me en antwoord wat ze wil horen: “Daar heb ik toch geen tijd voor.” Ze haalt opgelucht adem, begint over de kat op haar schoot. A

  Een vriend van me twijfelt tussen twee vrouwen. Laten we hen voor het gemak Annie en Jannie noemen. Niet omdat ze echt zo heten, wel omdat ík het geestig zou vinden dat een volwassen man zich het hoofd breekt over dames die zo heten. En daar dan ernstig over praat, want dat doet hij. Hij weet niet wie te kiezen. Nu heb ik Annie slechts eenmaal ontmoet en maar een paar van haar e-mails aan hem gelezen. Annie lijkt me een saaie truffel. Geen humor, gezeur over wat ze die ochtend gegeten heeft (weer een pannenkoek) en het gaat altijd maar over haarzelf. Nooit stelt ze een vraag. Annie lijkt mij het type dat na haar wilde jaren toch kleinburgerlijk blijkt te zijn. Dat net als haar mama een oer-Vlaams trapgevelhuis betrekt - met zo’n blokhutbrievenbus en een voortuintje vol grind-  om dan met de regelmaat van een koekoeksklok uit de voordeur  te stappen en te zuchten van “Ja, ja, het leven” en “Amai, het is toch wat, allemaal”. Wel heeft ze een mooi snoetje en een lekker lijf. Vanda

Een getrouwde man, vader van twee kinderen, koopt een hotel om zijn gasten te bespioneren. Door zijn kijkgaten ziet hij veel meer dan alleen seks. Van diep verdriet tot koelbloedige moord –  zijn visie op de mensheid zal nooit meer dezelfde zijn. tekst: Fleur van Groningen Eind jaren zestig. De Amerikaan Gerald Foos koopt een motel nabij Denver, louter om mensen te kunnen bespioneren. In de plafonds van zijn kamers installeert hij met zijn vrouw Donna zogenaamde ventilatieroosters. Vanaf een donkere kruipzolder bespiedt hij zijn gasten door die roosters. Jaren aan een stuk schrijft hij zijn bevindingen op in een dagboek. Uiterlijke kenmerken, gespreksonderwerpen,  seksuele handelingen, geaardheid… Alles wordt minutieus genoteerd. Foos is getuige van ongelukkige huwelijken, seksuele revolutie, drugshandel en zelfs moord. Nooit wordt hij betrapt. Toch komt de dag waarop hij zijn verhaal met de buitenwereld wil delen. Daarvoor contacteert hij Guy Talese. Deze veelgeprezen journalis