VERTROUWEN
In november deed mijn stiefvader ons een zak met maar liefst 500 bloembollen cadeau. Want mijn man Seppe, die deels opgroeide in de Auvergne en daar als kind avonturen beleefde op bergflanken vol narcissen, wilde dat zo graag. En ik natuurlijk ook - ik ben dol op bloemen (what's in a name) . Dus begon Seppe afgelopen winter al die bollen voor ons te planten. Buiten was het kil en nat, de bomen kaal en grauw, de grond hard. Maar regen of geen regen, hij ging door. Wat een karwei. Hij legde slingerende perken aan in het gazon en kwam af en toe met modderige handen om een glas water vragen. Na een tijdje vergaten we het haast. Maar toen de lente in zicht kwam, begonnen we er weer over: dat we ditmaal een tuin vol paasbloemen zouden kunnen hebben. Of niet: want we wonen aan de oever van een rivier, de grond is er vochtig, mogelijkerwijs zouden de bollen gaan rotten. Het was een gok, we hoopten op schoonheid. Toen gebeurde het. De eerste sprietjes. We keken ernaar met kinderogen. Steeds