Felbegeerd vakantiegevoel
Overal hoor ik mensen hameren op “het belang van het behoud van het vakantiegevoel”. Men hoort blijkbaar niet enkel met opgeladen batterijen terug te keren van vakantie. Noch voldoen indrukwekkende reisfoto's, dito anekdotes, accurate kennis van uitzonderlijke streekproducten, gebruinde velletjes, ontspannen gezichten en telefoonnummers van nieuwe, zuiderse vrienden. Nee, de thuiskomers wacht een nieuw streefdoel: dat felbegeerde vakantiegevoel zo lang mogelijk in stand houden.
Tijdschriften geven tips. Mensen doen het mekaar met de glimlach aan: “En nu uw vakantiegevoel niet verliezen, hé Jos.” Of ze zeggen het zelf, met een diepe frons in hun gebronzeerde voorhoofd: “Hopelijk houd ik mijn vakantiegevoel zo lang mogelijk vast...” Alsof ze een zeldzame Pokémon moeten vangen. Alsof ze de maatschappij iets moeten bewijzen - of toch de buren en die 247 volgers op Instagram. Alsof de stress de vakantievonkjes in hun ogen alweer doet doven.
En dan beginnen ze eraan. Met hun pindakaaskleurig lijf in een net pak reppen ze zich naar stapels documenten op kantoor. In zomerse wapperkleren haasten ze zich doorheen de Belgische buien naar winkels. Op het werk en privé gaan ze confrontaties uit de weg, tot er toch ruzie van komt en het vakantiegevoel begint af te brokkelen. Het nieuws mijden ze: een terrorist heeft agenten verwond in Charleroi, het regende walgelijke racistische reacties op het overlijden van de 15-jarige Ramzi Mohamed. Dat soort alarmerende informatie is funest voor het vakantiegevoel. En als die hen toch bereikt, nuttigen ze snel wat meegezeulde streekkazen en douchen ze zich met zeep die naar de Provence geurt.
Tot die ene dag waarop het vakantiegevoel geleidelijk doch onherroepelijk blijkt plaats te hebben gemaakt voor de dagelijkse sleur. Dan vrezen ze dat ze gefaald hebben.
Tijdschriften geven tips. Mensen doen het mekaar met de glimlach aan: “En nu uw vakantiegevoel niet verliezen, hé Jos.” Of ze zeggen het zelf, met een diepe frons in hun gebronzeerde voorhoofd: “Hopelijk houd ik mijn vakantiegevoel zo lang mogelijk vast...” Alsof ze een zeldzame Pokémon moeten vangen. Alsof ze de maatschappij iets moeten bewijzen - of toch de buren en die 247 volgers op Instagram. Alsof de stress de vakantievonkjes in hun ogen alweer doet doven.
En dan beginnen ze eraan. Met hun pindakaaskleurig lijf in een net pak reppen ze zich naar stapels documenten op kantoor. In zomerse wapperkleren haasten ze zich doorheen de Belgische buien naar winkels. Op het werk en privé gaan ze confrontaties uit de weg, tot er toch ruzie van komt en het vakantiegevoel begint af te brokkelen. Het nieuws mijden ze: een terrorist heeft agenten verwond in Charleroi, het regende walgelijke racistische reacties op het overlijden van de 15-jarige Ramzi Mohamed. Dat soort alarmerende informatie is funest voor het vakantiegevoel. En als die hen toch bereikt, nuttigen ze snel wat meegezeulde streekkazen en douchen ze zich met zeep die naar de Provence geurt.
Tot die ene dag waarop het vakantiegevoel geleidelijk doch onherroepelijk blijkt plaats te hebben gemaakt voor de dagelijkse sleur. Dan vrezen ze dat ze gefaald hebben.
Afwisselend geven Fleur van Groningen en Nico Dijkshoorn hun eigen kijk op de actualiteit.
'Felbegeerd vakantiegevoel' verscheen in Het Nieuwsblad, 10/08/2016 p.2
'Felbegeerd vakantiegevoel' verscheen in Het Nieuwsblad, 10/08/2016 p.2