Fleur van Groningen

Zestien was ik, toen mijn toenmalige leraar schilderen zijn eerste expositie hield en ik samen met een vriendin ging kijken. Het gebeuren vond plaats in een moderne spelonk in een achterhoek van de stad: het smalle kamertje had hoge witte muren, slechts hier en daar was er sporadisch een doek opgehangen. Ik hield halt bij een klein rechthoekig exemplaar. Op het matte, haast onbeschilderde canvas waren slechts een zevental dikke kloddertjes zwarte verf aangebracht. Op het kaartje eronder prijkte een doordachte Engelstalige titel en werd het achterliggende concept toegelicht. Het ging, geloof ik, om een statement. De zinnen waren technisch correct maar ik kon ze niet vatten. Maar de stilte in de ruimte galmde me ongeduldig tegemoet: snap je het nu nog niet? "Ah, een rozijnenboterham," mompelde ik tegen mijn vriendin, in de hoop het ongemak samenzweerderig weg te gniffelen. Zij barstte in een sardonisch lachen uit. Ik deed opgelucht mee. Toen ving ik de blik op van mijn leraar e...

Sommigen vinden het het leukste tv-programma ter wereld. Anderen zeggen dat “we niet mogen vergeten dat het máár een quiz is”. Of beweren dat het om “seksistische propaganda verpakt als een quiz op een machozender” gaat. In mijn ogen evolueerde ‘De Slimste Mens ter Wereld’ maandag van hapklaar zetelentertainment naar regelrechte levensinspiratie. Dat kwam door zanger Sam Gooris. Sam deed niet mee aan de populairste televisiequiz van Vlaanderen om zijn imago op te poetsen, beroemder te worden, te laten zien wat voor geile benen hij heeft, kiezers rond zijn vinger te winden of een comeback te forceren. Hij had geen verborgen agenda, verfoeide alle tactische flauwekul. Ook aan rivaliteit bezondigde hij zich niet. Sam kwam gewoon gezellig een ‘tv-spelleke’ spelen. Helemaal zichzelf én attent voor zijn omgeving. Wat een verademing. Zo kan je dus niet alleen in een quiz zitten, maar ook in het leven staan. Niet proberen de slimste te zijn. De mooiste. De grappigste. De beste in bed. Die...

De muziek schreeuwt, de discolichten flitsen, de drank vloeit rijkelijk en iedereen is iemand of wil iemand zijn: beroemd, succesvol, mooi, getalenteerd. Toen je de invitatie voor dit feest kreeg, bezorgde dat jou even het gevoel dat je er dan toch een tikkeltje toedoet. Gewoon omdat je plots tot het selecte gezelschap blijkt te horen dat voor dit soort glamoureuze gelegenheden uitgenodigd wordt. Verder is er niets veranderd. Jij bent nog steeds jij. Je staat in je slobbertrui en oude trainingsbroek bij de brievenbus en houdt een goudkleurige enveloppe in je hand. Maar toch. Even laat je je ego strelen, héél even, omdat het zo lekker is. Het maakt de ochtend wat minder grijs. De avond zelf. Overal om je heen: bekende koppen, flitsende camera’s, lachende en dansende mensen, mooie kleren, tafeltjes met lege glazen, gespannen obers met vrolijke strikjes. Je draagt een jurk die je thuis mooi vond maar waarover je nu je twijfels hebt. Je voelt je een verkleed boerinnetje in de grote stad...