05 december 2016

ACTUA-week van 05/12 tot 09/12

Betrappen & verklikken 2/12/2016, Het Nieuwsblad, p.2
In ons land wordt dagelijks gestolen in winkels, maar de winkeleigenaars hebben vaak niet genoeg tijd om hun camerabeelden na te kijken en de dieven te vatten. Daarom werken twee Belgische ondernemers aan een website waarop de beelden kunnen worden bekeken door gewone mensen: ‘amateur-detectives’ die per dief een bedragje verdienen dat lager ligt dan het loon van professionele speurders.
Zelf heb ik één keer iets gestolen: in een warenhuis griste ik als peuter een oranje plastic slabestek in mijn buggy. Mijn moeder ontdekte het toen we thuis waren. Dat vertelde ze me pas jaren later: “En het was niet eens een mooi slabestek.” Ik voelde me vreselijk schuldig. Diefstal is niks voor mij. Maar voortdurend andere mensen betrappen en verklikken? Daarvan word ik minstens even ongelukkig - allicht zelfs verbitterd.
Wat voor mensen zouden dit werk wél graag doen? Misschien het omaatje dat in mijn vroegere dorp woont, de wereld vanachter haar vitragegordijn minutieus in de gaten houdt en alles van iedereen weet. Zij zou maar wat graag verklappen dat ze “de Jean van Marie-Paule” een pot augurken zag pikken in de Spar. Ware het niet dat de gezichten in deze camerabeelden worden geblurd, dan is de lol er deels af.
Maar wellicht zou het therapeutisch werk zijn voor Mobilhome Man: de meneer die dagelijks met een brede kampeerwagen door onze smalle straat vlamt en soms uitstapt om ons briesend te verbieden onze auto’s in de berm te parkeren zodat hij minder hoeft op te letten waar hij rijdt. Daarbij zwaait hij wild met zijn armen, spuwt hij speeksel als een fontein en dreigt hij met de toorn der dorpsgenoten. Zo’n man zou allicht een stuk tevredener door het leven gaan mocht hij vanuit zijn luie zetel échte criminelen kunnen vangen. Welja, zodra die website af is, bezorg ik hem de link.


Alcoholprobleem 7/12/2016, Het Nieuwsblad, p. 2

Op de sociale media deelt men enthousiast een open brief van de 28-jarige Gentenaar Kenny Vermeulen. Daarin biecht hij op dat hij een alcoholprobleem heeft. Tot die conclusie kwam Kenny nadat de Vereniging voor Alcohol- en andere Drugproblemen onlangs adviseerde om niet langer 21, maar nog 10 pintjes per week te nuttigen. Kenny is geen stiekeme drinker, maar bestelt tijdens het uitgaan heel wat wodka’s. Daarover kreeg hij nooit opmerkingen van zijn drinkebroers. Nu trekt hij zelf aan de alarmbel. “We vinden ons zuipen o zo fantastisch. Maar niemand durft er een ander op te wijzen dat we een gevaar zijn”, schrijft hij.


Het is inderdaad opvallend hoe sociaal aanvaard drinken is. Ik lust af en toe best een glaasje en soms drink ik er zelfs één te veel. Maar vroeger dronk ik jarenlang niet. Omdat alcoholisme bij mij in de familie zit. Omdat ik nog moest rijden. En omdat ik meestal niet zo houd van het gevoel beneveld te zijn. Dat ik niet meedronk op feestjes, oogstte steevast kritiek. Zelfs als ik met de wagen was. Je bent blijkbaar cool als je drinkt en een seut als je nuchter blijft. Zelf voelde ik mij toen ook een sukkelaar: terwijl iedereen losser werd door de drank en de gewaagdste pasjes op de dansvloer uitvoerde, hielp mijn colaatje niet tegen de onzekerheid. Ik was het muurbloempje dat iedereen samen ladderzat zag worden en daarna bloednuchter alleen naar huis reed.

In die tijd vertrouwde ik iemand toe dat ik me vaak onwennig voel tussen de mensen. Hij antwoordde dat de meesten dat hebben, waarom werd er anders zo veel gezopen? “Alcohol is een middel om alles vloeiender te laten verlopen en je emoties niet te voelen”, zei hij en bestelde nog een trappist. Sindsdien voel ik me een beetje een sukkelaar als ik meedrink. Zijn we allemaal zo sociaal en emotioneel gehandicapt dat we onze toevlucht in de fles moeten zoeken?


Krijsende mannen 9/12/16, Het NIeuwsblad p. 2


Bij onze noorderburen heeft ene Peter de Vroed het e-book ‘Men-struatie, de grote ontkenning’ geschreven. Hij verdiepte zich in de cyclus van zijn partner, sprak met talloze vrouwen over hun ervaringen. Nadat hij door middel van een elektro-apparaat zelf de maandelijkse krampen ervoer, ontwikkelde hij een theorie om die periode te veraangenamen. En nu pleit hij voor menstruatieverlof. Ook roept hij mannen op om dezelfde pijnuitdaging aan te gaan, opdat zij zich voortaan beter in vrouwen kunnen inleven en meer rekening met hen houden.

Sinds twee Nederlandse presentatoren weeën ondergingen met behulp van een bevallingssimulator, Staf en Mathias Coppens dat dunnetjes overdeden voor VTM en Erik Van Looy de eerste keer lachte in ‘De Slimste Mens’, weten we dat krijsende mannen steevast plezante televisie opleveren. Geen wonder dus dat Humberto Tan, de presentator van de Nederlandse talkshow ‘RTL Late Night’, gewillig aan de krampmachine ging hangen. Het luidruchtige resultaat staat nu op de Facebookpagina van eerder genoemd boek. Ik bekeek het filmpje met enig leedvermaak. Dat betekent dat ik ervan geniet als een ander mijn ongemakken beleeft - niks om trots op te zijn. 
Voorts bedacht ik dat er meer bij menstrueren komt kijken dan enkel krampen. Er is dat voortdurende gedoe op het toilet, waarbij je zo stil mogelijk met prijzige tampons en maandverband ritselt en nimmer aan de confrontatie met je eigen smerigheid ontkomt. Er is de schrik voor een bloedvlek op je broek, in het slechtste geval in de vorm van het profiel van Herman de Croo. Er zijn de huilaanvallen waaraan je niet ontsnapt; zelfs al herinner je je dat het hormonaal is, toch voel je je ellendig. Moeten mannen daarmee ook kennismaken? Want dat merkte een der Humberto’s praatgasten terecht op: jammer dat een vrouw pas wordt geloofd als een man hetzelfde ervaart.

Afwisselend geven Fleur van Groningen en Nico Dijkshoorn hun eigen kijk op de actualiteit.