08 juli 2013

Vraag het aan Fleur (2)

Vraag het aan Fleur 06- 07-2013
 
Lieve Fleur,
Mijn vriendje en ik hebben nu een half jaar een relatie en die is begonnen toen hij nog met zijn ex samen was. Zij waren al 6 jaar een koppel maar hij bedroog haar voortdurend. Dat heeft hij mij zelf verteld. Met mij meent hij het serieus, zegt hij. Maar ik ben bang dat hij mij ook gaat bedriegen. Ik merk dat ik daarom alles doe om hem te behagen. Hoe voorkom ik dat hij vreemdgaat?
An
n-Stephanie B.

Heel eenvoudig: niet. Je bent nooit zeker of hij het niet zal doen. Geniet dus van wat jullie hebben en zorg dat je je bezigheden buiten jullie relatie hebt, zodat je niet te afhankelijk bent. Als je in een onzekere, behagende sloof verandert, verliest hij misschien nog het snelst zijn interesse. Ik heb eens gelezen dat een monogaam karakter genetisch bepaald wordt maar ik geloof niet dat het zo simpel is. De mannen die ik gekend heb die vreemdgingen, deden dat bijna allemaal omdat ze door hun partner werden gedwongen om zichzelf te bedriegen. Ze konden zichzelf niet trouw blijven binnen hun relatie, dus probeerden ze zichzelf terug te vinden via een ander. Zelf heb ik ooit ook op het punt gestaan om vreemd te gaan, om dezelfde reden. Een man die eigenschappen van mij bejubelde die mijn toenmalige vriendje bekritiseerde, vond ik plots onweerstaanbaar. Toch heb ik hem van me afgeduwd, toen hij me bij volle maan, tussen een paar geurige jasmijnstruiken , wilde zoenen. Wat een discipline, hé? Ik vond dat ik het niet kon maken. De dag daarop verbrak ik wel mijn relatie. Ik zou dus zeggen: blijf jezelf en laat hem zichzelf zijn. Al is er natuurlijk nog een reden voor vreemdgaan: onzekerheid. Mannen die hun ego willen opkrikken door zoveel mogelijk meisjes te versieren (of omgekeerd). Anderzijds lijken het ook altijd de onzekere meisjes te zijn die daar intuinen. Soort zoekt soort, zeker?  In elk geval: je hebt geen macht over een ander maar wel over jezelf. Zorg dat het je zelfrespect is, dat door de ander wordt gespiegeld.

Beste Fleur,
Als het warm weer is, trekt mijn vrouw dikwijls topjes aan met een decolleté waar haar borsten zo ongeveer uit vallen. Dat ze dat in eigen huis en tuin doet vind ik best - hoewel het voor de kinderen misschien niet het prachtigste voorbeeld is - maar buitenshuis zie ik haar liever ietsje gekleder. Ze is geen 25 meer en ik vind dat je je toch ook een beetje mag kleden naar je leeftijd. Hoe maak ik haar dat op een elegante manier duidelijk?
Thierry N.

Ik weet niet of een elegantie manier wel de juiste is, Thierry, gezien jouw wederhelft zelf niet het toppunt van elegantie lijkt te zijn. Maar ik snap dat je haar niet wil kwetsen met klare taal. Misschien kunnen we je vrouw liefdevol om de tuin leiden. Heb je een vriend, buurman, kennis of collega die zij ronduit afstotelijk vindt? Je weet wel, zo eentje met eeuwige zweetplekken, die altijd wat hijgt. Vertel je vrouw dat die kerel heeft gezegd dat hij het behoorlijk warm krijgt van haar decolletés. Frons, alsof je het er bijzonder moeilijk mee hebt. Zeg dan dingen als ‘ik wist niet hoe ik moest reageren’ en ‘hij bedoelde het vast als een compliment’. Zucht wat, laat ongemakkelijk stiltes vallen. Hoe meer begrip jij voor die kerel opbrengt, hoe minder beschermd jouw vrouw zich voelt. Vooral als je haar uitlegt dat je hebt ontdekt dat hij stiekem foto’s van vrouwen trekt en ze op zijn computer bewaart - ‘ach, hij is gewoon een beetje eenzaam.’Leg je vrouw uit dat het goed mogelijk is dat hij ook foto’s van haar zal trekken - als dat nog niet gebeurd is, tenminste. De volgende keer dat jullie ergens naar toe gaan, zeg je tussen neus en lippen dat die kerel er vast ook zal zijn. Je vrouw zal ongetwijfeld haar meest verhullende koltrui uit de kast trekken.



Beste Fleur,
Mijn dochter heeft een hamster, een goudvis en twee konijnen, maar ze zaagt me de oren van mijn kop voor een hondje. Soms denk ik, waarom niet: misschien wordt een trouw dier wel een mooie toevoeging aan ons gezin. Maar er zijn bezwaren: we zijn niet zoveel thuis, drollen rapen is niet prettig en wat als we met vakantie zijn? Ik heb schrik dat we te weinig garanties hebben dat we een hondje het juiste leven kunnen geven. Hoe leg ik dat uit? Of probeer ik er een mouw aan te passen?
André P.

Ach André, laat ons niet generaliseren. Er bestaan vast ook lieden die het rapen van drollen juist uitermate plezierig vinden. Nee, niet ik. Maar empatisch als ik ben, probeer ik me ook in dat soort mensen te verplaatsen. En ik kan me dan (mits enige inspanning) voorstellen dat het rapen van drollen een soort Paasgevoel oproept. Je weet wel, dat triomfantelijke gevoel als je opeens een donkerbruine schat tussen de narcissen of blauwe druifjes ontdekte. O, een mens zou van minder nostalgisch worden! Mijn grootmoeder gaf me met Pasen altijd een schattig rieten mandje, versierd met zelfgemaakte, kleurige bloemen in crêpepapier, om alle eitjes in te verzamelen. Misschien moet je je dochter ook zo’n mandje geven, zo wordt drollen rapen een waar feest! En als jullie dan op vakantie gaan, neem je de hond toch gewoon mee, zeker? Als je geen al te groot beest in huis haalt, moet dat lukken. Toch, als rasechte dierenliefhebster vind ik niet dat je een hond mag nemen als je weinig thuis bent. Zo’n beest moet veel kunnen bewegen en heeft een heleboel aandacht en liefde nodig. Ik vraag me trouwens wel af wat je dan met die twee konijnen, hamster en goudvis gaat doen als je op vakantie vertrekt. Hopelijk draai je ze niet in een quiche voor onderweg. Anderzijds is dat natuurlijk wel de aller-duidelijkste manier om je dochter uit te leggen waarom jullie beter geen hond nemen – na haar laatste hap, weliswaar.


Vraag het aan Fleur’, elke zaterdag in de zomerkrant van het Nieuwsblad.
Ook een vraag?  fleur.vangroningen@nieuwsblad.be