Fleur van Groningen

‘Safety First’? Ik dacht dat dat iets was wat sommige vlotte kerels mompelen als ze een condoom bovenhalen. Het bleek de titel van een VTM-serie. Ik keek niet, het trok me niet aan. Maar de hype maakte me nieuwsgierig. Zou ik immuun zijn voor Het ‘Smos’-effect? Toen ik geïnviteerd werd voor de avant-première van ‘Safety First - the Movie’, tekende ik toch present. In het cinemacomplex liepen overal agenten en militairen, met van die moordwapens die zo zacht glanzen. Veiligheid eerst, o ironie. Ik hoopte maar dat de goede smaak ook beschermd werd. Gelukkig bleek ‘Safety First’ een geestige film, weliswaar met een flinterdun scenario maar dat werd door de acteurs van de juiste jus voorzien. Zelfs ‘de Smos’ vond ik stiekem lollig. Na de film was het feest, met foute muziek, een frietkraam, gratis drank. Dan klets je met bekendheden - allemaal even spectaculair uitgedost met pailletten, veren, blinkende schoenen, strak gesneden jasjes -  en besef je dat onder die laagjes wuft textiel hun

“Dat is gewoon typisch vrouwen: altijd iets achterlaten om hun territorium af te bakenen”, verweert hij zich. Zijn vriendin heeft net uit de doeken gedaan hoe hij haar jaren geleden, toen ze nog maar net iets met elkaar hadden, een mandje vol oorbellen presenteerde en vroeg of daar misschien iets van haar tussen zat. "Charmant, hoor!", lacht ze en trekt een gespeeld geschokt gezicht. Iedereen aan ons tafeltje schatert. Hij neemt een slok bier en legt rustig uit dat hij er destijds nogal een wild vrijgezellenbestaan op na hield en de oorringen zich als trofeeën op zijn nachtkastje opstapelden. Met zo’n vent mee naar huis gaan is dus een beetje zoals ballen gooien bij de ‘altijd prijs’-kraam, bedenk ik. Op het einde mag je iets kiezen van de onderste plank - in het slechtste geval de afgebladderde plastic oorknopjes van een ander. Maar het fenomeen op zich – opzettelijk iets achterlaten na een eerste nacht samen- is mij volstrekt onbekend. Ik ben nogal verknocht aan mijn juw

“Ik was vier en wist dat ik Hanne was. Toch probeerde ik Hannes te zijn” Afgelopen zomer stapten Hanne (35) en Caro (34) in het huwelijksbootje. Een feest om hun liefde te vieren met vrienden en familie. Dat het een huwelijk tussen twee transgenders betrof? Daar werd nauwelijks bij stilgestaan. Toch hebben Hanne en Caro een lange weg achter de rug. Beiden ontdekten als klein jongetje dat ze een meisje wilden zijn. Pas een dikke twintig jaar later durfden ze dat aan hun omgeving te vertellen.‘Je komt op een punt dat je alles dreigt te verliezen door jezelf te zijn.’ tekst: Fleur van Groningen Wie twee  transgenders gaat interviewen, wil hen niet het gevoel geven dat ze als eigenaardigheden worden bestudeerd. Maar er is zo veel dat je wil vragen. Want hun ervaringen liggen mijlenver van de jouwe. Of zijn ze universeler dan gedacht? Uiteindelijk willen we allemaal graag onszelf kunnen zijn.  Hanne sust onmiddellijk: geen enkele vraag is taboe. Het einde van een transitie – zo