Fleur van Groningen

Geluk op bestelling. Omgaan met tegenslag. Huishoudelijk advies. … aan welke tips hebben we écht wat? ‘In België zijn de belastingen zo hoog dat iedereen er gelukkig is.  Ze betalen meer maar weten: als ik gezondheidzorg nodig heb, krijg ik dat. Als ik vakantie nodig heb op het werk, krijg ik dat. Ze rijden er rond op fietsen. Iedereen lijkt tevreden.’ Het is de visie van Harry Styles, één der ingrediënten van de knullensoep One Direction , die ons volkje besprak in het VTM Nieuws.  De reporter kon tegenwerpen dat de nationale Gezondheidsenquête van het Wetenschappelijk Instituut Volksgezondheid recent bewees dat 1 op 3 Belgen met mentale problemen kampt. Maar dan antwoordt zo’n melkmuil vast: ‘Onmogelijk! Ze fietsen dus ze zijn happy.’   Waarop de reporter hem beelden kon tonen van de nationale betoging in Brussel.  Maar dan zou Styles vast opperen: ‘Laat hen gewoon nóg meer betalen, krijgen ze meer vakantie en gezondheidszorg, worden ze nóg gelukkiger.’ Het zou de kerel ongetw

Laatst had ik ongelooflijk goed nieuws gekregen en fietste door de stad met een grote glimlach. Ik ging zelfs zo op in blije gedachten dat ik niet oplette en een beetje verdwaalde.  Op een kruispunt moest ik plots remmen  en toen ik opkeek, stond ik voor een bar- restaurant waar ik zo’n vijf jaar geleden was geweest. Ik stond zelfs op exact dezelfde plaats als toen: nu in de milde herfstzon, destijds om klokslag middernacht. Ik herinnerde me nog goed hoe ik er Nieuwjaar had gevierd, met een paar vrienden en hun vriendengroep, die ik nauwelijks kende en waarbij ik me niet op mijn gemak voelde. Ik zat aan het hoofd van een lange tafel vol uitbundige mensen, keek toe hoe zij plezier maakten, was beschaamd omdat dat mij niet lukte. Ik had een gebroken hart, de verplichte smalltalk draaide niet op boeiendere onderwerpen uit en ik was de enige die niet dronk omdat ik nog moest rijden. Er werd met andermans brillen, hoeden, kettingen en corsages geposeerd en ik deed mee, lachte naar de ver

Deinende bipsen. Speciale slipjes. Design speeltjes. … kunnen we nog een taboe doorbreken? Soms vrees ik dat mannen niks van vrouwen begrijpen. Maar steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik er zelf ook niet veel van weet. Bijvoorbeeld tijdens een reclame die momenteel op de vrouwenzenders wordt vertoond. Een montage van vrouwen die gezellig samen dansen. Jong en oud, en dik en dun, schudt de heupen los op iets wat als een dwingend ‘ shake your booty ’ klinkt. En terwijl de kijker braaf op hun deinende bipsen focust, en misschien toegeeflijk begint mee te wiebelen in de zetel, stelt de voice-over een onverwachte vraag. ‘Urineverlies?’   Het klinkt vriendelijk. Als de behulpzame onbekende die u in het station aansprak nadat hij uw sleutelbos voor u opgeraapte. Toch is mijn reactie telkens een boos ‘Nee?!’ naar het scherm te roepen. Maar of ik nu beledigd ben of niet, vervolgens komt er een gelaagd broekje in beeld, drie laagjes om precies te zijn, dat vrouwen discreet onder hun kle

Mijn gezelschap lijkt me ietwat spottend aan te kijken. Ik voel me belachelijk. Ik heb hen net leren kennen. Daar kwam wat smalltalk aan te pas en op de één of andere manier ging het opeens over uilen. Dat die naar ‘t schijnt geruisloos vliegen, zei iemand. Waarop ik, niet zo onderlegd in smalltalk, geestdriftig knikkend veel te uitgebreid over een wonderlijke ontmoeting met een uil begon te vertellen.  Ik beschreef hoe ik als tiener na het uitgaan langs een afgelegen veldweggetje naar huis was gefietst. Het was een stille, koude nacht. In het schijnsel van de volle maan schitterde de rijp op de velden en mijn adem vormde wolkjes. Plots zag ik op een weidepaal een spierwitte kerkuil zitten, met zo’n hartvormig gezicht. Ik vertraagde, in de hoop dat hij niet meteen zou wegvliegen en ik hem goed kon bekijken.  Tot mijn verbazing vloog de uil pas op toen ik heel traag langs hem fietste en ging hij enkele meters verderop  weer op een paaltje zitten, schijnbaar wachtend. En jawel, toen i

