BLOG: Het verslag de pauw
door Fleur van Groningen, Bornem 05-06-2024
Toen mijn man en ik gisterenmiddag thuis kwamen, zat er een witte pauw in de tuin. Ontsnapt? Weggezet? Op zoek? Het was alsof iemand de poort naar het fabelland op een kier had laten staan. Al gauw kwam het tot een ontmoeting met het ree dat sinds enkele dagen in onze tuin verblijft. De pauw waaierde zijn kristallen veren uit, het ree keek fluwelig verschrikt en vluchtte naar het bos aan de overkant.
"Op onze oude dag zullen we hier nog tandeloos aan terugdenken", lachten mijn man en ik. "Weet ge nog, die pauw en dat ree... En dan denken ze dat we zot geworden zijn."
Die avond moest ik weg maar toen ik in de schemer weer naar huis reed, en de lichtbundels traag over het fluitenkruid kropen, beschenen zij plots een magische tovenaarsbaard die uit de versteende notelaar pal tegenover ons huis hing en zachtjes mee wuifde met de wind. Op mijn tenen stapte ik uit, sloop naar binnen en tuurde nog een tijdlang naar de boom - het ruisen van de bladeren op de achtergrond. Tegen beter weten in hoopte ik dat de pauw zou blijven. Maar eenzame pauwenhanen speuren naar een hen en kennen geen rust tot ze die gevonden hebben.
De volgende morgen bleek de pauw dan ook verdwenen. In de tak waar hij had gezeten ontwaarde ik een holte. Ik zei mijn zoon dat we voortaan, telkens als we die uitholling zagen, zouden weten dat daar ooit de gladde, witte buik van een bruidspauw tegen had gerust. Hij keek er onderzoekend naar en stapte vrolijk bij zijn vader in de auto om naar school te gaan. Voor de grap bootste ik vanuit het raam nog luid een pauw voor hem na. Toen klonk vanuit de verte, echoënd door het bos waarin ook het ree was verdwenen, een vragend antwoord. Hij is er nog. Maar of hij nog eens terugkomt, is maar de vraag.
.png)
