Fleur van Groningen

 Interview door Diederik Van den Abeele, foto's door Carmen De Vos.  Klik op de afbeeldingen voor een vergroting.

Als een aangespoelde drenkeling slaapt mijn grootmoeder in het ziekenhuisbed. Op een spierwit strand met golven van katoen, de handen rond een onzichtbaar stuk wrakhout geklemd. Haar grijze haren waaieren los over het kussen, haar mond is een zwart gat. Niet de zon maar een tl-buis beschijnt haar perkamenten huid. En het zijn geen torenhoge meeuwen die in de verte krijten, het is haar adem die zo piept. Mijn moeder zet wat eten in de ijskast, ik de bloemen in het water. We nemen plaats achter het nachtkastje vol boeketten en praten zacht, tot een magere arm achter de gele tulpen verrijst, tastend naar het driehoekige handvat boven het bed. "Ze is wakker!", zeg ik en tegelijk staan we op zodat mijn grootmoeder ons kan zien. Moeizaam plooien haar lippen zich tot een glimlach. Praten lukt nauwelijks. Ze heeft pijn, ze is buiten adem. Toch sloft ze voorzichtig aan de arm van mijn moeder naar een neplederen fauteuil opdat haar haren daar opgestoken kunnen worden. Geroutineerd be...

Flor sprak niet enkel in de overtreffende trap, hij was een vleesgeworden superlatief. Niets was hij een beetje. Hij was alles héél. Heel getalenteerd, heel grappig, heel gesloten, heel kritisch, en ga zo maar door. Zo iemand kennen, is nooit vrijblijvend. Dat weten jullie allemaal. Zoals sommigen van jullie ook weten, waren er periodes waarin mijn vader en ik elkaar vaak zagen en waarin we geen contact hadden. Ongeacht die hindernissen hield ik van hem. Een kind blijft een kind. Een vader blijft een vader. Dat wil helaas niet zeggen dat het altijd even soepel verloopt. Onze grootste gemeenschappelijke deler was ongetwijfeld onze grootste liefde: de schoonheid. In mijn ogen, en wellicht ook in die van jullie, was mijn vader een toegewijde dienaar van al wat mooi is, van al wat ontroert. Hij was zo geraffineerd en intens gevoelig, hij had zulk een ontwikkeld oog voor kwaliteit, kleur, compositie en detail. Dat uitte zich in zijn werken en vioolspel, in zijn kennis van alle vormen v...

Ik ontwaak van het geknars van de brievenbus. De postbode laat er iets invallen. Meteen ben ik klaarwakker. Precies een maand geleden heb ik mijn biologische vader een brief geschreven. Om op de juiste manier afscheid te nemen - nadat we al acht jaar geen contact hebben en heel wat zaken nooit werden uitgesproken. Onwillekeurig koesterde ik de hoop dat het ooit goed kon komen. Zolang niets definitief werd afgesloten, bleef die kleine mogelijkheid bestaan. Ik geloof dat ik alle mogelijke scenario’s heb bedacht. Dat hij niet terugschrijft. Dat hij wel terugschrijft. Wat er in die brief kan staan. Toch klopt mijn hart in mijn keel. Ik sta op, was me, kleed me aan, open de voordeur en loop blootsvoets door de ochtendkoude naar de brievenbus. Kleine steentjes prikken in mijn voetzolen. Mijn adem vormt een voorzichtig wolkje. Eerst steek ik het sleuteltje verkeerd in het slot. Als het deurtje dan toch opengaat, ligt er één witte enveloppe in. Ik herken zijn kalligrafisch handschrift onmi...

De ochtend belooft een zinderend hete dag. In de tuin schijnt de zon en boven het water hangt een zachte nevel. Vol verwachting buigt het groen voor de aanzwellende warmte. Kleine zaden en bladeren drijven traag voorbij. Ik loop achter mijn twee katten. Met ons drieën hebben we een periode van quarantaine in het nieuwe huis achter de rug. Ze hebben alle kamers met sidderende staartjes verkend, angstig en nieuwsgierig, tot elk hoekje veilig is bevonden. Ik heb hen in huis opgesloten opdat ze het als hun nieuwe thuis zouden gaan beschouwen. Maar nu ze deze ochtend voor het raam zitten, voel ik dat ze klaar zijn voor de volgende stap. Ik open de voordeur, behoedzaam sluipen ze naar buiten. “Vrijheid”, denk ik en dat betreft evengoed de katten als de brief aan mijn biologische vader die ik vannacht heb geschreven. Langzaam volg ik hen en bekijk ik de tuin door hun ogen. De katten snuffelen aan de jeneverbesstruik, deinzen achteruit voor een vallend blad, maken zich zo plat mogelijk om...

Traag staat hij op om ons toe te spreken. Kaarsrecht doch gebroken, doet hij wat geen enkele ouder zou moeten doen. Hij houdt een grafrede voor zijn kind. Als verlamd onderga ik zijn woorden, de muziek, de kleurrijke familiefoto’s op de achtergrond. Hij spreekt met eerbied en vanuit kracht, ik kan niet anders dan ontzag voor hem voelen. Ik leerde hem kennen toen ik zelf nog een kind was. Nadat mijn ouders hem op een cursus hadden ontmoet, werd hij hun beste vriend. Maar hij werd ook mijn vriend. Stelde me vragen, verdiepte zich in mijn zelfgetekende stripverhalen, maakte me aan het lachen. Hij is een gevoelige man, getuige zijn uitstekende gevoel voor humor, zakelijk én psychologisch inzicht. Zijn grootste talent is wellicht zijn vermogen om andermans kwaliteiten te belichten. Ik ken niemand die zo respectvol is, die er steeds in slaagt om anderen te eren zonder te overdrijven of sentimenteel te worden. Toen ik op mijn zestiende een jarenlange depressie kreeg en mijn stiefvader da...

BLIJF ALTIJD BIJ DIE MAN Tekst en illustratie: Fleur van Groningen God is naar het schijnt nog zo vriendelijk om een raam te openen als hij een deur sluit, verafgode geliefden zijn minder barmhartig. Wanneer de man van uw dromen definitief de deur achter zich dichttrekt, opent hij onwillekeurig de koffer van uw verleden: spoedig wordt u bedolven onder alle onverwerkte gebeurtenissen en gevoelens die u (vermoedelijk onbewust) nog met u meezeulde. Veeg daarbij uw gebroken hart, de verbroken beloftes en verpulverde verlangens en u weet: voor u ligt een hoopje hel. Nee, u wil uw beminde niet verliezen. Uw halfgod, wiens stralend potentieel u zo verblindt dat zijn huidige conditie voor u onzichtbaar blijft, lijkt de enige die u ooit gelukkig kan maken als u dat niet zelf doet. Daarom: een korte handleiding voor vrouwen die dreigen gedumpt te worden.    Laten we even teruggaan in de tijd, naar het eerste afspraakje. Weet u nog hoe u zich voortdurend afvroeg wat deze man v...