Enorme patatten. Regelrechte beledigingen. Een gebroken hart. … hoe kunnen we met emoties omgaan? ‘Wij hebben gevoelens, maar meer nog hebben de gevoelens ons’ , sprak de Vlaamse filosoof Antoon Vloemans. En inderdaad: ze grijpen ons bij de keel, laten ons de vreemdste dingen doen, houden ons uit onze slaap, verstoren onze concentratie. Nee, met emoties omgaan is niet altijd makkelijk. Gelukkig reikt de wetenschap ons een helpende hand toe. Psychologen aan de KU Leuven hebben ontdekt hoelang emoties duren. Hoe groter de impact van een gebeurtenis, hoe meer we die herkauwen, hoe langer we de emotie voelen. Verdriet duurt het langst: 5 dagen. Boosheid kan enkele seconden tot meerdere uren in beslag nemen.  Ontroering voelen we tot  tweeënhalf uur na de feiten. Medelijden zijn we na een uur al kwijt. Schaamte, walging en angst nemen minder dan een uur in beslag. Verveling,  irritatie of een kleine schok zijn na een half uur al weggeëbd. En kleine ergernissen verdwijnen snel, net als

Mijn mailbox zit propvol. Het regent reacties nadat ik onlangs op Radio 1 in De Bende van Annemie over mijn ervaring met gepest worden en depressie sprak, en De Standaard daar een quote uit overnam. Mensen schrijven me dat het dapper is om taboes te doorbreken. En al besef ik dat daar meer voor nodig is dan één radiopraatje, het is fijn om van moed verdacht te worden. Want ja, het was eng om aan een onbekend publiek live toe te vertrouwen dat ik er ooit niet meer wilde zijn. Met het gevaar te veel bloot te geven, over mijn woorden te struikelen en die gevoelens ter plekke te herbeleven. En natuurlijk had ik schrik voor de reacties: ik herinner me nog hoe mijn vrienden me lieten vallen toen mijn depressie voorkwam dat ik nog kon gaan fuiven. ‘Met Fleur erbij, gebeurt er altijd wel iets spannends’, was voordien de consensus. Maar toen gebeurde er iets met Fleur: haar clownsmasker viel af, de onderliggende pijn werd zichtbaar. Dat vonden ze geen spannend entertainment. Terwijl een gep

Hebt u het al gehoord? Van dat onderzoek? Vertel het niet voort, hé, maar… Is roddelen echt goed voor ons? Zelf blijf ik er liever niet in hangen, in de negatieve sfeer van roddelen. Het voelt alsof ik daar vooral mezelf mee naar beneden haal. Bovendien leerde het leven me om niet zo snel te oordelen: iedereen heeft wel een varkentje te wassen, groot of klein. En we kennen nooit de volledige context. Maar soms kan roddelen zo’n deugd doen. Even stoom aflaten! Merken dat je niet de enige bent die zich gekrenkt voelt en heerlijk passief, vanachter een kop koffie, met een gelijkgestemde samenspannen tegen de vijand. Terwijl je diep van binnen beseft dat je daarmee vooral veel prijsgeeft over jezelf. En je je een tikkeltje schuldig voelt, want het is niet netjes.  Maar… het is wél goed voor ons. Dat bewijst een studie aan de universiteit van Groningen.  Roddelen vergroot ons zelfvertrouwen en stimuleert ons om kritischer te zijn. Dat laatste is blijkbaar positief , al bestaat er m.i.

Laatst had ik ongelooflijk goed nieuws gekregen en fietste door de stad met een grote lach. Ik ging zo op in blije gedachten dat ik niet oplette en een beetje verdwaalde. Zo kwam het dat ik opeens voor een bar stond waar ik al zeker een vijftal jaar niet meer was geweest. Ik herinnerde me hoe ik er destijds Nieuwjaar had ‘gevierd’ en me tegen een achtergrond van knallende voetzoekers volstrekt wanhopig over de toekomst had gevoeld. Nu was die toekomst heden geworden. Maar geen van mijn angsten waren uitgekomen. In tegendeel. Ik besloot om voortaan, als ik me nog eens ergens heel slecht voel, eraan te denken dat ik daar over vijf jaar misschien wel stralend voorbij fiets. Letterlijk of figuurlijk. Het leven zit vol verrassende wendingen.

