Fleur van Groningen

door Fleur van Groningen, Bornem 05-06-2024 Toen mijn man en ik gisterenmiddag thuis kwamen, zat er een witte pauw in de tuin. Ontsnapt? Weggezet? Op zoek? Het was alsof iemand de poort naar het fabelland op een kier had laten staan. Al gauw kwam het tot een ontmoeting met het ree dat sinds enkele dagen in onze tuin verblijft. De pauw waaierde zijn kristallen veren uit, het ree keek fluwelig verschrikt en vluchtte naar het bos aan de overkant. "Dit is de eerste keer in mijn héle leven dat ik een witte pauw zie die zijn staart uitspreidt", sprak mijn zoontje plechtig. "Op onze oude dag zullen we hier nog tandeloos aan terugdenken", lachten mijn man en ik. "Weet ge nog, die pauw en dat ree... En dan denken ze dat we zot geworden zijn." Die avond moest ik weg maar toen ik in de schemer weer naar huis reed, en de lichtbundels traag over het fluitenkruid kropen, beschenen zij plots een magische tovenaarsbaard die uit de versteende notelaar pal tegenover on...

 Deze week vertelt Fleur van Groningen in Libelle Nest over haar nieuwe boek 'Voelen zonder filter', en haar liefde voor de natuur. 

“Vannacht is er een lui, lauw regentje gevallen; de lucht is nu opgeklaard en de kleine, trage wolken drinken het amberen Septemberlicht. Het struikhout is doodstil van het bedwelmend herfstbegin; men kan er zich niet woest en onnadenkend meer doorheen wringen zoals vroeger, zonder iets in zijn borst aan flarden te voelen scheuren waardoor de grote weemoed het ganse lichaam doorsijpelen gaat. We bereiken langs omwegen de beek, op een plaats waar het water tamelijk breed is. Daar gaan wij naast elkaar op de grond zitten, met achter ons het hoog geboomte van het park, waar het streng en eeuwig vrede schijnt. Af en toe gooien wij een blokje hout, een gebroken takje op het stromend water, dat er geluidloos als een dief mee wegvlucht. En waarom zouden wij onze ontroering in woorden uitdrukken, als wij bijna alles en altijd sprakeloos aan elkaar meegedeeld krijgen?” - uit ‘Elias of het gevecht met de nachtegalen’ van Maurice Gilliams. Mijn biologische vader, die ik slechts sporadis...