Maandag 28 november 2016
Een klein mensje
Vlaanderen is in de ban is van het avondrood, schreef deze krant. Dat ondervind ik zelf ook: Twitter, Instagram en Facebook bulken van de indrukwekkende zonsondergangen. Gisteren likete ik dezelfde zonsondergang vanuit wel zevenentwintig verschillende standpunten. Want voor één keer lijken mijn virtuele vrienden het met elkaar eens. De discussies over Donald Trump en Zwarte Piet zijn verstild. Eensgezind posten ze dagelijks vijftig tinten roze en dopen die ‘De mooiste zonsondergangen van het jaar.’ Maar dat klopt niet volgens weerman Frank Deboosere. Het kleurenpalet is onveranderd. Het enige verschil is dat de zon nu al om vijf uur ondergaat, telkens we op weg naar huis vastzitten in de avondspits en verveeld om ons heen beginnen te kijken. In de zomer zinkt de zon pas rond de negenen achter de horizon, als we al binnen voor de tv zitten geparkeerd. Dan staren we massaal naar het roze van de wangen van Jan Mulder en Wim De Vilder - al worden we daar aanzienlijk minder lyrisch van.
Ik zou hier cynisch over kunnen doen. In plaats daarvan herstelt de huidige geestdrift voor het avondrood mijn geloof in de mensheid een beetje. Soms vrees ik dat men tegenwoordig te zeer wordt afgeleid - door technologische snufjes, politiek, geld, porno, imago, velerlei externe prikkels en een algemeen aanvaarde gejaagdheid- om zich nog open te stellen voor ontroering. Soms vrees ik dat een gebrek aan poëzie de norm is. Maar blijkbaar blijft de honger naar schoonheid toch overeind. Misschien omdat iets dat grootser is dan wij, ons een moment onszelf doet vergeten.
Als je naar de zonsondergang kijkt, ben je niet bezig met je ambities, selfies, plichten en zorgen. Je bent slechts een klein mensje onder een oneindige, veelkleurige hemelkoepel. Tot je je smartphone ter hand neemt, in een poging die ervaring op Instagram te posten. Dan wordt de betovering onherroepelijk weer verbroken.
Vlaanderen is in de ban is van het avondrood, schreef deze krant. Dat ondervind ik zelf ook: Twitter, Instagram en Facebook bulken van de indrukwekkende zonsondergangen. Gisteren likete ik dezelfde zonsondergang vanuit wel zevenentwintig verschillende standpunten. Want voor één keer lijken mijn virtuele vrienden het met elkaar eens. De discussies over Donald Trump en Zwarte Piet zijn verstild. Eensgezind posten ze dagelijks vijftig tinten roze en dopen die ‘De mooiste zonsondergangen van het jaar.’ Maar dat klopt niet volgens weerman Frank Deboosere. Het kleurenpalet is onveranderd. Het enige verschil is dat de zon nu al om vijf uur ondergaat, telkens we op weg naar huis vastzitten in de avondspits en verveeld om ons heen beginnen te kijken. In de zomer zinkt de zon pas rond de negenen achter de horizon, als we al binnen voor de tv zitten geparkeerd. Dan staren we massaal naar het roze van de wangen van Jan Mulder en Wim De Vilder - al worden we daar aanzienlijk minder lyrisch van.
Ik zou hier cynisch over kunnen doen. In plaats daarvan herstelt de huidige geestdrift voor het avondrood mijn geloof in de mensheid een beetje. Soms vrees ik dat men tegenwoordig te zeer wordt afgeleid - door technologische snufjes, politiek, geld, porno, imago, velerlei externe prikkels en een algemeen aanvaarde gejaagdheid- om zich nog open te stellen voor ontroering. Soms vrees ik dat een gebrek aan poëzie de norm is. Maar blijkbaar blijft de honger naar schoonheid toch overeind. Misschien omdat iets dat grootser is dan wij, ons een moment onszelf doet vergeten.
Als je naar de zonsondergang kijkt, ben je niet bezig met je ambities, selfies, plichten en zorgen. Je bent slechts een klein mensje onder een oneindige, veelkleurige hemelkoepel. Tot je je smartphone ter hand neemt, in een poging die ervaring op Instagram te posten. Dan wordt de betovering onherroepelijk weer verbroken.
