05 maart 2016

HARD

Een jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst. We dronken koffie in een café, bestelden wijn en een maaltijd, spraken af om samen op schrijfretraite te gaan en kletsten tot laat in de nacht. Dat het zo natuurlijk aanvoelde, deed me geloven dat onze liefde in de sterren geschreven stond. De weken nadien verbleef hij bij zijn dochter in Zuid-Frankrijk. We hielden dagelijks contact. Mijn verlangen naar hem werd alsmaar heviger. De avond voor ons weerzien mailde hij me voor het eerst dat hij me graag zag. Ik lag al in bed, glimlachte verrukt naar het plafond en antwoordde dat ik hem ook graag zag. Zo eenvoudig, alsof het nooit anders was geweest.

Hij kwam bij me eten en we zouden naar het theater gaan. Ik had heerlijk gekookt en mijn mooiste jurk aangetrokken. De deurbel ging, mijn hart klopte in mijn keel. Daar stond hij, met een bloem en een fles wijn, knapper dan ik me meende te herinneren. Stotterend nodigde ik hem uit om binnen te komen en liep onvast naar de keuken om de bloem in het water te zetten en de lange steel in te korten. Pas na minutenlang tevergeefs knippen, besefte ik dat het om een stoffen exemplaar met een ijzeren steel ging. Beschaamd keek ik op: “Ik ben zo zenuwachtig!” “Ik ook!”, glimlachte hij. Samen schaterden we het uit.

In de theaterfoyer sprak een jonge vrouw ons aan. Zij was de vriendin van een bekende tekenaar. “Ik lees al je columns, ze zijn zo oprecht en mooi!’, zei ze enthousiast. Ik knikte dankbaar en vroeg haar naam. “Ik heb over je pijnlijke relatiebreuk gelezen en voel zo met je mee”, ging mijn trouwe lezeres onverstoorbaar verder. “Ik hoop dat het snel beter gaat.” Ik bedankte haar, verklaarde dat dat al het geval was en dat mijn columns steeds een tijdje na datum verschijnen. Zeggen dat ik tegen alle verwachtingen in plots stapelverliefd was geworden, durfde ik niet. Toen de bel aankondigde dat we naar de zaal moesten, goot ik mijn volle glas champagne in één teug naar binnen. De drank steeg onmiddellijk naar mijn hoofd.

Halverwege de voorstelling merkte ik dat hij in zijn hand zat te knijpen. Ik fluisterde in zijn oor of hij misschien pijn had en rook zijn haren en hals. Hij knikte, ik nam zijn hand in de mijne en begon die zacht te masseren. Zijn zoete geur, zijn warme huid en de champagne, maakten me gek. Toen ik me niet meer kon beheersen draaide ik mijn gezicht naar hem toe. Onze blikken haakten in elkaar, zijn ogen schitterden in het donker. Mijn lippen zochten de zijne, onze vingertoppen vonden bloot vel. Uit de rij achter ons stegen verontwaardigde geluiden op. Maar we konden elkaar niet meer loslaten. Ik stond in brand. Toen de lichten aangingen, hingen we vol lipstick. Pal naast ons bleek mijn trouwe lezeres te zitten. Ik schaamde me dood. Maar in de trappenzaal zoenden we alweer verder, terwijl het voornamelijk bejaarde publiek als een kudde schapen langs ons heen stroomde. ‘Blijf je slapen?’, vroeg ik. Zijn antwoord duwde hard tegen me aan.

P.S. De volgende dag verkreeg ik via via de contactgegevens van die trouwe lezeres. Ik mailde haar mijn excuses en legde uit dat het onze eerste kus was. Geen probleem, antwoordde ze: “Mocht jullie tweede kus niet lukken zonder mij, dan kom ik er met plezier weer naast zitten.”


(Verschenen in Het Nieuwsblad Magazine - thema 'het vrouwelijke orgasme' - 05/03/2016)