"Ik heb mijn emoties opgeruimd" - De Zondag
Met haar boek ‘Leven zonder filter’, waarin ze schreef over haar hooggevoeligheid, scheerde Fleur van Groningen hoge toppen. In haar nieuwste boek ‘Voelen zonder filter’ stelt ze zich opnieuw bijzonder kwetsbaar op. Door haar persoonlijke verhaal te vertellen in combinatie met wetenschappelijke inzichten, hoopt ze een leidraad voor anderen aan te reiken. Een openhartig gesprek over trauma’s, relaties en vooral over heling en zelfzorg.
Je werd in je leven niet gespaard en geeft jezelf in ‘Voelen zonder filter’ erg bloot. Waarom?
“Het is niet de eerste keer dat ik dat doe. Ook in mijn
columns en in Leven zonder filter vertel ik over mezelf. Maar het is en blijft
doodeng, want je weet niet goed wat mensen gaan doen met je verhaal. Me zo
kwetsbaar opstellen is niet de makkelijkste weg, maar ik vind het belangrijk om
taboes te doorbreken en verbinding te zoeken. Dit doel haalt de bovenhand. Veel
mensen hebben een gebrek aan empathie voor zichzelf en dat kan wegvallen als je
je niet meer alleen voelt.”
In je boek bespreek je de drie levels die je hebt doorlopen om te komen tot een innerlijke rust. Welke was de moeilijkste?
“Toen ik nog niet wist dat ik emotioneel onvolwassen was. We leren al te vaak in de opvoeding dat de zonnezijde goed is en de schaduwzijde slecht. Dat geven we generatie op generatie door. Ik was ook bang om te voelen en ging op de vlucht. De gevoelens zijn zich gaan opstapelen zodat ik op mijn twintigste in een depressie terechtkwam en suïcidaal was. Dan werd ik gedwongen om te voelen en dat was zeer moeilijk. Nu heb ik geleerd om voelmomenten in de lassen om een crisis te voorkomen. Ik ben in een fase gekomen dat de gevoelens uit het verleden verwerkt zijn. Het zijn geen wonden meer, enkel nog littekens.”
Hoe ga je na zoveel jaren onrust nu om met innerlijke rust?
“Het voelt soms als een lege ruimte, als een gebrek aan
perspectief en ambities. Maar het leven is veel eenvoudiger geworden. Ik
reageer niet meer vanuit pijn. Vroeger stak ik - onbewust - veel tijd in
emoties die opgewekt werden vanuit trauma’s. Nu voel ik me in balans, uiteraard
met nu en dan nog eens een moeilijk moment. Door de miserie van mezelf op te
ruimen, is er ook ruimte vrijgekomen voor andere mensen.”
Je bent nu zelf mama van Rex. Ben je extra aandachtig voor zijn gevoelens?
“Al zijn emoties mogen er zijn. Ik help hem om ze te dragen
en te aanvaarden, en bied hem troost. Hij praat intussen zeer goed en zei me onlangs:
Mama, ik ben boos, maar onder die woede zit verdriet. Dat is mooi. Ik ben ook
blij dat ik komaf gemaakt heb met mijn onrust, want wat je als ouder zelf niet
verwerkt hebt, geef je door aan je kind. De geboorte van Rex gaf me enorm veel
kracht om door te gaan.”
Heb je op je lange weg nooit de moed verloren?
“Uiteraard waren er momenten van moedeloosheid of van
moeten. Zoals de therapie toen ik suïcidaal was. Maar het zien van resultaten
gaf me de kracht om door te zetten. Nu, op mijn veertigste, heb ik alle zware
dingen opgeruimd. Aan het einde van mijn proces heb ik de zwaarste zaken, mijn
trauma’s, aangepakt. Toen dacht ik vaak ‘dit gaat niet goed’, maar nu besef ik
dat het toen net wél goed ging, net omdat ik de moed had de problemen aan te
pakken. Ik heb ook geleerd dat de drempel om iets te voelen vaak zwaarder is
dan de emotie zelf. Het bewust voelen duurt misschien 15 tot 20 minuten,
terwijl ik al mijn hele leven met die drempels worstel. Eenmaal de emoties er
uit zijn, komt het inzicht.”
.png)
