Fleur van Groningen

Betrappen & verklikken  2/12/2016, Het Nieuwsblad, p.2 In ons land wordt dagelijks gestolen in winkels, maar de winkeleigenaars hebben vaak niet genoeg tijd om hun camerabeelden na te kijken en de dieven te vatten. Daarom werken twee Belgische ondernemers aan een website waarop de beelden kunnen worden bekeken door gewone mensen: ‘amateur-detectives’ die per dief een bedragje verdienen dat lager ligt dan het loon van professionele speurders. Zelf heb ik één keer iets gestolen: in een warenhuis griste ik als peuter een oranje plastic slabestek in mijn buggy. Mijn moeder ontdekte het toen we thuis waren. Dat vertelde ze me pas jaren later: “En het was niet eens een mooi slabestek.” Ik voelde me vreselijk schuldig. Diefstal is niks voor mij. Maar voortdurend andere mensen betrappen en verklikken? Daarvan word ik minstens even ongelukkig - allicht zelfs verbitterd. Wat voor mensen zouden dit werk wél graag doen? Misschien het omaatje dat in mijn vroegere dorp woont, de werel...

Uit een Italiaans onderzoek blijkt dat als je mannen met een laag libido blootstelt aan helder licht, ze meer zin in seks krijgen. Ik vind dat interessant. Soms ontmoet ik namelijk vrouwen die klagen dat hun man nooit goesting heeft. Meestal zeg ik dan: “Is dat iets algemeens of heeft hij dat enkel bij jou?” Waarop die vrouwen heel hard beginnen te huilen en ik me schuldig voel. Voortaan zou ik hen dus een nuttiger antwoord willen verschaffen: “Leg een zaklamp onder je kussen en schijn daarmee in zijn gezicht zodra je opgewonden raakt.” Maar ook met goedbedoeld advies moet een mens opletten. Zeker als het zoiets gevoeligs als andermans seksleven betreft. Ik spreek uit ervaring. Jaren geleden ontmoette ik op een professionele aangelegenheid een Nederlander die me aansprak met: “Jij lijkt me een hele vlotte dame.” Ik glimlachte beleefd en hij ging verder: “Het soort vrouw dat mij kan helpen met mijn probleem.” Ik stopte met glimlachen. “Mijn vrouw heeft nooit zin in seks. Wat raad ji...

  Een vriend van me twijfelt tussen twee vrouwen. Laten we hen voor het gemak Annie en Jannie noemen. Niet omdat ze echt zo heten, wel omdat ík het geestig zou vinden dat een volwassen man zich het hoofd breekt over dames die zo heten. En daar dan ernstig over praat, want dat doet hij. Hij weet niet wie te kiezen. Nu heb ik Annie slechts eenmaal ontmoet en maar een paar van haar e-mails aan hem gelezen. Annie lijkt me een saaie truffel. Geen humor, gezeur over wat ze die ochtend gegeten heeft (weer een pannenkoek) en het gaat altijd maar over haarzelf. Nooit stelt ze een vraag. Annie lijkt mij het type dat na haar wilde jaren toch kleinburgerlijk blijkt te zijn. Dat net als haar mama een oer-Vlaams trapgevelhuis betrekt - met zo’n blokhutbrievenbus en een voortuintje vol grind-  om dan met de regelmaat van een koekoeksklok uit de voordeur  te stappen en te zuchten van “Ja, ja, het leven” en “Amai, het is toch wat, allemaal”. Wel heeft ze een mooi snoetje en een lekk...