Fleur van Groningen

We zijn fysieke wezens met een skelet, systemen en stelsels, uitwendige delen en interne organen. Van kinds af aan leren de meesten van ons hoe ze daarmee moeten omgaan. Ons lijf wil eten, drinken en slapen, we moeten naar de wc en ons wassen, anders wordt het een beetje vies. Met het fysieke, het tastbare, het zichtbare, houden we rekening. Mensen identificeren zichzelf en elkaar met hun lichaam. Je kan niet doen alsof het er niet is. Maar we zijn ook emotionele wezens. We hebben een emotioneel verteringsstelsel dat onzichtbaar is, maar zich niet laat negeren. Helaas ken ik weinig volwassenen die als kind hebben geleerd hoe ze daar op een constructieve manier mee kunnen omgaan. Deze mensen zullen wel bestaan, maar ze zijn duidelijk in de minderheid. Er zijn veel meer mensen die geleerd hebben hoe ze hun emoties moesten verbergen, negeren, inslikken, rationaliseren, verdringen en opkroppen. Ik ken er zelfs die niet langer beseffen dat ze überhaupt gevoelswezens zijn: ze noemen zichze

Exact op haar 40ste, vijf jaar na haar bestseller Leven zonder filter, brengt Fleur van Groningen haar nieuwste boek uit. En dat is, merkwaardig genoeg, het resultaat van het kalmer aan te doen. ‘Ik moest stoppen met behagen. Zelfs de dag nadat mijn vader was gestorven, schreef ik alweer.’ Door Katrien Steyaert - Foto Kaat Pype - verschenen in De Standaard Als kind had Fleur van Groningen een voorspellende droom. Ze zag zichzelf tussen twee rijen prikkeldraad in madeliefjes plukken, tot ze uitkwam bij een bak vol brokken puin, waarop een ­figuurtje met een gouden kroon stond. Iemand riep: ‘De koning is daar!’, de bak kantelde en er ­donderden grote brokken puin uit. ‘Ondanks alle pijn in mijn leven focuste ik altijd op die madeliefjes’, vertelt Van Groningen bij de vijver in haar tuin – een ijsvogel flitst in fonkelblauw over het water. ‘Kijk, daar heb je zo’n madeliefje! En ik ben inderdaad sinds de geboorte van Rex, ons “koninkje”, de grootste brokken ­trauma gaan ruimen.’ Al