Fleur van Groningen

In de ogen van de mannen aan de lange tafel tegenover me, ben ik een beloftevolle vrouw. Ik zit alleen te eten, de stoel tegenover me blijft leeg. Soms zoeken ze om beurten oogcontact, soms tegelijk. Misschien vragen ze zich af hoe het zal uitdraaien als zij bij me aanschuiven, met een pittige kwinkslag en een goed glas wijn. Gelukkig weerhoudt hun vergadering hen van drieste acties. In de ogen van de dames aan het tafeltje links, ben ik een verdachte vrouw. Vanachter hun Chardonnay lijken ze te willen ontdekken waarom ik in mijn eentje lunch in een hotel. Misschien kom ik een kerel oppikken. Misschien ben ik de eenzaamheid in persoon. Misschien geniet ik met volle teugen van mijn eigen gezelschap. In dat laatste geval ben ik allicht het minst sympathiek. ‘ ç a va, madame? ’, vraagt de ober. Ik knik maar hij is al verdwenen. Mijn slaatje smaakt naar karton. Ik eet omdat ik honger heb en wil gauw vertrekken. Op een uur rijden van het hotel, eerst door de stad, dan langs dorpjes en

Mannen hebben zes uur meer vrije tijd dan vrouwen. Uit het Tijdsbestedingsonderzoek van de VUB leren we dat mannen wekelijks tien uur minder aan huishoudelijke karweien besteden dan vrouwen. Mannen werken zes uur meer maar hebben ook zes uur meer vrije tijd. De traditionele rollenpatronen blijven overeind. Nog steeds gaat meneer uit werken en is hij daarna vrij. Mevrouw heeft ook een job maar na de werkuren wast en strijkt zij er ijverig op los, zet met de ene hand de aardappels op, stoft met de andere af en leest ondertussen nog verhaaltjes voor aan het kroost. Iets wat heel wat feministes doet steigeren en wat vrouwenorganisatie Femma aanzette tot het zoeken van manieren om die hardnekkige genderrollen voor eens en altijd te destabiliseren. Op een nieuwssite werd opgeroepen om creatieve ideeën om mannen –kritisch ‘pasja’s’ genoemd- aan te zetten tot meer hulp in het huishouden. Stofzuigen moeten ze! Dweilen! Schrobben! Opdat wij exact even lang in de luie zetel kunnen liggen met o

Ik stond in de veldwinkel van mijn stiefvader boodschappen te doen, toen ik een vrouw tegen hem hoorde zeggen: 'Meneer, pruimen, daar kunt ge toch heel goed van naar 't toilet gaan, hé?' Ze zwaaide met de donkere vrucht voor zijn neus, alsof ze het resultaat van dat toiletbezoek al in haar hand hield. Daar stond hij dan, in zijn vuile werkkleren, met zijn modderige handen en zijn vriendelijke blauwe ogen, en een zanderige klak tegen de kou, naar het juiste antwoord te zoeken. Ah... de poëzie van het platteland.

‘Vroeger was ik een beest’,  grijnst hij vanachter zijn bloederige steak. ‘Was het vrijdagavond, dan moest  er geneukt worden. Ik sms’te alle vrouwen die ik wel zag zitten of ze iets wilden gaan drinken.’  Hij neemt een hap,  kauwt, spoelt het vlees door met een slok dure, fluwelige wijn. Zijn ogen, van hetzelfde petroleumblauw als zijn trui, zoeken ondeugend mijn blik. ‘Meestal reageerden er meteen een stuk of vijf. Zat mijn favoriet ertussen?  Geen probleem. Maar anders twijfelde ik: kiezen is verliezen.” Ik grijns terug. Het losbandige leven waartoe ik niet in staat blijk, heeft me altijd geboeid. Zelf ben ik zo trouw als een hond: ik verdiep me graag grondig in één man en vind seks zo veel intenser als er liefde in het spel is. Al wil dat niet zeggen dat ik niet kan genieten van andermans sappig avontuur.   ‘Wie koos je dan?’ vraag ik en nip van mijn glas. Even zwijgt hij. Dan klinkt het zacht, haast schuldbewust:’ Meestal probeerde ik met een drietal vrouwen af te sp

Misschien is het logisch dat je, als je als klein kind in een onveilige situatie opgroeit, daarna alsnog een veilige omgeving voor jezelf tracht te scheppen. Met vertrouwde spullen die je meesleept opdat  je omgeving niet volledig kan veranderen. Met waarden en regels om op terug te vallen, wat er ook gebeurt. Misschien klamp je je zelfs vast aan het gedachtegoed van je familie om toch het gevoel te krijgen dat je ergens bij hoort. Ik deed het allemaal. Ik wilde overleven. Mijn grootste angst was om nooit de rust van een veilig nest te kennen. Naast factoren die tot zo’n nest konden bijdragen, zocht ik naar mensen die me geborgenheid zouden bieden. Maar die felbegeerde rust bleef uit. Toen een lange relatie me begin dit jaar op het punt bracht dat ik moest kiezen tussen ongelukkig of onveilig zijn, keek ik mijn angst dan toch in de ogen. Ik koos onveiligheid. Diezelfde nacht droomde ik dat ik de keuken van mijn appartement binnenliep en alle glazen waren gesneuveld. De elegant

‘Staat ze daar met haar poep omhoog, dat heeft ze goed uitgespeeld.’ ‘Hoe ziet jouw seksleven eruit?’ - ‘Awel, ik ben geen preutse, ik…’ - ‘… sta voor alles open?’ (buldergelach) Of: ‘Is jouw huisdier een eekhoorntje? Dan gaan we ruzie maken want die heeft nog nooit zo’n grote eikel gezien.’  Met dat soort opmerkingen werd de toon gezet in de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Singl3s, het datingprogramma op VIJF waar deze keer de rollen worden omgedraaid. Mochten voordien drie vrolijke vrijgezellinnen hun uitverkorene uit een vijver vol kwijlende kandidaten vissen, nu is het de beurt aan drie single mannen. Benieuwd met welke grimas de dames van de feministische denkgroep Het Vrouwen Overleg Komitee  die avond voor de tv zaten. Mannen en vrouwen van rol laten wisselen? Ha! Maar drie kerels een vleeskeuring laten leiden in tijden van #wijoverdrijvenniet? Gewaagd. Zeker als de Don Juans zich hardop verheugen over tanga-billen en knappe gezichtjes.  En verlustigd naar een

Op een occasionele uilenkreet na, is het ’s nachts muisstil waar ik woon. Als je dan door het raam naar buiten kijkt, als door een inktblauwe filter, langs het slapende boerenpaard en het verdrogende maïsveld, zie je het bos. Donker, schijnbaar levenloos, haast dreigend. Zet je het raam op een kier, dan hoor je het verre geruis van de wind in de takken. Een geluid dat je een gevoel van eeuwig heid kan bezorgen, alsof je ver boven alles wordt uitgetild en niets er nog toe doet. Maar waardoor je net zo goed door eenzaamheid kunt overmand worden. Misschien loopt één van mijn katten door dat bos, bedenk ik dan. Met witte pootjes op het donkergroene mos, fluweel op fluweel, zonder de stilte te breken. Vannacht is de stilte verjaagd. In het dichtstbijzijnde dorp werd een gestreepte feesttent neer geplant. Voor de Jungle-fuif riepen de posters en wie voor 22 u komt opdagen betaalt slechts één euro entree. Inmiddels is het middernacht en vloeien de pompende beats uit over het donkere lan

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.