Fleur van Groningen

tekst: Fleur van Groningen / eerder verschenen in het kunstblad The Art Couch  Wij voelen wel dat kunst een weldadig effect op ons heeft. Maar niet iedereen kent het verband tussen kunst en ons zenuwstelsel. Tijdens de corona-periode bleek kunst (in al zijn vormen) een grote troostfactor. Maar zodra de COVID-storm ging liggen, leek het alsof velen de urgentie van kunst weer vergaten en gewoon de draad van het ‘normale’, jachtige leven wilden opnemen. Ook politiek en maatschappelijk is er vaak te weinig respect voor kunst. Subsidies worden bekritiseerd of ingehouden. In de hiërarchie van de zogenaamd Belangrijke Beroepen, bengelt de kunstenaar ergens onderaan (tenzij hij status geniet). Toch kan kunst juist een belangrijke rol spelen in het collectieve helingproces dat we post-corona nog steeds nodig hebben. In de podcast Mensenkennis (die ik voor de krant  De Morgen maak) sprak ik met dr. Luc Swinnen, een internationaal erkend expert inzake stress en burn-out, die al meerder...

De dag waarop de waarheid aan het licht komt, is er één waarvan je weet dat je hem niet zult vergeten. Je voert je handelingen net iets trager uit dan anders, alsof je je in een andere tijdzone bevindt. Misschien ben je wel met iets banaals bezig, net als ik. Ik wacht in mijn auto voor een stoplicht dat al verdacht lang op rood staat. Mijn ruitenwissers vegen ritmisch de voorruit schoon. Het is een uur of elf ’s avonds: het wegdek is zwart, de lucht is zwart. In het oranje schijnsel van een lantaarnpaal dwarrelen roestbruine herfstbladeren naar beneden. Net iets trager dan anders. Misschien ben ik niet toevallig in hetzelfde quartier waar het destijds allemaal gebeurde. Ik kijk om me heen. Ook de huizen zijn zwart. Hun deuren gesloten, hun vensters verduisterd. De straatverlichting doet de natgeregende richeltjes blinken. Horizontale en verticale lijnen, alsof de nacht wordt opgedeeld in een simplistische tabel. De dag waarop de waarheid aan het licht komt, huil je geen seconde. W...

Traag staat hij op om ons toe te spreken. Kaarsrecht doch gebroken, doet hij wat geen enkele ouder zou moeten doen. Hij houdt een grafrede voor zijn kind. Als verlamd onderga ik zijn woorden, de muziek, de kleurrijke familiefoto’s op de achtergrond. Hij spreekt met eerbied en vanuit kracht, ik kan niet anders dan ontzag voor hem voelen. Ik leerde hem kennen toen ik zelf nog een kind was. Nadat mijn ouders hem op een cursus hadden ontmoet, werd hij hun beste vriend. Maar hij werd ook mijn vriend. Stelde me vragen, verdiepte zich in mijn zelfgetekende stripverhalen, maakte me aan het lachen. Hij is een gevoelige man, getuige zijn uitstekende gevoel voor humor, zakelijk én psychologisch inzicht. Zijn grootste talent is wellicht zijn vermogen om andermans kwaliteiten te belichten. Ik ken niemand die zo respectvol is, die er steeds in slaagt om anderen te eren zonder te overdrijven of sentimenteel te worden. Toen ik op mijn zestiende een jarenlange depressie kreeg en mijn stiefvader da...