“Hoe verklaar ik dit aan mijn kinderen?”, lees ik op Facebook, de dag na de aanslag in Nice. De ene moeder na de andere vraagt het zich online af. Samen komen ze er niet uit.
“Hoe verklaar ik dit aan mijn 88-jarige grootmoeder?”, denk ik. Zonet heb ik met haar getelefoneerd, ze was in dikke tranen, klonk verward. Ze heeft WO II meegemaakt, iets wat haar verdere leven naar mijn gevoel danig heeft beïnvloed. De huidige gebeurtenissen herinneren haar wellicht aan dat verleden. “Ze komen naar plaatsen waar veel mensen zijn”, waarschuwt mijn grootmoeder. “Zoals naar die feesten in Gent. Je gaat daar toch niet naar toe, hé? Ga nergens heen waar veel mensen zijn!” Ik antwoord dat ik dat niet kan beloven omdat ik de angst niet wil laten regeren en het leven sowieso vol risico's is. Ze zegt dat ze me niet verstaat. Haar stem slaat over. “Wat zeg je?” Ik bedenk me en antwoord wat ze wil horen: “Daar heb ik toch geen tijd voor.” Ze haalt opgelucht adem, begint over de kat op haar schoot.
Anderhalf jaar geleden, toen ik door een moeilijke periode ging, gaf mijn grootmoeder me advies: “Laat de harde, lelijke wereld nooit dichtbij komen en creëer je eigen veilige wereldje, met pianospelen, schilderen, schrijven, de natuur.” Ik begreep dat zij dat had gedaan. En het klonk aanlokkelijk, maar het is niet mijn weg. De dag na de aanslag in Nice stond ik behang af te steken in het huis dat mijn vriend en ik onlangs hebben gekocht. De radio stond op, de rauwe berichtgeving over de aanslag kwam onafgebroken binnen. Telkens ik in de keuken een kop thee ging halen, keek ik door het open raam naar de tuin die uitgeeft op het water. De zon reflecteerde schitterend tussen de waterlelies, gracieuze waterdieren gleden traag voorbij, de wind ruiste in de populieren. En ik wist: in mijn wereld bestaan goed én kwaad, lelijk én mooi. Het ene sluit het andere niet uit. Nooit.
“Hoe verklaar ik dit aan mijn 88-jarige grootmoeder?”, denk ik. Zonet heb ik met haar getelefoneerd, ze was in dikke tranen, klonk verward. Ze heeft WO II meegemaakt, iets wat haar verdere leven naar mijn gevoel danig heeft beïnvloed. De huidige gebeurtenissen herinneren haar wellicht aan dat verleden. “Ze komen naar plaatsen waar veel mensen zijn”, waarschuwt mijn grootmoeder. “Zoals naar die feesten in Gent. Je gaat daar toch niet naar toe, hé? Ga nergens heen waar veel mensen zijn!” Ik antwoord dat ik dat niet kan beloven omdat ik de angst niet wil laten regeren en het leven sowieso vol risico's is. Ze zegt dat ze me niet verstaat. Haar stem slaat over. “Wat zeg je?” Ik bedenk me en antwoord wat ze wil horen: “Daar heb ik toch geen tijd voor.” Ze haalt opgelucht adem, begint over de kat op haar schoot.
Anderhalf jaar geleden, toen ik door een moeilijke periode ging, gaf mijn grootmoeder me advies: “Laat de harde, lelijke wereld nooit dichtbij komen en creëer je eigen veilige wereldje, met pianospelen, schilderen, schrijven, de natuur.” Ik begreep dat zij dat had gedaan. En het klonk aanlokkelijk, maar het is niet mijn weg. De dag na de aanslag in Nice stond ik behang af te steken in het huis dat mijn vriend en ik onlangs hebben gekocht. De radio stond op, de rauwe berichtgeving over de aanslag kwam onafgebroken binnen. Telkens ik in de keuken een kop thee ging halen, keek ik door het open raam naar de tuin die uitgeeft op het water. De zon reflecteerde schitterend tussen de waterlelies, gracieuze waterdieren gleden traag voorbij, de wind ruiste in de populieren. En ik wist: in mijn wereld bestaan goed én kwaad, lelijk én mooi. Het ene sluit het andere niet uit. Nooit.
Afwisselend geven Fleur van Groningen en Nico Dijkshoorn hun eigen kijk op de actualiteit.
Verschenen in Het Nieuwsblad, 18/07/2016
Verschenen in Het Nieuwsblad, 18/07/2016
