Fleur van Groningen

Als ik op Facebook vakantiekiekjes zie pas­seren of op de autostrade een mobilhome inhaal, worstel ik met het groene monster. Ik wil ook op vakantie! Maar ik kan niet. Misschien ben ik niet de enige die met vakantiejaloezie kampt. Allicht werken er mensen in half ver­laten kantoren, met veel te frisse airconditioning. Creperen er zieken in ziekenhuizen. Durven singles niet alleen naar een bounty-eiland. Slaat men zich door vechtscheidingen bij zomerse temperaturen. Hebben som migen te weinig geld voor minuutsoep, laat staan voor een last minute. Daarom heb ik voor mezelf en alle thuisblijvers een lijstje opgesteld van dingen die niét leuk zijn aan op vakantie gaan. Vult u gerust aan. - Op de camping de afwas doen tussen andermans ­stinkende spaghettirestjes. - Gaan zwemmen als je al een week geconstipeerd bent. - Luidruchtige Nederlanders. - Geschuurde zweetdijen en paarsverbrande schouders na een dag stappen door een zuiderse stad. - Dominant reisgezelschap dat verplichte ...

Ik bevind me in de kelder van een somber hotel in een al even naargeestig land. Van op een berg blikt het torenhoge gebouw uitdrukkingsloos over een lange brug waarvan al talloze wanhopigen het dal in zouden gesprongen zijn. Overdag is het hotel verlaten. De gangen zien er haast allemaal hetzelfde uit. Je verdwaalt er tenzij je de verschillende patronen van de tapijten onthoudt: ouderwetse bolletjes, bloemen, streepjes en   ruitjes die al duizenden voetstappen hebben gedempt.  Ik logeer hier met mijn vriend, die de komende dagen aan het werk is op een verderop gelegen filmset. Overdag zit ik te schrijven op onze kamer, met zicht op wat kale bomen waarboven het steevast regent. Terwijl waadt hij met micro’s door nagebouwde riolen uit de vijftiende eeuw. Soms laten ze er een dozijn ratten in los, vlak voordat er gefilmd wordt. Pas als de avond valt, mag mijn geliefde de riolen weer uit en rijdt hij langs slingerende wegen naar het hotel waar ik op hem wacht. Dan stapt hij de ...