  Evelien Bosmans (24) “Ik voel me gelukkiger als ik naar iets verlang, dan als ik het heb.” Amper vierentwintig is ze. Maar de Kempense actrice Evelien Bosmans heeft al een indrukwekkend parcours afgelegd. Ze speelde mee in verschillende tv-series en had hoofdrollen in films als ‘Groenten uit Balen’, ‘Marina’ en ‘Halfweg’. Ondertussen duikt ze regelmatig op in theatervoorstellingen. En tussen de lakens met kersvers lief Jonas Van Geel – oftewel: de golden boy van VTM. En binnenkort krijst ze de longen uit haar lijf in ‘Welp’:  een heuse Vlaamse horrorfilm die op 29 oktober bij ons in de zalen komt. tekst: Fleur van Groningen - verschenen in Het Nieuwsblad Magazine 25/10/2014  Evelien ontvangt me in haar Antwerpse appartementje. De muren kraakwit, de lichte leefruimte op enkele meubels na, vrij leeg. ‘Het is nog niet af’, waarschuwt ze. ‘Ik heb het pas gekocht en woon hier nog maar net!’ Er wordt thee gezet en een plaat opgelegd. Want Evelien koopt haar muziek enkel op vin

Het begon op een terras, met een dampende mok en de zon op mijn gezicht. Eigenlijk moest ik van mezelf werken, maar mijn lief vroeg me om voor die ene keer dat hij eens een paar uur vrij had, mijn laptop dicht te klappen en samen koffie te gaan drinken. Ik kon me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst gedaan had: de boel zomaar de boel laten, ontspannen voor er een deadline was gehaald. Maar ik had nog  tijd. Dus genoot ik van even niks te móeten. Toen we daarna door de stad fietsten, besefte ik dat ik al een hele tijd niet meer voor mezelf had gezorgd. Dat ik mijn batterij niet oplaadde maar wel doorging, mijn noden negeerde en hen kritisch zwaktes noemde. Tot ik steeds meer stress kreeg en maar voedingssupplementen begon te slikken in de hoop dat het dan wel overging. Kortom:  ik was het type dat het zichzelf moeilijk maakt. En terwijl ik dat inzag, werd ik plots woedend van het kloterige fietsje waarop ik reed. Een lichtgewicht plooifietsje voor korte afstandjes, met een

Slecht opgevoed? Geen talent voor galanterie? Of zo rijk dat goede manieren overbodig zijn?  … of de goede mannen op zijn? Zag u dat ook op tv?  Het voorsmaakje van het VTM-programma Dansdate , waarin Josje Huisman tussen haar drogende was opduikt (vreemd genoeg geen regenboogjurkjes of ondergoed met biggetjesprint) en Kevin Janssens bladeren harkt (hem op het lijf geschreven). Er klinkt muziek. Plots rukt ze een wijnrood laken van de lijn en snelt daarmee als een bronstige stierenvechter op haar vriend af, die haar er in oprolt. Wie vermoedt dat Kevin er wat bakstenen bij moffelt en Josjelief dra in de Dijle zal dumpen, of haar opgerold in plakken snijden en verkopen als K3-sushi, vergist zich. Nee, Josje wordt weer ontrold. Choreografie, heet dat. En terwijl het duo elkaar dreigt te zoenen als op de cover van een stationsroman, belooft de voice-over: ‘Passie, op en naast de dansvloer.’ Een trailer die zijn doel vast niet mist. Want dromen wij, vrouwen, niet allemaal van een Kevi

‘Mensen die je niet wil zien, die jou al trappist drinkend en tv-worstjes vretend omsingelen en urenlang over onzin leuteren. Nee, zo’n reünie, ik moet er niet aan denken’, zeg ik nors terwijl ik tomaten ontvel en in plakjes snijdt.  Mijn moeder kijkt op van het fornuis. ‘Blij dat je ‘t zegt’, antwoordt ze. ‘Ik vreesde al dat ik in gebreken bleef.’  Haar beste vriendin is iets eerder de keuken binnengestapt, met een album vol oude foto’s uit de tijd dat ze samen op school zaten. En een stapel kleurenfoto’s, met portretten van zichtbaar Bourgondische zestigers, die blijkbaar ooit het zwart-witte kroost uit dat album waren. Enthousiast drukte ze de plaatjes onder de neus van mijn moeder, die tegelijk wat biefstukken kruidde, groenten versneed en in de soep roerde. De bedoeling: mijn moeder naar een reünie lokken. Maar ik zag haar chaotisch worden en terwijl ze de uitnodiging probeerde af te wijzen, steeg er al een verdacht zwart wolkje uit de achterste pan op. Dus loodste ik haar v

