VERTROUWEN

In november deed mijn stiefvader ons een zak met maar liefst 500 bloembollen cadeau. Want mijn man Seppe, die deels opgroeide in de Auvergne en daar als kind avonturen beleefde op bergflanken vol narcissen, wilde dat zo graag. En ik natuurlijk ook - ik ben dol op bloemen (what's in a name).

Dus begon Seppe afgelopen winter al die bollen voor ons te planten. Buiten was het kil en nat, de bomen kaal en grauw, de grond hard. Maar regen of geen regen, hij ging door. Wat een karwei. Hij legde slingerende perken aan in het gazon en kwam af en toe met modderige handen om een glas water vragen.

Na een tijdje vergaten we het haast. Maar toen de lente in zicht kwam, begonnen we er weer over: dat we ditmaal een tuin vol paasbloemen zouden kunnen hebben. Of niet: want we wonen aan de oever van een rivier, de grond is er vochtig, mogelijkerwijs zouden de bollen gaan rotten. Het was een gok, we hoopten op schoonheid.

Toen gebeurde het. De eerste sprietjes. We keken ernaar met kinderogen. Steeds groter werden ze, en er kwamen er almaar meer. We bukten glimlachend. Er ontstonden smalle, elegante knoppen. Op andere plaatsen bloeiden de narcissen al, bij ons ging het trager.

Ik werd geconfronteerd met een vreemde conditionering: als ik iets héél graag wil, kan ik me onmogelijk voorstellen dat het zal gebeuren. Ik staarde naar de knoppen die langzaam geel werden en mijn innerlijke saboteur schreeuwde dat ze toch nooit zouden gaan bloeien. Het kon niet want ik wilde het zo graag. Zo was het in mijn leven toch vaak gegaan, vooral in mijn kindertijd? Almaar heviger ging ik verlangen naar een zee van geel, naar een overdonderende climax, een streep fluo markeerstift, die de angst in één keer zou wegvagen. Het kind in mij moest gesust: nu is het anders.

Intussen komen de bloemen uit. Een voor een. Niet allemaal tegelijk, niet als een imposant antwoord op mijn schrik. Ze volgen hun eigen, lyrische cadans. En zo gaat het in het leven, prent ik mezelf in. Je plant op moeilijke momenten (of iemand doet het voor je - hèhè), je neemt je verantwoordelijkheid voor datgene wat binnen je macht ligt, en dan dien je de verdere uitkomst los te laten. Angst maakt ongeduldig en dwingt grootste, meeslepende gebaren af. Maar liefde stelt zich open voor wat komt, en voor het ritme waarop het komt. Liefde is vertrouwen. Ontvankelijkheid zonder voorwaarden. Ik geniet nu van de bloemen. Misschien zelfs nog meer nu ze nog deels in knop staan: een belofte.

- Fleur van Groningen