Fleur van Groningen

In november deed mijn stiefvader ons een zak met maar liefst 500 bloembollen cadeau. Want mijn man Seppe, die deels opgroeide in de Auvergne en daar als kind avonturen beleefde op bergflanken vol narcissen, wilde dat zo graag. En ik natuurlijk ook - ik ben dol op bloemen (what's in a name) . Dus begon Seppe afgelopen winter al die bollen voor ons te planten. Buiten was het kil en nat, de bomen kaal en grauw, de grond hard. Maar regen of geen regen, hij ging door. Wat een karwei. Hij legde slingerende perken aan in het gazon en kwam af en toe met modderige handen om een glas water vragen. Na een tijdje vergaten we het haast. Maar toen de lente in zicht kwam, begonnen we er weer over: dat we ditmaal een tuin vol paasbloemen zouden kunnen hebben. Of niet: want we wonen aan de oever van een rivier, de grond is er vochtig, mogelijkerwijs zouden de bollen gaan rotten. Het was een gok, we hoopten op schoonheid. Toen gebeurde het. De eerste sprietjes. We keken ernaar met kinderogen. Steeds...

Het begon in de kleuterklas. En het stopte pas toen ik de schoolpoort voor het laatst uit wandelde. Ze vonden me raar, deden gemeen. Als ik me in mezelf terugtrok, noemden ze me verwaand. Op een dag – ik was zestien- riep iemand me op straat na: “Gij, met uw arrogante smoel, gij denkt zeker dat ge ‘t zijt?!” Ik besloot om voortaan duidelijk te laten merken dat ik het goed meen, want blijkbaar straalde mijn uiterlijk het tegendeel uit. Zo ontstond de rol die ik mezelf op sociale aangelegenheden aanmat. Ik verplichtte mezelf om extrovert te zijn. Om hardop de grappen, opmerkingen en complimenten te maken die ik anders in stilte bedacht. Opdat mijn gezelschap me onbedreigend en misschien zelfs aardig zou vinden, en zich door mijn gevatte reacties op een veilig afstandje zou laten houden. Het was een onbewuste tactiek uit zelfbescherming. Vermoeiend, want ik moest voortdurend alert zijn. Pas toen ik in de twintig was, legde ik uit eenzaamheid mijn clownsmasker af. Voortaan zou ik toch m...

De dag waarop de waarheid aan het licht komt, is er één waarvan je weet dat je hem niet zult vergeten. Je voert je handelingen net iets trager uit dan anders, alsof je je in een andere tijdzone bevindt. Misschien ben je wel met iets banaals bezig, net als ik. Ik wacht in mijn auto voor een stoplicht dat al verdacht lang op rood staat. Mijn ruitenwissers vegen ritmisch de voorruit schoon. Het is een uur of elf ’s avonds: het wegdek is zwart, de lucht is zwart. In het oranje schijnsel van een lantaarnpaal dwarrelen roestbruine herfstbladeren naar beneden. Net iets trager dan anders. Misschien ben ik niet toevallig in hetzelfde quartier waar het destijds allemaal gebeurde. Ik kijk om me heen. Ook de huizen zijn zwart. Hun deuren gesloten, hun vensters verduisterd. De straatverlichting doet de natgeregende richeltjes blinken. Horizontale en verticale lijnen, alsof de nacht wordt opgedeeld in een simplistische tabel. De dag waarop de waarheid aan het licht komt, huil je geen seconde. W...

Ze noemen het smalltalk. Gesprekken waarbij er enkel oppervlakkige informatie wordt uitgewisseld. Sommige mensen zijn daar ongelooflijk bedreven in. Zo heb ik al aan tafels ­gezeten waarbij er anderhalf uur wordt gesproken over de voor- en nadelen van vloerverwarming, waarop de conversatie naadloos overging in een drieënhalf uur durende uiteenzetting over cementsluierverwijderaar. Het alternatief lijkt vijf uur ruzie­maken over politiek. Al bestaan er ook mensen die uitstekend hun activiteiten kunnen opsommen zonder zich af te vragen of de ander daar iets aan heeft. Zo'n emotiearme monoloog wordt meestal monotoon afgevuurd en gaat ongeveer als volgt: “We zijn naar de markt geweest voor nieuwe kousen, want die van onze Patrick waren versleten, daarna zijn we een koffie gaan drinken bij Maria op de hoek, daar zaten Magda en Danny, die waren onderhemdjes gaan kopen, 's middags hebben we een wafel gegeten en het regende, weeral, we zijn dan met de kinderen naar de cinema gegaan...