Woensdag 30 november 2016
Uitdaging
Sinds de acteurs uit ‘Thuis’ het hebben gedemonstreerd, weet ook ik wat de ‘Mannequin Challenge’ is: te midden van een activiteit plots als een onbeweeglijke etalagepop poseren voor de camera en het resultaat op de sociale media zwieren. Ik heb ooit een man gekend die tijdens de bedactiviteiten in een onbeweeglijke pop veranderde. Toen dacht ik dat dat een probleem was. Nu weet ik: hij was een extreem hippe kerel, het betrof de Mannequin Challenge avant la lettre, ik had op dat moment gewoon een foto van hem moeten nemen.
Nu ik dus eindelijk begrijp wat de Mannequin Challenge inhoudt, is die alweer oud nieuws. Vrouwen storten zich tegenwoordig massaal op de ‘One-finger Selfie Challenge’. Hierbij poseren ze naakt voor de spiegel met een strategisch geplaatste vinger die tegelijk hun kruis én de boezem van hun spiegelbeeld bedekt. Opnieuw duurde het even voor ik het snapte: ik bleef maar zoeken naar waar al die blote vrouwen wezen. Eén van hen had geposeerd in de badkamer, omringd door flesjes en vuile was. Dat had iets heel kwetsbaars, vond ik, zo overduidelijk opgeslorpt zijn door je blote lijf dat je niet ziet dat je vuile onderbroek in beeld ligt.
Voor mannen die hun edele delen niet achter één vingertje kwijt kunnen -of willen- is er de ‘Grey Sweatpants Challenge’. Dat is een uitdaging waarbij ze hun mannelijkheid etaleren doorheen de weinig verhullende stof van een lichtgrijze joggingbroek. Allicht duwen ze er stiekem nog een bol sokken of een wortel bij. Dat heeft andere mannen op het idee gebracht om met een zichtbaar voorwerp in hun sweatpants te poseren. Van een plant tot een synthesizer en zelfs een trommel, niets is hen te gek. Ik ben dan wel geen man, ik wilde toch weten wat ik zou voelen als ik poseerde voor een selfie met een trommel in mijn broek. Het bleek het befaamde ‘Is dit alles?’-gevoel.
Sinds de acteurs uit ‘Thuis’ het hebben gedemonstreerd, weet ook ik wat de ‘Mannequin Challenge’ is: te midden van een activiteit plots als een onbeweeglijke etalagepop poseren voor de camera en het resultaat op de sociale media zwieren. Ik heb ooit een man gekend die tijdens de bedactiviteiten in een onbeweeglijke pop veranderde. Toen dacht ik dat dat een probleem was. Nu weet ik: hij was een extreem hippe kerel, het betrof de Mannequin Challenge avant la lettre, ik had op dat moment gewoon een foto van hem moeten nemen.
Nu ik dus eindelijk begrijp wat de Mannequin Challenge inhoudt, is die alweer oud nieuws. Vrouwen storten zich tegenwoordig massaal op de ‘One-finger Selfie Challenge’. Hierbij poseren ze naakt voor de spiegel met een strategisch geplaatste vinger die tegelijk hun kruis én de boezem van hun spiegelbeeld bedekt. Opnieuw duurde het even voor ik het snapte: ik bleef maar zoeken naar waar al die blote vrouwen wezen. Eén van hen had geposeerd in de badkamer, omringd door flesjes en vuile was. Dat had iets heel kwetsbaars, vond ik, zo overduidelijk opgeslorpt zijn door je blote lijf dat je niet ziet dat je vuile onderbroek in beeld ligt.
Voor mannen die hun edele delen niet achter één vingertje kwijt kunnen -of willen- is er de ‘Grey Sweatpants Challenge’. Dat is een uitdaging waarbij ze hun mannelijkheid etaleren doorheen de weinig verhullende stof van een lichtgrijze joggingbroek. Allicht duwen ze er stiekem nog een bol sokken of een wortel bij. Dat heeft andere mannen op het idee gebracht om met een zichtbaar voorwerp in hun sweatpants te poseren. Van een plant tot een synthesizer en zelfs een trommel, niets is hen te gek. Ik ben dan wel geen man, ik wilde toch weten wat ik zou voelen als ik poseerde voor een selfie met een trommel in mijn broek. Het bleek het befaamde ‘Is dit alles?’-gevoel.
