Ik zie jou

Vroeger zei ik liever ‘ik hou van jou’ dan ‘ik zie jou graag’. Misschien vanwege mijn Nederlandse roots. Of omdat ik ‘houden van’ minder vrijblijvend vond klinken dan ‘graag zien’. Tegen een vriend kon je al eens zeggen dat je hem of haar graag zag, zonder dat dit al te beladen overkwam. Houden van leek meer betekenis te hebben. Maar tegenwoordig geef ik de voorkeur aan ‘ik zie jou graag’. Met de nadruk op ‘Ik zie jou’. In de film Avatar zeggen ze dat ook: ‘I see you’. Hoe fantastisch is het de ander zo veel mogelijk te zien? Om je vanuit een bereidwilligheid, een oprechte nieuwsgierigheid, open te stellen voor die ander?  In plaats van naar een projectie te kijken en iets te zien dat je wil vasthouden...

Toen ik een tienermeisje was, en later een jonge vrouw, probeerden verschillende personen en magazines me te leren hoe je ervoor kunt zorgen dat een man jou wil. Je moest begeerlijk en ongrijpbaar zijn, een seksuele belofte zonder heftige emoties en problemen. Zo kon je, volgens hen, wel een man overtuigen (iets wat ik persoonlijk erg mensonvriendelijk en grensoverschrijdend vind). Nu, in de praktijk, als zo’n man jou in het begin niet wilde, maar jou vanwege dat manipulatieve spel alsnog ging begeren, dan kon hij uiteindelijk toch op die eerste indruk terugkomen en je alsnog afwijzen. En dan had jij zoveel moeite gedaan, zoveel verdriet en/of onvervulde behoeftes weggedrukt, zoveel fantasieën opgebouwd, zoveel gegeven, en bleek dat toch allemaal niet genoeg. Dat deed natuurlijk pijn. Je voelde je afgewezen.

De vraag was: zag je die man echt. Zag je hem zoals hij was. Zag je hem oprecht graag. Of zag je vooral een doek waarop jouw eigen onvervulde noden werden geprojecteerd: bijvoorbeeld gezién worden door een afwezige of emotioneel onbeschikbare ouder (voor wie je vroeger misschien ook je emoties en behoeftes verborg om niet afgewezen te worden). Uit Amerika kwam toen het zinnetje ‘he’s just not that in to you’ overgewaaid. Een realiteit die enkel keihard is, als je te veel van de ander verwacht. Zaken die je niet kreeg toen je ze nodig had, als kind, en dingen die je daardoor (nog) niet aan jezelf kunt geven, als volwassene.

De laatste maanden ontdek ik dat bepaalde mensen die dicht bij me stonden, eigenlijk not that into me zijn. Ik dacht dat er een connectie was die er eigenlijk niet was, omdat ik die band zo nodig had en zo graag wilde. Het is pijnlijk om die realiteit onder ogen te komen, maar omdat ik die band nu met mezelf opbouw, ben ik wél dankbaar voor de duidelijkheid. Ze wilden me wel houden, maar ze zagen me niet, niet écht. En ik zag hen ook niet. Ik wilde hen ook houden en zag alleen wat ik wilde zien. Omdat ik de pijnlijke zaken, de donkerte, niet durfde aan te kijken. Ik was nog niet klaar voor de gevolgen. Nu ben ik dat wel. Voortaan houd ik mijn ogen dus zoveel mogelijk open. Zeker als mensen zichzelf laten zien, kijk ik niet meer weg. En ik zie graag graag. 

- Fleur van Groningen