Sommigen vinden het het leukste tv-programma ter wereld. Anderen zeggen dat “we niet mogen vergeten dat het máár een quiz is”. Of beweren dat het om “seksistische propaganda verpakt als een quiz op een machozender” gaat. In mijn ogen evolueerde ‘De Slimste Mens ter Wereld’ maandag van hapklaar zetelentertainment naar regelrechte levensinspiratie. Dat kwam door zanger Sam Gooris. Sam deed niet mee aan de populairste televisiequiz van Vlaanderen om zijn imago op te poetsen, beroemder te worden, te laten zien wat voor geile benen hij heeft, kiezers rond zijn vinger te winden of een comeback te forceren. Hij had geen verborgen agenda, verfoeide alle tactische flauwekul. Ook aan rivaliteit bezondigde hij zich niet. Sam kwam gewoon gezellig een ‘tv-spelleke’ spelen. Helemaal zichzelf én attent voor zijn omgeving. Wat een verademing. Zo kan je dus niet alleen in een quiz zitten, maar ook in het leven staan. Niet proberen de slimste te zijn. De mooiste. De grappigste. De beste in bed. Die...

Langzaam fiets ik naar boven, de brug op. Beschaamd omdat het niet vlotter gaat. Een wielrenner steekt me voorbij. Hij draagt een strak, helrood pakje, met zilverkleurige tussenstukken en een bijbehorende grijze helm, die onverbiddelijk blinkt in het slaperige herfstlicht. De wielrenner gaat rechtop op zijn trappers staan en draait zijn hoofd naar me om. “Hup, hup, hup!”, roept hij luid. Ik staar hem aan en zie hoe zijn magere, in lycra gestoken achterwerk als een balletje in een flipperkast de verte in schiet. Zijn silhouet is het uitroepteken achter zijn woorden. Ja, de hele man lijkt wel een symbool. Voor dat leven van tegenwoordig. Alles moet sneller, flitsender, met een verbijsterend resultaat. Want we weten allemaal hoe kort de aandachtsspanne van onze ongeduldige medemens is geworden. Hup, hup, hup! Van de weeromstuit houd ik halt. Ik zet mijn linkervoet op de houten balken van de brug en kijk uit over het water. Naar het fletse zonnetje, de wolken, de spiegelende rivier waar...

Een Vlaamse dame van 90 heeft zich laten invriezen om later weer tot leven gewekt te worden. Voortaan heet ze Patiënt 139. Op 2 september stierf ze aan een ziekte. Nadien werd ze verpakt in droogijs en naar Michigan verstuurd. Naar het Cryonics Institute, waar je je lichaam voor 50.000 euro kan laten invriezen, in de overtuiging dat de wetenschap over 100 jaar zo geëvolueerd is dat die je weer tot leven kan wekken. Ik zag het plots voor me. Hoe Patiënt 139 daar nu ligt. Als e en onderkoeld Doornroosje in het donker. Met een blauwige glimlach en een grijze vlecht vol ijskristallen. Ook dacht ik aan mijn grootmoeder. Zij is 88 en kan niet goed mee met de huidige wereld. Films en televisieprogramma’s flitsen te snel voorbij. Van de sociale media begrijpt ze geen snars. Google is voor haar een laptop die kan horen wat je zegt. Moderne muziek een marteling. Mannen hebben altijd gelijk en voorrang, en dat vrouwen werken en geld verdienen, ziet ze enkel door de vingers als ze kunnen koke...

“Hoe verklaar ik dit aan mijn kinderen?”, lees ik op Facebook, de dag na de aanslag in Nice. De ene moeder na de andere vraagt het zich online af. Samen komen ze er niet uit. “Hoe verklaar ik dit aan mijn 88-jarige grootmoeder?”, denk ik. Zonet heb ik met haar getelefoneerd, ze was in dikke tranen, klonk verward. Ze heeft WO II meegemaakt, iets wat haar verdere leven naar mijn gevoel danig heeft beïnvloed. De huidige gebeurtenissen herinneren haar wellicht aan dat verleden. “ Ze komen naar plaatsen waar veel mensen zijn”, waarschuwt mijn grootmoeder. “Zoals naar die feesten in Gent. Je gaat daar toch niet naar toe, hé? Ga nergens heen waar veel mensen zijn!” Ik antwoord dat ik dat niet kan beloven omdat ik de angst niet wil laten regeren en het leven sowieso vol risico's is. Ze zegt dat ze me niet verstaat. Haar stem slaat over. “Wat zeg je?” Ik bedenk me en antwoord wat ze wil horen: “Daar heb ik toch geen tijd voor.” Ze haalt opgelucht adem, begint over de kat op haar schoot. A...