HET DIRK-EFFECT

Zo. We hebben dat copieuze kerstmaal weer achter de kiezen. Maar dat was niet voor iedereen een pretje. Uit een rondvraag bij meer dan 4000 Belgische single gebruikers van de sociaalnetwerksite Twoo, bleek dat maar liefst 80 procent liever niet naar kerstfeestjes gaat. Ze vinden het pijnlijk om -omringd door gelukkige koppeltjes- eenzaam onder de maretak te staan en 20 procent haat... vragen over hun liefdesleven, werk, studies of dieet. Daar dag in dag uit met onbekenden over chatten? Prima. Maar één keer per jaar hetzelfde tegen hun dementerende achtertante herhalen? Dat is er te veel aan. Zo’n 11 procent blijft dan ook met Kerst preventief thuis. De sanseveria stelt geen lastige vragen en als je de mozzarella wat verlegt, kijkt de diepvriespizza even sip als jij (dat herinner ik me nog van toen ik liefdesverdriet had en werkelijk iedere smiley in een sadley wilde veranderen). Gelukkig konden zij die aan de kerstdis niet voor de zoveelste maal wilden opbiechten dat er geen man in hun leven was, dit jaar zonder verpinken beweren dat ze de nacht voordien nog ene Dirk over zich heen hadden gehad.
***
U weet wel, de storm die van maandag op dinsdag over dit land raasde, ons geen witte kerst maar code oranje bracht en blijkbaar iemand inspireerde om boven het geraas uit te roepen: ‘Laten we deze storm Dirk noemen!’ Een sentimentele vrijgezellin die de stormachtige verhouding met haar gelijknamige collega niet kon vergeten? Iemand die aan het kapsel van Draulans dacht? Een apetrotse Dirk die dacht dat hij helemaal alleen zowaar een storm had ontdekt? Wie zal het zeggen. Het is in elk geval een officieuze benaming want volgens Sabine Hagedoren krijgen orkanen en tyfonen alleen in het buitenland een naam. Wij doen daar officieel niet aan mee omdat het niet wetenschappelijk is. Nee, ik kan me inderdaad niet voorstellen dat wetenschappers bij ieder noodweer plechtig de geleerde koppen bij elkaar steken om tot een geschikte naam te komen. Anders zou ik de verklaring voor ‘Sandy’ wel eens willen horen. Soit. Dirk dus. Dirk had niet alleen voordelen voor vrijgezellen. Maggie De Block, die volgens Story haar eerste kerst als populairste politica vierde en in dat blad verkondigde: ’Hoe meer tegenwind ik krijg, hoe harder ik ertegenaan ga’, gaat nu vast harder dan ooit. Uit dubieuze bron vernam ik immers dat zij op het hoogtepunt van Dirk nog even een ommetje ging maken - een kleine investering in haar toekomst. Als een ongenaakbaar schip zou MegaMaggie door de straten zijn gestevend, terwijl om haar heen kerstkransen, vuilbakken, teckels, bejaarden en zelfs hier en daar een oude Fiat Panda door de lucht vlogen. Alleen haar nachtpon wapperde een beetje, maar dat viel in het niets bij de vastberaden uitdrukking op haar onwrikbare gezicht. Waar de politica de komende tijd precies zo hard zal tegenaan gaan, is nog onduidelijk. Sommigen vrezen dat zij als een levende stormram de poorten van asielcentra zal inbeuken maar uit een interview met Humo bleek dat de staatssecretaris voor asiel en migratie er niet happig op is om zichzelf volgend jaar op te volgen. In Story liet Maggie wél optekenen dat haar familie tijdens de feesten met een beurtrol werkt. Vorig jaar stond ze nog zowel met kerst áls met oudjaar zelf achter de potten (nadien had het voltallige gezelschap last van flatulentie, wat Maggie’s succes in 2013 grotendeels verklaart), dit jaar mag ze overal komen eten: ‘Het is mijn beste jaar ooit!’ We hoeven het dus allicht niet ver te zoeken. Hopelijk was de kerstdis stevig genoeg toen Maggie zich er op Obelixeriaanse wijze op stortte en beseft haar familie dat zij er komende dinsdag minstens even hard zal tegenaan gaan.
***
‘Het is de vooravond van kerstmis’, zo begon de kerst boodschap van onze koning. Maar terwijl het plebs nog moest oppassen voor rondvliegend vuilnis, was op tv te zien hoe de vlag op het paleis kalm wapperde en de tuin er vredig bijlag. Wat de kloof tussen Laken en de rest van het land leek te benadrukken. Gelukkig maakte de koning zich toch geloofwaardig door -in tegenstelling tot zijn vader- zijn kerstboodschap staande en vanuit verschillende camerastandpunten te brengen. Wat aantoont dat hij wel degelijk tegelijk zijn evenwicht kan bewaren, naar één bewegend punt kijken, een kaartje vasthouden, zijn handen om beurt bewegen én de autocue aflezen. Even liep dat mis, maar gelukkig was dat nét na de zin ‘al te veel mensen leven in eenzaamheid’ waardoor zijn ‘huh?’ grimas een blijk van medeleven leek. Toch wel fijn voor al die arme singles bij hun sanseveria. 





