12 september 2014

MOETEN WE DE BAND MET ONS GESLACHT AANHALEN?

Een Amerikaanse gynaecologe raadt aan om ons zo veel mogelijk bewust te zijn van onze vagina.

… of we de band met ons geslacht moeten aanhalen?


Het gebeurt niet vaak  - meestal heb ik wat beters te doen - maar er zijn van die dagen waarop ik mij gelukkig prijs dat ik geen Britse ben. Vandaag is zo’n dag. Uit een onderzoek bij 1000 Britse vrouwen
tussen 26 en 35 blijkt immers dat de helft er niet in slaagt om de vagina aan te wijzen. En dan bedoel ik niet bij zichzelf, elkaar of wildvreemden op een benefietgala voor een nobel doel. Dat zou men nog aan enige schroom kunnen wijten. Nee, gewoon op een diagram. Nu heb ik dat diagram bekeken. En het betreft hier geen kubistische uitvoering in de trant van Picasso’s Guernica. Het gaat om een medisch schema, met één paar eierstokken plus bijbehorende eileiders, een baarmoeder en haar hals, en de vagina zelf. Allicht zou u net als ik ogenblikkelijk het vrouwelijk hoofdkwartier kunnen aanduiden - en trots polsen naar een gratis sleutelhanger. Maar de helft van de ondervraagde Britse vrouwen zag in die afbeelding blijkbaar niks anders dan een aardig borduurmotiefje. Onbegrijpelijk, toch? Ik zou niet willen leven zonder basiskennis van mijn organen. Mijn relatie met mijn ingewanden is zelfs te vergelijken met die met mijn man: gezien het al erg genoeg is dat ik niet voortdurend kan zien wat ze uitspoken, wil ik exact weten waar ze zitten. 

Kruiswoordraadsel
Maar Britse vrouwen denken daar dus anders over. Volgens de onderzoekers verdiepen zij zich niet in hun anatomie vanwege het enorme taboe dat op het woord ‘vagina’ rust.  Zo veel schaamte! Misschien kunnen we de Britse vrouwen van dat juk bevrijden door dat woord tijdens ons volgende bezoek aan hun land massaal te gebruiken? Bijvoorbeeld als veelzijdig adjectief: ‘Hoe vindt u de scones?’ ‘Excellent, ongelooflijk, vagina.’ Hoe dan ook, vooralsnog geeft  65 procent van de ondervraagden de voorkeur aan het begrip ‘vrouwelijkheid’. In het Engels: women’s bits of lady parts. Wat in al zijn vaagheid klinkt als iets wat je beter snel onder het tapijt veegt als er bezoek komt. Of wat regelmatig een onderhoudsbeurt nodig heeft door iemand die er wél verstand van heeft. Maar ook dat vermijden deze vrouwen:  één derde geeft toe dat ze hun dokter niet inlichten over gynaecologische klachten omdat veel van hen zo’n gesprek te moeilijk vinden. Tja, wie het heeft over een  ‘afwijking aan mijn vrouwelijkheid’, spreekt bepaald in kruiswoordraadsels. Dan kan het wel even duren eer de tegenpartij begrijpt waarover het gaat.

Mindfoefness
Gelukkig is er de Amerikaanse gynaecologe
Alyssa Dweck. Zij schreef V is for Vagina, een boek wat de N-VA wat in verwarring kan brengen maar desalniettemin bol staat van de goede bedoelingen. En de Britse vrouwen op het lijf geschreven is – mits zij Churchill even vergeten. V is for Vagina verklapt geheimen die zelfs ik niet wist. Zoals: ‘Uw vagina is uitermate vergevingsgezind’. Daarmee doelt ze op de snelheid waarmee ons kruis zich herstelt na een bevalling of kwetsuur. Maar stelt ze tevens gerust: wat we ook doen, onze vagijn zal er altijd voor ons zijn. Als een trouwe vriendin die overal meereist en alles begrijpt. Als de ideale Furby: ze reageert lief als je haar aait maar wordt nooit kwaad als je haar negeert. Toch hamerde Dweck er deze week op dat wij, vrouwen, beter voor onze vagina moeten zorgen. En wel door naakt te slapen. Dat voorkomt infecties. Niet dat onze vagina daar moeilijk over zou doen, het is tenslotte een vergevingsgezind orgaan. Maar het is ook een vochtige plek die een broeihaard voor bacteriën kan worden. En dan zit u dus opgescheept met een trouwe vriendin die overal meereist én elk pleziertje vergalt. Naakt slapen dus.
Maar ook overdag dienen wij ons van onze vagina bewust te zijn, adviseert Dweck. Wat klinkt als een nieuwe vorm van mindfullness. U weet wel, die aandachtstraining die zijn oorsprong in het Boedhisme vindt en al eens beschreven wordt als ‘een oordeelvrije relatie aangaan met wat zich aandient.’ In dit geval dus met de vagina. Veel mannen zijn daar al jaren in getraind: zij lopen zowel het eigen als andermans geslachtsdeel gedachteloos achterna. Slim, want mindfullness schijnt fantastisch te werken tegen piekeren, burn-out en depressie. Misschien geef ik het over een paar jaar ook wel toe: ‘Had ik niet voortdurend aan mijn lady parts gedacht, ik was volledig ingestort.’


(verschenen in Het Nieuwsblad op 12/09/2014)