Fleur van Groningen

Zoals in veel families, is er in mijn stamboom een geschiedenis van liefdeloosheid. Er was sprake van uitgesproken schadelijk gedrag maar het venijn sloop evengoed in subtiliteiten en verbloeming. Er heerste een bepaalde mentaliteit, die niet in twijfel werd getrokken. De oorzaak van deze liefdeloosheid was, net als in veel families, onmacht door trauma. Droevig, maar dat rechtvaardigt het schadelijke gedrag niet. En zolang het trauma niet werd geheeld, werd dit gedrag voortgezet. In feite riep de traumawond op deze manier om genezing: iemand moest ernaar kijken. Vaak zijn het de gevoeligste familieleden die familietrauma niet langer kunnen blijven negeren en het daardoor transformeren. Dit kan een effect hebben op de vorige generaties, maar voorkomt vooral dat de belastende erfenis nog wordt doorgegeven aan de volgende generatie. In mijn stamboom ben ik zo iemand. Dat noem ik geen heldenrol, eerder een noodzakelijkheid. Wat zich op microformaat afspeelde in mijn stamboom, herken i...

’s Ochtends zitten we samen op het grote bed, allebei met lange, ongekamde haren in dezelfde tint donkerblond. Zij draagt een fluwelen pyjama, schrijft in haar roze dagboek, laat me regelmatig een nieuw stukje lezen. Het is in het Frans, haar moedertaal, en als ik het niet begrijp zal ze het uitleggen. Dat de meisjes in haar klas veel kleiner en netter schrijven, vertelt ze en exc useert zich voor haar handschrift. Ik antwoord dat ze trots mag zijn op haar eigenheid en dat je haar karakter van haar stabiele, ronde letters kunt afleiden: sterk en open. Ze glimlacht, schrijft verder. Beseft niet dat ze me ontroert met dat simpele vertrouwen, met haar ‘wij zijn een soort zusjes-vriendinnen’-gedrag . Andermaal verwonder ik me over het gegeven van twee zielen die zomaar in elkaars leven komen - zij als de dochter van mijn vriend, ik als de vriendin van haar vader- en die gaandeweg iets van elkaar worden. Stiefmoeder klinkt hard, plusdochter een beetje soft. Misschien hoeft het niet benoe...

“Ik was vier en wist dat ik Hanne was. Toch probeerde ik Hannes te zijn” Afgelopen zomer stapten Hanne (35) en Caro (34) in het huwelijksbootje. Een feest om hun liefde te vieren met vrienden en familie. Dat het een huwelijk tussen twee transgenders betrof? Daar werd nauwelijks bij stilgestaan. Toch hebben Hanne en Caro een lange weg achter de rug. Beiden ontdekten als klein jongetje dat ze een meisje wilden zijn. Pas een dikke twintig jaar later durfden ze dat aan hun omgeving te vertellen.‘Je komt op een punt dat je alles dreigt te verliezen door jezelf te zijn.’ tekst: Fleur van Groningen Wie twee  transgenders gaat interviewen, wil hen niet het gevoel geven dat ze als eigenaardigheden worden bestudeerd. Maar er is zo veel dat je wil vragen. Want hun ervaringen liggen mijlenver van de jouwe. Of zijn ze universeler dan gedacht? Uiteindelijk willen we allemaal graag onszelf kunnen zijn.  Hanne sust onmiddellijk: geen enkele vraag is taboe. Het einde van een t...