Fleur van Groningen

In het hoge atelier van mijn vader viel het licht schuin naar binnen. Daar dansten stofdeeltjes die zich bij het vallen van de avond weer terugtrokken onder de gietijzeren poten van de drukpers en de schragentafels vol potloden, penselen en verf. Ze vormden er grillige stofbollen die ’s nachts, wanneer wij sliepen, wellicht een eigen leven leidden. Dan rolden ze door het ruitvormige maanlicht, door de gelige gloed van de stad, ze ritselden over etsen en gravures, naar de grote, geheimzinnige schilderijen die met hun kostbare buik tegen de muur rustten. Van mijn vader mocht ik niet zien wat daarop stond afgebeeld, maar de stofbollen wisten het, zij betastten de olieverf; zij nestelden zich er oordeelvrij tegenaan. Het was in dat atelier, aan een plein in het Antwerpen van de jaren tachtig, dat ik – een zesjarige die bij haar moeder in de polders opgroeide – het deel van mijn vader ontdekte dat nog steeds in mij voortleeft. Daar vonden wij iets om over te spreken, ongeacht het leeftijdsv...

Superblij met deze mooie recensie op bangersisters.nl : " Mijn kind, mijn spiegel  beschrijft Fleur haar lange weg om zwanger te worden, de verliezen die ze heeft geleden, het zwanger zijn, de geboorte en alles wat er daarna bij haarzelf veranderde, en uiteraard alles wat ze van haar zoon heeft mogen leren. Dit alles met een intense gevoeligheid, soms met een beetje humor en zelfspot en op andere momenten als een razende mamabeer die uithaalt naar de Mama maffia. Ze laat de lezer lachen, weet je te ontroeren en houdt je tegelijkertijd een spiegel voor, waar je uiteraard mee mag doen wat je zelf wilt. Niets hoeft, ze deelt alleen haar wijsheid en haar levenslessen met de lezer. Haar eigen heden en verleden wisselen af met dagboekfragmenten over haar zoon, bijzondere scenes uit haar dagelijkse leven en belangrijke publicaties en boeken (en zelfs stukjes van eerder gepubliceerd werk van haarzelf) o.a. rondom opvoeding. Nadat ze bepaalde publicaties of gesprekken heeft geciteerd,...

Vakman Diederik Van den Abeele interviewde me voor Humo, vakvrouw Carmen De Vos fotografeerde me. Het resultaat: 6 (!) pagina's over mijn pieken en dalen in 2017. Of, zoals Humo het zelf aankondigt: een interview zonder filter. Een bewogen jaar, in alle opzichten. Dat was 2017 voor  Fleur van Groningen  (35). De voorbije twaalf maanden zat de populaire cartooniste, columniste en schrijfster op een emotionele roetsjbaan. 2017 bracht succes, erkenning en grote vreugde – haar boek  ‘Leven zonder filter’  was in Vlaanderen dé bestseller van het najaar – maar Van Groningen heeft ook heel diep gezeten: ze verloor haar vader, haar grootmoeder en had twee miskramen. ‘Hopelijk wordt 2018 weer wat kabbelender, zoals voorheen.’ Het volledige interview lees je hier .

Het is druk op de parking van de supermarkt. Ik heb een eerste rondje gereden, als ik een auto zie vertrekken. Terwijl ik wacht en pink, komt er een andere wagen aan. De chauffeur ziet me maar pikt vlug de parkeerplaats in. Verbaasd kijk ik hem na terwijl hij naar het hok met de winkelkarretjes loopt. Hij heeft geen kin en een wijkend voorhoofd, zijn hele gezicht hangt op aan een grote, puntige neus. Alsof zijn reukorgaan hem door het leven trekt. Plots word ik overvallen door een buitenproportionele woede. Ik rijd naar hem toe, parkeer mijn auto zo dat hij het hok niet uitkan en open mijn raampje. “Meneer!”, zeg ik, terwijl ik normaal zelden boos word en nauwelijks voor mezelf kan opkomen. “U heeft mij daarnet gezien en toch hebt u mijn parkeerplaats gepikt!” Hij kijkt me betrapt aan, rolt vervolgens met zijn ogen en slaakt een ongeïnteresseerde zucht. “Ik vind dat onbeleefd”, voeg ik eraan toe en besef hoe machteloos ik sta. Wat kan ik doen? Die vent in het karretjeshok gijzelen? Du...

Ik ontwaak van het geknars van de brievenbus. De postbode laat er iets invallen. Meteen ben ik klaarwakker. Precies een maand geleden heb ik mijn biologische vader een brief geschreven. Om op de juiste manier afscheid te nemen - nadat we al acht jaar geen contact hebben en heel wat zaken nooit werden uitgesproken. Onwillekeurig koesterde ik de hoop dat het ooit goed kon komen. Zolang niets definitief werd afgesloten, bleef die kleine mogelijkheid bestaan. Ik geloof dat ik alle mogelijke scenario’s heb bedacht. Dat hij niet terugschrijft. Dat hij wel terugschrijft. Wat er in die brief kan staan. Toch klopt mijn hart in mijn keel. Ik sta op, was me, kleed me aan, open de voordeur en loop blootsvoets door de ochtendkoude naar de brievenbus. Kleine steentjes prikken in mijn voetzolen. Mijn adem vormt een voorzichtig wolkje. Eerst steek ik het sleuteltje verkeerd in het slot. Als het deurtje dan toch opengaat, ligt er één witte enveloppe in. Ik herken zijn kalligrafisch handschrift onmi...

De ochtend belooft een zinderend hete dag. In de tuin schijnt de zon en boven het water hangt een zachte nevel. Vol verwachting buigt het groen voor de aanzwellende warmte. Kleine zaden en bladeren drijven traag voorbij. Ik loop achter mijn twee katten. Met ons drieën hebben we een periode van quarantaine in het nieuwe huis achter de rug. Ze hebben alle kamers met sidderende staartjes verkend, angstig en nieuwsgierig, tot elk hoekje veilig is bevonden. Ik heb hen in huis opgesloten opdat ze het als hun nieuwe thuis zouden gaan beschouwen. Maar nu ze deze ochtend voor het raam zitten, voel ik dat ze klaar zijn voor de volgende stap. Ik open de voordeur, behoedzaam sluipen ze naar buiten. “Vrijheid”, denk ik en dat betreft evengoed de katten als de brief aan mijn biologische vader die ik vannacht heb geschreven. Langzaam volg ik hen en bekijk ik de tuin door hun ogen. De katten snuffelen aan de jeneverbesstruik, deinzen achteruit voor een vallend blad, maken zich zo plat mogelijk om...