IN DE MARGE

* Aan het kruis
Een 20-jarige vrouw uit Florida besloot geen klacht in te dienen tegen een man die haar na een avondje uit zowel een hersenschudding als een gebroken neus sloeg omdat ze hem vroeg van haar af te blijven. In plaats daarvan liet zet hem 8 uur op een druk kruispunt staan met een bord: ‘Ik sla vrouwen’. Organisaties tegen huiselijk geweld vinden dat die actie een groot probleem trivialiseert. Maar voor minder ernstige materie blijft het wel een goed idee. Ik heb alvast het plan opgevat om mijn lief op straat te sturen met het bord: ‘Ik doe nooit de afwas’.

* Twee levens
Een bejaard koppeltje poseerde elk seizoen samen voor hun huis, in hun tuin vol groenten en wilde bloemen. De serie foto’s lijkt hun liefdesverhaal te vertellen. Maar de laatste raakt allicht het meest.
Fotoreeks: www.nieuwsblad.be/koppel


 * Luxeseksisme
Uit een onderzoek aan de University of Minnesota blijkt dat vrouwen enkel aanstoot nemen aan seksueel getinte beelden in reclame, als die een goedkoop product aan de man moeten brengen. Een uurwerk dat slechts 10 dollar koste en gepromoot werd door pikante beelden, oogstte immers negatieve reacties bij de proefpersonen. Vrouwen beschouwen hun seksualiteit exclusief: hetzelfde uurwerk met dezelfde beelden tegen een prijs van 1250 dollar, vonden ze wél helemaal oké. Niet zo verrassend: mannen reageren hetzelfde op de beelden, ongeacht de prijs.

* Onderwaterwereld
Natuurfotograaf Justin Hofman en een team duikers zochten de oceaan naar leven onderwater. Zo stootten ze op een walvis van zo’n vijftig ton en haar kalveren. Vanwege de indrukwekkende omvang van de dieren, was het team toch wel eventjes bang. De walvis zou hun bootje met gemak hebben kunnen verpletteren met haar staart. 'Samen met het nieuwsgierige walviskalf zwemmen, was zenuwslopend. De moeder kon zich elk moment aan me gaan ergeren en me een mep met haar staart geven – ik zou er geweest zijn’ aldus Hofman. Maar al gauw voelde het alsof ze vrienden aan het maken waren.
Fotoreeks:
www.nieuwsblad.be/walvis

('De Week van Fleur', elke vrijdag in Het Nieuwsblad. Deze column & cartoon verschenen op 27/12/2013)



Populaire posts van deze blog

Achterlopen op leeftijdsgenoten door trauma

PODCAST MENSENKENNIS

ARTIKEL: Hoogbegaafdheid, geen luxeprobleem