Vrijdag 2 december 2016
Afwisselend geven Fleur van Groningen en Nico Dijkshoorn hun eigen kijk op de actualiteit in Het Nieuwsblad.
Teamspirit
Het is weer vrijdag. Misschien hebt u de gewoonte om dan in keurig kantoorjargon nog even bij uw collega te informeren naar een ingewikkelde kwestie op het werk. Iets waarbij er gefocust moet worden op te managen targets, die teruggekoppeld dienen te worden en dus best even op mail worden gezet, rekening houdend met het feit dat er een stukje persoonlijke ontwikkeling valt te rapen binnen de win-win-situatie indien men bereid is om tijdens de volgende vergadering op transparante én flexibele wijze uit de comfort zone te stappen en geheel outside de box te denken in het kader van proactieve feedback op zowel het sociaal kapitaal àls het DNA van het bedrijf. Zoiets.
Wel, dat soort vragen mogen we niet langer stellen, vindt zakelijk auteur Michael Kerr. Toch niet op vrijdagmiddag. Want dan schakelen onze collega’s al over op weekendmodus en hebben ze een spuug hekel aan beladen, werkgerelateerde onderwerpen. Die bezorgen hen stress. Volgens Kerr is het bevorderlijker voor de teamspirit om op vrijdag luchtig naar de weekendplannen van collega’s te informeren. Dat deden de werknemers op het kantoor waar ik vroeger werkte. En daar kreeg ik juist extra stress van. Want voor hen ging de ratrace ’s weekends gewoon door. Dan zaten we te lunchen in een kale grijze ruimte met een luid tikkende wandklok en somden zij gejaagd kauwend op: voetballen, muurklimmen, naar de nagelstylist én een familiefeest, shoppen, dansen, fitnessen, naar het autosalon… Over onze boterhamdozen werd er met weekendactiviteiten gepingpongd tot diegene met de meeste plannen overbleef en zelfingenomen in haar wrap van Jeroen Meus beet. En dan vroeg zij mij triomfantelijk: “En jij?” Dat mijn vrije dagen niet volgestouwd zaten, vonden mijn collega’s zichtbaar zielig. Die eensgezindheid leek wel bevorderlijk voor hun teamspirit.
Het is weer vrijdag. Misschien hebt u de gewoonte om dan in keurig kantoorjargon nog even bij uw collega te informeren naar een ingewikkelde kwestie op het werk. Iets waarbij er gefocust moet worden op te managen targets, die teruggekoppeld dienen te worden en dus best even op mail worden gezet, rekening houdend met het feit dat er een stukje persoonlijke ontwikkeling valt te rapen binnen de win-win-situatie indien men bereid is om tijdens de volgende vergadering op transparante én flexibele wijze uit de comfort zone te stappen en geheel outside de box te denken in het kader van proactieve feedback op zowel het sociaal kapitaal àls het DNA van het bedrijf. Zoiets.
Wel, dat soort vragen mogen we niet langer stellen, vindt zakelijk auteur Michael Kerr. Toch niet op vrijdagmiddag. Want dan schakelen onze collega’s al over op weekendmodus en hebben ze een spuug hekel aan beladen, werkgerelateerde onderwerpen. Die bezorgen hen stress. Volgens Kerr is het bevorderlijker voor de teamspirit om op vrijdag luchtig naar de weekendplannen van collega’s te informeren. Dat deden de werknemers op het kantoor waar ik vroeger werkte. En daar kreeg ik juist extra stress van. Want voor hen ging de ratrace ’s weekends gewoon door. Dan zaten we te lunchen in een kale grijze ruimte met een luid tikkende wandklok en somden zij gejaagd kauwend op: voetballen, muurklimmen, naar de nagelstylist én een familiefeest, shoppen, dansen, fitnessen, naar het autosalon… Over onze boterhamdozen werd er met weekendactiviteiten gepingpongd tot diegene met de meeste plannen overbleef en zelfingenomen in haar wrap van Jeroen Meus beet. En dan vroeg zij mij triomfantelijk: “En jij?” Dat mijn vrije dagen niet volgestouwd zaten, vonden mijn collega’s zichtbaar zielig. Die eensgezindheid leek wel bevorderlijk voor hun teamspirit.