In co-ouderschap. Aan de muur. In de bioscoopzaal. … WAT MET AL DIE HUILENDE KINDJES? Uit een groot onderzoek aan de VUB over scheidingen in Vlaanderen, waarbij gegevens van bijna 900 kinderen van getrouwde en gescheiden koppels werden geanalyseerd, blijkt dat kinderen die in co-ouderschap opgroeien, minder enthousiast zijn over het huwelijk. Wat een zeer goede zaak kan zijn. Misschien zullen ze dan weloverwogen beslissingen nemen in plaats van halsoverkop in het huwelijksbootje te stappen. En moet er überhaupt nog getrouwd worden? Was seriële monogamie tegenwoordig  niet de norm? Zolang we dat dan ook maar niet verzieken. Want het vooruitzicht dat kinderen alle geloof in de liefde verliezen door ons geklungel, is bepaald onprettig. Nee, daar kan een (plus)ouder al eens van wakker liggen. Al bestaan er ook mensen die maar geen genoeg krijgen van ongelukkige kindjes. In de fik Zoals de Leuvense professor Filip Raes. ‘De vloek van de huilende kindjes? Flauwekul!’, riep hij ui

Fleur zat vandaag in De Bende Van Annemie op Radio 1 en sprak naar aanleiding van de vele berichtgevingen over depressie, over haar eigen ervaring met depressie.

Er wordt vaak kritiek geleverd op narcistische trekjes. Maar iemand die zich kleiner maakt, kan net zo goed op zijn instandhouding gefocust zijn. Je superieur of inferieur opstellen zijn tactieken van het ego: ze dienen allebei om te overleven in groep. Respect, voor zowel anderen als zichzelf, is het oprechte alternatief. Voorbeeld: Je kan je opblazen om anderen af te schrikken en op een veilige afstand te houden. Of je kan je kleiner maken, zodat anderen jou niet als bedreigend ervaren en je niet zullen aanvallen. Dit wijst allebei op een behoefte aan veiligheid. Het gevoel van veiligheid kan je minder afhankelijk van je omgeving maken door te onderzoeken welke (onbewuste) overtuiging jou kwetsbaar maakt. Wat denk jij waardoor een ander jou kan raken? Welke nieuwe overtuiging kan jou meer veiligheid bieden?

Spierwitte Air Maxen met een knalroze ‘swoosh’ (dat logo van Nike) en een dito luchtbel in de zool. Nooit zal ik vergeten hoe de sportschoenen van juf Strenckx  -door de leerlingen Juf Streng gedoopt- eruit zagen. Telkens zij over de speelplaats marcheerde, bleef haar korte, donkere coupe bewegingsloos. Net als haar  verstarde gezicht en gebalde vuisten. Alleen haar fluo trainingspakken durfden al eens te wapperen als zij vastberaden koers zette naar de turnzaal. En al leek het eeuwig herfst op de speelplaats van ons plattelandsschooltje - er was steeds wel een modderplas te vinden -  de schoenen van juf Streng bleven immer stralend wit. Alsof zij boven alle natuurwetten stond. Als de griezelige Hindoe-godin der zeven balsporten. Natuurlijk vond Juf Streng mij maar niks. Ik was dat kind dat niet over de bok sprong, maar er tegen. Dat als laatste werd gekozen bij het vormen van teams. Dat astma-aanvallen kreeg tijdens het hardlopen, en de bal tegen haar kop als ze die moest vangen.

Gelukzalige s(ch)elfies. Buitenzinnige liefde. De allernieuwste gadgets. … Of we AL genoeg kicks en highs hebben gehad? Deze week ging Gone Girl in première. Een film die volgens regisseur David Fincher maar liefst 15 miljoen huwelijken zal doen sneuvelen. U bent gewaarschuwd. Maar volgens relatie-experte Rika Ponnet heeft de prent geen effect op gelukkige koppels. ‘ Al kan het wél dat een film of boek op het juiste moment de ogen opent, bij stellen waar er al een serieuze haar in de boter zit. ‘Ah, zo zit dat in elkaar , beseffen ze dan’, aldus Ponnet.   Iets wat ik kan beamen. Zo dacht ik zelf ooit ‘Ah, zo zit dat in elkaar’ bij het lezen van het Suske & Wiske album De Gladde Glipper en verbrak terstond mijn relatie. Nu, volgens Fincher was mijn ex geen uitzondering en doet iedereen - net als op sociale media- zich in de liefde beter voor. Om vroeg of laat door de mand te vallen. Misschien draaide Fincher bij wijze van therapie na een akelige break-up maar knarsetandend